De Straten van Osuké

Het meisje verloor zelfs de kracht op op haar eigen benen te staan en liet zich volledig in Sorrow zijn armen hangen. Ze wilde graag zich neer leggen. In slaap vallen zodat de pijn verdween. Als je slaapt dan voel je niks. Dan heb je alleen dromen. Sorrow voelde haar warme bloed in zich heen vloeien. Het gaf hem en warm gevoel. Dat gevoel dat hij altijd had wanneer Shimara bij hem was. Hij wilde dat gevoel terug en dit was de enigste mannier die hij wist om het terug te halen. Het meisje haar bloed smaakte zoet. Voor even vroeg hij zich af hoe het zou zijn om Shimara haar bloed te drinken. Hoe het zou smaken. Snel liet hij die gedachte vallen. Hoe kon hij nu zo iets denken? Hij zou haar nooit bijten. Als hij dat zou doen zou hij niet meer kunnen stoppen met het drinken van haar bloed. Daarom was hij ook bij haar weg gegaan. Zodat hij ook nooit de drang had om haar te bijten. Wanneer er geen druppel bloed meer over was liet hij haar gewoon vallen op de grond. Voor even staarde hij naar het lijk.

Shimara keek nogmaals het hoekje om, met een jaloerse en achterdochtige blik. Ze werd nieuwsgierig naar wat die twee aan het doen waren. Maar, toen ze zag wat er gebeurde, viel haar mond bijna open van verbazing en van schrik. Dit was niet bepaald iets dat ze verwacht had te zien.
Geschrokken trok ze haar hoofd terug en leunde ze weer met haar lichaam tegen de muur aan. Voor haar gevoel begon alles te draaien en ze werd misselijk. Dus was het maar goed dat ze tegen een muur aan stond.
Haar vingertoppen begonnen te trillen en ze haalde snel en onregelmatig van schrik adem. Snel sloeg ze haar hand voor haar mond om het volume van haar ademhaling te laten dalen.

Hij hurkte neer bij het lijk en streeld het bloed uit haar nek bij de wonde weg. De 2 kleine wondjes waren bijna niet te zien. Een windlaag paseerde die Shimara's geur mee voerde. Meteen stelde hij zich recht en keek richting Shimara's kant uit. Maar doordat ze weg gestoken zat kon hij haar niet zien. Wat als ze hier was. Wat als ze hem hier zag na wat hij net hadf gedaan. Verlamd bleef hij staan en bleef kijken tot wanneer hij misschien een glimp opving van Shimara.

Het voelde aan alsof Shimara versteend was. Misschien had ze het niet goed gezien? Voorzichtig en langzaam keek ze het hoekje om. Angst leek weg te vloeien en het maakte ruimte voor woede. De vrouw lag op de grond, zonder nog maar een enkele beweging te maken.
Langzaam stapte ze het hoekje om en keek ze Sorrow met een kille blik aan. Ze zei niets, woorden zouden toch niet genoeg zijn om te laten weten hoe kwaad ze wel niet was. Kwaad, maar ook verward.

Sorrow voelde een enorme war boel van emotie's door zijn lichaam stromen. Hij was blij omdat hij Shimara weer zag. Bang om wat ze wel niet zou denken van hem. Kwaad omdat hij niet wist wat te zeggen. Voelde een enorme opluchting dat ze in orde was. Maar wat hem irriteerde was het verlangen naar haar bloed dat begon op te borrelen.

Met langzame stappen liep Shimara op hem af, met nog altijd dezelfde koude blik op haar gezicht staan. 'Wat voor een ziek spelletje speel jij? Maak jij onschuldige mensen slachtoffer van je eigen bestaan?' siste ze kwaad. Toen ze bij de vrouw stond, knielde ze bij haar neer en pakte haar hand vast, om te kijken of ze een polsslag kon voelen. Maar, ze voelde niks, op haar koude, levenloze huid na. Haar ogen stonden open, gericht naar de hemel. Ze waren leeg, net als haar lichaam.
Ze schudde haar hoofd en stelde zich langzaam recht, waarna ze zich een kwartslag naar Sorrow draaide en hem nog altijd kil aankeek. 'Je bent te ver gegaan.'

Sorrow moest even samen vatten wat Shimara hem nu vertelde. Zei ze nu recht in zijn gezicht dat hij een ziek mens was. Dat het ziek was om te overleven? is het maar niet normaal dat je troost uit iets zocht na het verlies van een dierbaar iemand? Ze is je niet waard. Ze beseft niet hoe je je echt diep van binnen voelt. Ontneem haar leven. Ze verdient het niet om hier te staan. Ze praat tegen je alsof je een monster bent zonder enige vorm van gevoelens. Maar ze vergeet dat zij net is zoals jij. De stem leek al deze woorden in zijn oor te fluisteren en Sorrow besfte maar half dat hij luisterde. Dat hij geloofde en gehoorzaamde wat de stem hem vertelde. 'je weet niks, je beseft niks, je bent niks' Het leek alsof zijn stem dubbel klonk. Alsof iemand met hem mee praatte terwijl hij zijn zwaarden trok. Zijn ene oog kleure bloedrood. Zo rood als het bloed dat hij net had gedronken.

Shimara deed een stap achteruit en legde haar hand op één van de handvatten van haar zwaarden. 'Zeg dat niet tegen iemand anders voordat je zelf bewezen hebt dat je iets bent,' siste ze en kneep haar ogen wat dichter.
Terwijl ze dat allemaal deed, schoten er zwakke plekken van het lichaam door haar hoofd. Nek, voorhoofd, achterhoofd, maag, elleboog holte, knieholte, enkels, plozen, lever, longen, hart...
Als hij haar werkelijk zou aanvallen, zou ze voor een zwakke plek gaan.

Ciara schoot oppeens voorbij een snokte Sorrow aan zijn kraag mee. Ze had gezien hoe raar, niet raar, moordlustighi de laatste tijd deed en nu hij dat bij het mensen wijfje wou doen was het genoeg geweest. Ze kon haar meester zo niet langer aan zien. Hij veranderde in een wezen dat ze niet kende. Dat ze niet wilde kennen. Een pijnscheut schoot door haar vleugel waardoor ze genoodzaakt was om te landen. 'waardeloos wezen. val me niet lastig!' Snouwde hij naar Ciara toe terwijl hij zijn zwaard weer uit haar vleugel trok. Ze jammerde en probeerde hem tegen te houden. Maar zodra ze haar staart in zijn weg legde streek hij toen hij over de staart heen sprong met zijn zwaard dwars door haar schubbenhuid heen. Ze slaakte een kreet en schoot door de straten weg van pijn. Pijn in haar vleugel, staart en haar hart. Haar meester was een ander iets geworden. Een harteloos wezen. Sorrow zijn andere oog kreeg een rode schijn maar was nog niet volledig bloedrood. Hij liep op zijn gemak terug naar Shimara zonder 1 greintje spijt van wat hij nu zijn draak had aangedaan. Vroeger zou hij zelfs nog niet eens durven denken om zijn Ciara te bezeren. Nu voelde hij niks voor Ciara. Niks meer voor Shimara. Niks meer voor de wereld. De schaduw die in hem leefde ontwaakte.

'Waardeloos wezen...' herhaalde Shimara zacht in zichzelf. Inderdaad, hij was een waardeloos wezen, op het moment. Tenminste, dat was de gedachten die ze voor zich nam. Zo kon ze goede momenten vergeten. De leuke dingen van het leven, die hij haar had leren te zien. En wat was daar nu nog van over? Het waren maar herinneringen, domme herinneringen waar niemand wat aan had.
Ze haalde haar hand van haar zwaard af, draaide zich om en liep een aantal meter weg. Ongeveer op 15 meter afstand draaide ze zich met een snelle draai om en gooide in diezelfde beweging 5 naalden, recht op Sorrow af.

Sorrow week uit pakte de naalden met zijn blote hand vast waardoor zijn huid werd beschadigd maar dat leek hem niks te schelen. Hij liep Recht op Shimara af en wierp haar eigen naalden terug maar gebruikte ze als aflijding. Hij liet de naalden rakelings langs haar heen schieten en liet alleen maar haar kleren beschadigd geraken. Met een vlot gebaar wierp hij zijn zwaarden in zijn ene hand en drukte zijn vrije hand op haar gezicht. Met een snok drukte hij haar tegen de grond stak 1 van zijn zwaarden weg en hield de andere bedreigend op haar gericht maar hij sloeg niet toe. Zijn hand trilde waarmee hij het zwaard vast hield. Alsof het leek dat hij in een gevecht was met zichzelf.

Shimara leek even verbaasd te zijn van de snelle handeling van Sorrow, maar liet dat zo min mogelijk merken. Het verbaasde haar nog meer dan Sorrow niet gewoon toesloeg en gewoon een beetje bleef zitten, alsof hij op iets wachtte. Toen pas kon ze zijn trillende hand zien. Dit was goed, in haar geval dan. Even haalde ze diep adem in en blies toen kalm en zachtjes weer uit, waardoor er een hele kleine vlam uit haar mond kwam.
Een paar tellen daarna nam ze een grotere hap lucht en blies die met alle kracht die ze in haar longen had uit, waardoor vlammen recht op Sorrow af vlogen. Terwijl hij bezig zou zijn met de vlammen te ontwijken en te verbranden, rolde zij opzij en ging staan, waarna ze een aantal meter bij hem vandaan stapte.

Sorrow maakte een kort hand gebaar waardoor bliksem vonken zijn hele handpalm bedenkte. Hij kaatste het vuur bij hem vandaan zo rap als hij kon. Sorrow keek op. De rode gloed verfelde weer in zijn ogen. 'waarom zijn je reacties zo traag?' Hij snelde naar haar toe en haalde uit met zijn zwaarden. 'als je dit wilt overleven zul je me moeten aanvallen met resultaat!' Weer klonk zijn stem dubbel.

'Omdat ik je nog niet wil doden. Dat zou best saai zijn weetje,' zei ze met een lichte argwaan in haar stem. De klanken van zijn stem, ze waren kil en onbekend, alsof ze iemand anders hoorde praten. 'En bovendien moet ik me inhouden,' siste ze terwijl ze de aanval van zijn zwaard opving met haar linker arm. In haar arm zat een wond, waar bloed langzaam uit begon te druppen.
Hij moest wel denken dat ze zwak was, zodat hij haar zou onderschatten. Dan zou ze in het voordeel zijn. Zo vocht ze altijd, zich zwakker voordoen dat ze eigenlijk was. Maar nu maakte hij haar kwaad en kon ze zich nauwelijks inhouden.
'Maar, als je zo aandringt,' zei ze zuchtend en vloog op hem af, waarna ze een paar vage stoten tegen zijn rechter arm aan gaf. Ze waren niet hard, maar pijnlijk en ze waren vooral snel. Daarna sprong ze met een schroef over hem heen en ging in een gevechtshouding staan. Met een vieze glimlach keek ze hem aan en blies ze een pluk haar weg, die voor haar ogen bungelde.

(Goed, wat Shi heeft gedaan is heeft te maken met jiu jitsu. Jiu jitsu is dus die techniek die je vast wel eens bij avatar gezien hebt, van dat kleine kind Tay-Lee, dat met die stompjes, waarmee ze ervoor zorgde dat je lichaamsdelen niet meer kunnen werken. Nou, dat heeft Shi dus gedaan met de arm van Sorrow)

Sorrow keek kwaad naar zijn arm die slap langs zijn lichaam bungelde. Hij kreeg er geen enkele beweging meer in. Een blik vol haat en woede wierp hij naar haar toe. Maar zijn glimlach zorgde er voor dat hij er onvoorspelbaar uitzag. Hij liet zijn beide zwaarden vallen. Net zoals zijn andere wapens. De hand die hij wel noch wel kon bewegen daar likte hij aan zijn vingertoppen. Daarna werden ze langer en vlijmscherp en doorboorde hij door zijn eigen verlamde lichaamsdeel. Zijn ziekele glimlach bleef ookal was de pijn die hij nu voelde bija ondragelijk. Maar als hij wilde dat er niet zo'n slap ding langs zijn lichaam hing dan was dit de enigste oplossing die hij kende. Na enkele seconden trok hij zijn hand weer uit zijn arm. Een pijnlijke tinteling raasde door zijn arm en hij kon al zachtjes zijn vingertoppen weer bewegen. Hij bleef oog contackt houden met Shimara. Zou elke beweging volgen die ze deed terwijl zijn speeksel er voor zorgde dat zijn arm genas. 1ste voordeel van een vamp: je kan bloed drinken wanneer je maar wilt zonder bewijs achter te laten dat jij het was 2e voordeel.: als je bloed dronk voelde je een enorme kik door je geen draven die je een beter gevoel gaf 3e voordeel: je handen kun je omvormen tot moordwapens en 4e voordeel: je speeksel word iets dat je eigen wonden heelt en dat van je slachtoffer na dat je haar/hem hebt gebeten. Er waren voordelen maar nadelen waren er dubbel zo veel. Alleen leek Sorrow die vergeten te zijn. Net zoals zijn mensenkennis. Hij was vergeten wie hij echt was en wat hij echt lief had. Nee, Ichiro was dat vergeten. De schaduw genaamd sorrow die in hem leefde vermaakte zich zeer. Dit had hij in jaren al niet meer kunnen doen. Natuurlijk had Ichiro uit vrije wil en tegen zijn wil in mensen vermoord maar nu mocht hij het moorden zelf doen. Het voelde zalig om weer een beetje vrijheid te krijgen. Als Ichiro nu eens wat minder tegenstribbelde dan kon hij volledig zijn gang gaan.

(Oké kijk, het is niet echt iets dat je kan genezen. Het licht geestelijk en dingen kun je niet geestelijk genezen. Die trekken na een tijdje pas weer weg. En omdat Shi nog geen specialist is op het gebied van jiu jitsu, zal het niet veel langer duren van 10 tot 15 minuten)

Sorrow keek kwaad naar zijn arm die slap langs zijn lichaam bungelde. Hij kreeg er geen enkele beweging meer in. Een blik vol haat en woede wierp hij naar haar toe. Maar zijn glimlach zorgde er voor dat hij er onvoorspelbaar uitzag. Hij liet zijn beide zwaarden vallen. Net zoals zijn andere wapens. 'Shimara...' In een flits stond hij voor haar en greep hij naar haar keel. Zijn scherper geworden nagels plante hij in haar huid. 'laat me de wanhoop in je ogen zien.' De schaduw die in Ichiro leefde genaamd Sorrow vermaakte zich over duidelijk. Dit gevoel waarvan hij al een lange tijd niet meer mocht genieten was hem weer toegeschonken. Bij ieder leven dat Ichiro had ontnomen werd Sorrow sterker. Steeds kreeg hij meer macht om de controle over te nemen van Ichiro's lichaam en geest. En dit meisje genaamd Shimara. De gene die Ichiro zo lief had. Waarvan hij dat dat zij de ware was. Dat zij zou begrijpen hoe het was om zich verlaten, mishandelt, alleen, anders en al die andere overbodige gevoelens betekende voor hem. Hij zou die gevoelens van haar ook proberen te begrijpen en hij wou haar zelfs beschermen! Hoe dwaas was dit mensen wezen wel niet? Nee, hij was geen mens meer. Dat was waar. Nu was Ichiro een bloeddorstig wezen geworden zonder zelfcontrole.

Shimara voelde hoe de nagels door haar huid heen boorde, alsof het messen waren die zonder enige moeite door papier heen sneden. Als een reflex op Sorrow zijn aanval, greep ze met haar beide handen naar de hand waarmee hij haar vast hield en probeerde zich los te rukken en te duwen, maar zonder enig succes.
Ze voelde het bloed langs haar huid over haar lichaam naar beneden rollen. Voor het eerste weer voelde haar huid koud aan, merkte ze toen ze het warme bloed over zich heen voelde stromen.
In haar hoofd herhaalde ze de zin even en keek hem met felle ogen aan. 'Ik sterf nog liever dan dat ik een vreemdeling iets geef,' siste ze kwaad. 'Wie ben je?' vroeg ze opeens, op een wat minder felle toon, maar haar ogen leken nog steeds vuur te spuwen.

Zijn glimlach verbrede lichtjes. 'Sorrow...' Het was de waarheid. Hij was Sorrow. Alleen zou dit voor Shimara als een leugen worden beschouwd aangezien de Sorrow die zij kent Ichiro is. Maar alsof hij zijn tijd zou verdoen om het haar allemaal te gaan uitleggen. Momenteel had hij daar de interesse niet voor. Maar wat als hij nu wel eens een gesprek zou starten. Een gesprek dat lang genoeg duurt tot wanneer hij zijn arm weer kon bewegen? 10 minuten een gesprek houden... Dat was lang. Maar als hij een beetje tijd van die minuten kon weg trekken door een gesprek, dan zou er maar een stuk van het gevecht zijn waar dat zijn arm geen nut heeft. Dan zou hij haar weer kunnen aanvallen op volledige kracht. Als ze het wel zolng vol hield teminste.

Shimara beet hard op haar tanden, om zo de pijn te kunnen verbijten. 'Wie was je dan?' vroeg ze met een lichte nieuwsgierigheid in haar stem, zoals altijd als ze een vraag stelde. Ze was niet van plan dit onderwerp te laten varen, maar ze wist heel goed dat ze maar een klein beetje tijd had. 10 minuten gingen sneller voorbij dan je dacht en ze betwijfelde het of Sorrow weer in dezelfde truc zou trappen.
Terwijl ze na dacht bij een oplossing, zou ze het gesprek aan gaan. Ze moest immers nog een plan verzinnen om levend uit deze greep te komen.

'Wie ik was vraag je me? Bedoel je de rechtmatige eigenaar van dit lichaam? of wie ik oorspronkelijk was?' Hij praatte op zijn gemak om tijd te rekken en bij de laatste zin verharde hij zijn greep lichtjes. In een andere dementie, je zou het ichiro's ziel of iets dergelijks kunnen noemen stonden de twee tegenover elkaar. Ichiro en Sorrow. De twee leken bijna volledig op elkaar alleen had Sorrow de tegenovergestelde kleuren van Ichiro. Dus zijn haar was wit, zijn ogen rood, zijn vest en broek lichtgrijs, etc... Het andere verschil was dat Sorrow verstrikt was met afgebroken kettingen. 'vertel me...' begon Ichiro zacht. 'wat was het nut om het lichaam van een 6 jarige jongen proberen over te nemen...' Een valse grijns kwam te voorschijn op Sorrow's gezicht.

Shimara kreunde lichtjes van de pijn toen ze de greep voelde verharden. Waarom wilde hij praten? In de toestaan waarin ze nu verkeerde, kon hij haar makkelijk doden, toch?
'Kyryé heeft me een gedeelte van het verhaal verteld, ongeveer een maand terug,' zei ze met moeite en dacht terug aan het gesprek in het woud. Dat was eng, maar ook vreemd...
Maar, ze was hier niet om te praten en dan te sterven, ze was hier om te overleven. Opeens werden haar handen bloedheet, omdat ze in haar handpalmen kleine vlammen liet verschijnen. En op het moment hield ze dus de hand van Sorrow vast. Het was de vraag hoe lang hij dit ging volhouden. En vooral, hoelang zij dit ging volhouden.

Zen liep, streuzelend, door de hoofdstraat.
Hij zuchtte en rolde met zijn ogen.
Hij had iets gemist.
Iets gemist wat hij thuis had, maar niet hier.
Vrienden.
Al wilde hij het niet toe geven, zoals gewoonlijk.
Hij hóefde niks toe te geven, vond hij.
Hij was zo, en zo moesten ze hem maar accepteren.
Zo niet?
Het boeide hem niet, hij kreeg toch genoeg aandacht van meiden.
Hij keek bij een aantal etalages naar binnen.
Hij vond dat het niet zo héél erg druk was, toen hij de hoofdstraat rond kreeg.
Hij strompelde weer verder, diep in gedachte verzonken.

'weet je zeker dat je dit lichaam wil verwonden? Ik zelf voel niks maar iemand anders volgens mij wel' Zei hij op een duivelse toon. Het was lang niet zeker of dat ook wel zo was maar je kon wel voelen hoe hij zijn nagels dieper in haar huis duwde. Trg in de ziel van Ichiro viel Sorrow hem aan met 1 van zijn kettingen zonder enige vorm van waarschuwing. De ketting wikkelde zich om Sorrow pols en zodra hij stevig genoeg vast zat trok Sorrow Ichiro naar zich to emet een krachtige ruk.

Shimara stopte en liet abrupt los. Verschrikt keek ze hem aan en dacht diep na. De gedachtes flitste door haar hoofd, als bliksem. Dat was waar ook, Kyryé had zoiets dergelijks gezegd ja... Nou, dan moest het maar op een andere manier toch?
Ze zette haar voeten wat steviger op de grond en schopte toen in Sorrow zijn edelen delen. Een oude truc, maar hij werkte tot nu toe altijd wel.