De Straten van Osuké

Dit zijn gewoon de straten van Osuké, waar het overdag druk is, maar in de avond lijkt het net een verlaten dorp. Alle lichten zijn dan uit en je kan niks meer horen van de bewoners.

Alles: vrij

Shimara rende over de daken heen en keek wild om zich heen. Ze hoopte op deze manier een glim op te kunnen vangen van Sorrow. Maar, op het moment leek hij opgelost te zijn in het niets...

Sorrow liep aan het einde van de hoofdstraat. (waar de meeste winkels enzo zich bevinden) Ciara liep trouw achter hem aan. Ze keek naar de uitdrukking op zijn gezicht en zag een nog dwazere glimlach dan die vriendelijke van hem. Wat had hij nu weer?

Shimara schoot over de daken, maar kwam tot stilstand toen ze dacht een grijs-zilveren coup te zien en sprong op de grond. Ze schoot een paar straten en steegjes in en hoopte zo bij hem te komen. Dat lukte ook, maar niet helemaal op de manier die zij in gedachten had. Ze schoot een steegje uit en knalde hard tegen hem op, waardoor ze beide op de grond vielen. 'Auw... Kijk uit waar je loopt baka!' Riep ze eigenlijk nog voordat ze wist tegen wie ze was aangerend.

Sorrow wreef pijnlijk over de achterkant van zijn hoofd. Hij mompelde iets onverstaanbaars maar het was misschien wel beter dat Shimara het niet had gehoort. Hij wist trouwens niet dat hij dat tegen Shimara had gezegt.

Shimara krabbelde overeind en klopte haar kleren af. Daarna wierp ze een giftige blik richting de persoon waar ze tegenaan was gerend, maar die blik veranderde snel in een blos. Ze knipperde even met haar ogen en stak toen twijfelend en langzaam haar hand uit. 'Sorry, gaat het?'
Het klonk nogal dom en knullig. Wat moest ze eigenlijk zeggen nu? Ze had er niet echt over nagedacht. Nu pas besefte ze echt wat ze gedaan had... Zou hij haar gaan uitlachen? Misschien ging hij haar wel negeren en wilde hij haar nooit meer zien...

Sorrow glimlachte. 'het gaat prima...' Hij keek haar recht in de ogen aan maar wist niet wat hij moest zeggen. Ciara keek de 2 aan en hield haar kop schuin.

'O..Oké...' Stotterde ze. Ze stotterde! Voor het eerst in haar hele leven stotterde ze tegen een jonge... Het voelde vreemd en onbekend, maar niet onplezierig. Helemaal niet zelfs. Het gevoel dat ze voelde voor het eest, was geweldig! Ze hield hem omhoog en keek naar haar voeten, gewoon omdat ze niet wist waar ze kijken moest.

Sorrow legde zijn hand op haar arm en wreef met zijn duim over haar zachte huid. 'dankje...' Hij zei het enorm plots maar hij had zijn redenen.

Shimara keek Sorrow even vluchtig aan, maar keek daarna weer naar haar voeten. 'Ik moet jou bedanken, jij hebt voor mij betaald in de herberg. Maar, waarom?' Ze klonk best vreemd, gewoon omdat ze niet wist hoe ze zich gedragen moest.

'omdat ik je dat schukdig was na wat je voor mij had gedaan maar ik moet eerlijk zijn, dat was niet de enigste reden...'

Shimara hief haar hoofd naar hem op en keek hem niet begrijpend aan. 'Hoe bedoel je?' Ze snapte hem niet. "Na alles wat je voor mij had gedaan"? Zoveel had ze niet voor hem gedaan... Een uur geleden had ze nog tegen hem geschreeuwd dat hij niet bij haar in de buurt moest komen.

Sorrow pakte haar kin vast en bracht haar gezicht dichter bij dat van hem. Voorzichtig drukte hij zijn lippen tegen die van haar.

Shimara haar ogen waren wijd open gesperd. Ze was eerst totaal verrast en wist niet wat ze moest doen, maar haar paniek trok langzaam weg en gaf ruimte voor dat vreemde gevoel, dat ze niet kende tot nu toe. Nu ging alles bijna vanzelf. Langzaam sloten haar ogen zich en ging ze dicht tegen hem aanstaan. Met haar linker hand pakte ze voorzichtig de hand waarmee hij haar kin vasthield beet en hield hem voorzichtig vast. Met haar andere hand ging ze naar zijn rug toe.

Sorrow legde zijn arm om haar heen. Hij wilde Shimara niet kwijt. Gelijk met welk soort gevaren ze voor ogen zouden gaan staan. Hij zou haar beschermen... als ze die nodig had.

Shimara kneep even zacht in Sorrow zijn hand. Waarom eigenlijk wist ze niet, ze deed het gewoon. Waarschijnlijk was het als een soort liefkozing bedoeld, maar niet om hem pijn te doen. Dit was voor haar gevoel eigenlijk het moment dat ze pas leefde. Nu pas was haar leven compleet... De lege gevoelens vulde zich op en ze voelde zich niet meer als een los puzzel stuk. Ze voelde zich, als een echt persoon.

End

awh.
wat sweet<3

~

op haar blote voeten liep Mia door de straten. echt druk was het niet, maar om het rustig te noemen. nee, het was gewoon normaal. af en toe een paar mensen.

Sorrow stompelde door de straten met zijn handen in zijn zakken, zijn kap over zijn hoofd getrokken en met een sombere blik in zijn ogen. Florian, zijn vader... ok, het was niet zijn biologiese vader. Dat wist Sorrow wel, maar toch. Hij had hem al heel zijn leven beschouwd als zijn eigen vader. Zijn echte heeft hij nooit gekent.

-new-


Ciara schoot zonder problemen door de straten al vliegend boven de mensen hun hoofden. Sorrow zijn hard ging tekeer terwijl hij vurig hoopte dat hij niet zou vallen. Hij hield de hele tijd zijn ogen gesloten gewoon uit pure schrik. Wanneer zijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk won van zijn angst opende hij voorzichtig zijn ogen om te kijken waar ze waren. Hij zag hoe huizen voorbij flitsen naast hem en hoe de mensen kwaad schreeuwden achter hem omdat ze waren geschrokken. Hij begon luidop te lachen. Het was een kik die hij voelde om te vliegen. Dit was gewoon geweldig om mee te maken.

---New---

Resi had nooit geweten hoe Osuké er in de nacht uitzag, in nachten had hij altijd wel onderdak kunnen vinden, bij de Torn's Inn, of een andere herberg. Maar deze keer niet; alles was op een of andere rare manier al volgeboekt. Zelfs de zwervers, en de struik pedofielen hadden maar een onder dakje gezocht, ook al was dat niet meer dan één oude schuur.
Hij liep tergend langzaam, hij genoot van de straten bij nacht. Zo dromerig en gevaarlijk,
de koude wind sneed langs zijn wangen, hij rilden.
Het moest niet ver meer zijn naar de Maple Inn, een andere kleinere onbekende herberg waar hij wel zou kunnen overnachten, dacht hij. Maar de straatjes van Osuke bleken hem steeds verder mee te leiden, naar plekken die zo stil waren. Of zo donker, hij was nu al overal langsgekomen; grote huizen, pleintjes, kleine huisjes, parkjes.
Maar nergens scheen er ook maar enig licht. Alsof alles om hem heen.., dood was..
En elke uitweg werd verspert door een muur, of door een paar bosjes waar hij liever toch niet doorheen liep.
Eindelijk; in de verten een vaag blauw licht, dat hem vriendelijk begroeten. Resi had het te koud, en was te moe om goed na te denken over wat dat nu was. Hij was zelfs te moe om zich af te vragen waarom de kleur van dit licht zo vel blauw was.
Hij snelden naar het licht toe, zo vriendelijk. Het bleek steeds verder weg te gaan, stiekem; vond Resi het licht zelfs wel verleidelijk. Het zwierden elke kant op, zonder elk moment stil te staan, en leiden hem een straartje in, zo donker en zo koud.. Resi huiverden,
'kom dan..Mooi lichtje..Vriendje..' hij stak zijn hand uit, om het licht te pakken.
Opeens klonk er een enorme knal, Resi verstarde, hij trachte in een moment een meisje te zien staan, vel blauwe ogen en een huid als wit krijt.
Hij gilden het uit, toen hij zag wat ze in haar hand vast hielt. Het was een man.., nee geen man.., het was één hoofd van een man. De rest van het lichaam lag vlak achter haar. Het hoofd zag er vreselijk uit, er hingen nog wat zenuwen uit, en er liep was bloed uit. Het meisje bekeek hem met een strak gezicht,
maar verdween weer toen de klap weg was. Het begon te regennen, het blauwen licht was verdwenen.
Maar het lichaam van de man niet, en het hoofd van het lijk ook niet.
Ze lagen daar; op de grond, met plassen bloed er omheen.
Resi sloeg weer een kreet, wie zou dat niet hebben gedaan.
Hij had de man herkend, hij had nog ooit eens een kort gesprekje met hem gehad. Het was de pastoor van het kerkje in osuké. Dat zag hij ook wel aan het kruis dat zilver glinsterden in het maanlicht, het lag daar. Midden in een plas bloed. Resi trilden, hij bleef hier niet langer.
Hij draaide zich om, en begon te rennen. Zo hard als hij kon. Hij wou niet stilstaan.
Opeens was de weg weer heel makkelijk te vinden, en schoten alle lichten in de huizen weer aan.
Het meisje was verdwenen,
als mist.
Als.., niets.

NEW

Zero die door de straten liep in de avond was net onderweg naar ze eigen huis toen hij nog bezig was met ze gedicht.. '' mood ring oh mood ring! oh tell me will you bring...The key to unlock this mystery! Of girls and their emotions, Play it back in slow motion! so i may understand the complex infrastructure.. known as the female mind......'' Zero kon niets meer verder verzinnen.

Mia streek met haar hand door haar lange blonde haren. ze was er al tijden over na aan het denken om het kort te laten knippen. ze wist het niet en twijfelde. ze was de laatste tijd veel veranderd, nee dat was niet goed. ze was nu veel aan het veranderen. ze droeg geen jurk zoals ze gewoonlijks droeg, ze droeg een kort broekje met om haar onderbenen een paar beenwarmers. ze droeg een tegroot t-shirt die losjes om haar vormen heen hingen. als je mia's gezicht en haar niet zou herkkennen zie je zeker weten haar niet herkennen.

Zero die langzaam door de straten liep viel eventjes in zijn eigen droom wereld. Hm..Susanoo..bijna volgroeid..misschien zal ik naar Amerika gaan..en dan verander ik ze naam..in the American Dragon ((xD!)) Hij zat langzaam te dagdromen samen met ze gedichtje in ze hand toen hij plotseling wakker werd geklapt en hij viel kei hard op de grond. ''OUCHHHHHHHHHHHHHHHH'' Zei hij kei hard.

Mia zag iemand een paar meter verderop onderuit gaan. ze begon spontaan te lachen, ze vond dingen altijd grappig die andere mensen niet grappig vonden. dit wás gewoon komisch. hier moest je wel om lachen, of je nou van leed vermaak hield of niet. Mia persoonlijk vond leed vermaakt het grappigst.