De grasvelden van Osuké

De sfeer is er rustig doordat het redelijk ver weg ligt van de drukke stad. Het gras is lang, maar komt niet langer dan de enkels. Meestal als de wind er waaid, kan je het gras zien heen en weer wiegen. Smorgens, als de zon al vroeg schijnt kun je de douwdruppels zien schitteren op het gras. De velden zijn groot en open, er komen vooral mensen met hun draak omdat het de perfecte plek is waar je kunt trainen. Sommigen nemen vrienden mee of soms word het gewoon als de loctatie bestempeld waar gevechten worden gehouden.

Daar lag hij dan, op zijn rug, starent naar de wolken die langzaam voorbij vlogen.
Sorrow zette zich oppeens overeind en haalde zijn drakenei er uit.
Hij haalde het uit de lab schudde en keek toe hoe het zijn normale grote weer aannam.

Yuriko kwam rustig aan gelopen, niet op lettend wie er nog meer was. Ze was te diep in gedachte om ook maar te merken dat er een jongen lag.
Ze ging op een willekeurige plek liggen en keek naar niets. Niet naar de zon niet naar de wolken. Het enige wat ze zag was haar gedachte. Het was ook alles wat ze hoorde. Steeds bleef ze maar denken aan Resi en aan Kyryé. Was het de juiste keus geweest? Wat als Kyryé gewoon maar een spel met haar speelde.
Ze legde haar handen onder haar hoofd en zuchtte. Yuri had gevoel alsof haar ogen opeens weer open gingen en ze keek recht in het te felle zonne schijn. Snel legde ze haar hand voor haar oog en verschoof een stukje zodat ze niet meer in de volle zon zou liggen.

Yia had rust nodig. Gewoon even weg uit de drukte van Osuké. En het grasveld was de perfecte plaats. En, zoals ze al verwacht had, was er niemand. Of wel, een jongen, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze liep nog een stukje verder het veld in, en ging toen zitten. Haar tas zette ze naast zich en na een tijdje haalde ze haar ei eruit. Ze wikkelde het ei uit de lap en bekeek dat terwijl het langzaam weer groter werd tot het de normale grootte had.

Sorrow zat oppeens neer gehurkt naast Yuriko.
'jij bent Resi's tweelingszus, juist?'
Hij glimlachte vriendelijk.

Yuriko schrok op en keek recht in de bekende ogen van een jongen. Snel ging ze recht op zitten en klopte haar jurk af. 'Ehh, ja', zei ze snel.
Ze was zo diep in gedachte dat ze totaal geschrokken was van Sorrow's plotselingen begroeting. Snel probeerde ze zich te herstellen en ze keek hem met een weinig voor stellend lachje aan.
Toch ging er een enorme trots door haar heen, dat hij zei dat ze Resi's tweeling zus was. Ze was er ook trots op. Trots dat Resi bij haar hoorde en dat ze op hem leek. Daarom was ze ook nooit onzeker geweest over uiterlijk, daar hield ze zich zo ie zo al weinig mee bezig. Maar het gaf haar wel een bepaalde uitstraling.

'de naam is Sorrow Malforius'
Hij zette zich naast haar neer. En legde z'n drakenei voorzichtig naast zich.
Hij wist niet hoe het kwam maar hij had een sterkvoorgevoel dat de zijne snel ging uitkomen.

Yia keek even op toen ze anderen hoorden. Ze zag twee mensen die ze ook bij de drakenstallen had gezien. Ze bekeek hen beide even, maar wende al snel haar blik weer af. Ze keek naar haar ei en wikkelde weer goed in de lap van drakenhuid. Ze voelde het krimpen en ze stopte het weer in haar tas. Daarna staarde ze voor zich uit. Ze boog haar hoofd en keek een beetje treurig naar haar handen, die gevouwen op haar schoot lagen.

Yuriko knikte. 'Aangenaam', zei ze terwijl ze even vergaat haar naam te vertellen. Opeens kwamen haar filosofische gedachtes weer op. Waarom kwam dat altijd op verkeerde momenten, als ze totaal geen zin had om diep na te denken over levens vragen die nergens over gingen?
Even was ze verzonken en keek starend voor zich uit. 'Ehh, ik ben Yuriko..', zei ze terijl ze wakker schrok. 'Kukoi..', voegde ze er achter aan.

Sorrow grijnsde.
'jij bent duidelijk met je gedachten ergens anders'

Yuriko keek hem verbaast aan. 'Soort van', zei ze terwijl ze zich weer naar achter liet vallen. Het was dat ze niet kwaad was of in een andere rare bui was anders zou deze vraag niet gewaardeerd worden.
Een grote groep vogels vloog voor bij en ze zou willen dat ze net als de vogels kon vliegen. Door wolken heen over landrijen. Alles van boven af zien. Ze zuchtte en sloot even haar ogen en liet de zon op haar bleke huid stralen.
Als ze een vogel zou zijn, zou ze altijd weg kunnen. Weg wanneer zij het wilde, wanneer het even niet meer ging of gewoon voor de lol.

((whiii ^,^ m'n drakenei is uitgekomen :3))

-new-


Sorrow zat tegenover zijn draak. Ze keek hem verveelt aan en zwiepte met haar staart heen en weer. Ze kende Sorrow niet. Wilde ze hem wel kennen? Hij leek niet op een draak en hij zag er niet machtig uit. Hij was gewoon niet interessant. Het gras dat voor haar neus heen en weer bewoog met de wind was veel interessanter dus probeerde ze het te pakken.

Kira liep naar de grasvelden en zag dat ze niet de enige was. Ze zag Sorrow zitten, wat had hij nou naast zich. Toen ze goed keek zag ze dat het een draakje was. Voor het eerst in haar leven zag ze een baby draakje. Ze haalde haar ei uit haar zak en wikkelde de doek ervan af. Ze keek naar het ei dat langzaam weer naar de normale grote aan nam. Ze ging op haar buik op het gras liggen en legde het ei voorzichtig voor zich neer. Ze ging met haar hand over het ei heen en verbaazde zich erover dat het ei nog niet kapot was gegaan. Normaal gesproken liet ze een normaal ei stee vast na 10 minuten vallen, en nu had ze het ei al een paar dagen zonder dat er een barst in zat. Ze lachte trots naar het ei.

Sorrow stelde zich recht afvragend of Ciara hem zou gaan volgen. En als ze dat niet deed wou hij gewoon zien of ze al kon lopen of niet. Met haar staart zwiepen deed ze wel al. Dat was zo te zien geen probleem. Hij ging een meter verder gaan staan en hurkte zich neer. Hij wachte af tot wanneer ze iets zou doen maar het enigste wat Ciara deed was naar hem staren.

Kira rolde het ei weer in het doek en toen het ei weer was verkleind stopte ze het ei weer in haar zak. Toen ze daarmee klaar was keek ze geintresseerd naar Sorrow en Ciara.

Sorrow pakte Ciara uiteindelijk toch maar op.
Hij keek haar aan en zuchte.
Zij keek terug en draaide haar staart rond zijn arm.
'wat eet jij eigenlijk? vlees, maar wat voor vlees?'

Kira rolde zich om en keek naar de wolken. Ze probeerde figuren te herkennen in de wolken. Na een paar minuten keek ze weg, de zon was te fel om lang in te kijken.

Ciara kronkelde zich een weg via zijn arm naar zijn middel waar ze in zijn t-schirt kroop.
Sorrow schoot in de lach en probeerde haar van hem af te halen.
Ze kroop omhoog uit zijn t-schirt en ging op zijn schouder zitten.
Wanneer ze elkaar recht in de ogen keek Liet Ciara oppeens een kreet horen.
Sorrow kneep zijn ogen toe en trok een gezicht.
Ciara was nog maar klein maar haar adem stonk enorm.
Was dat bij alle zwarte draken zo?

Kira schrok op van de kreet van Ciara. Ze keek naar Sorrow en lachtte om zijn gezicht. "gaat alles goed?"

Sorrow pakte Ciara bij haar nekvel vast en hield haar een eindje van hem vandaan.
Ze liet zich gewoon hangen en keek duf voor zich uit.
'ja, alleen stinkt ze redelijk... weet jij toevallig of dat normaal is voor een zwarte draak?'
Hij keek Ciara aan die hem met puppy ogen aankeek om weer los gelaten te worden.

"ehmm nou nee, eigenlijk weet ik helemaal niets over draken". Ze bloosde een beetje. "Misschien moet je naar de boekenwinkel gaan en kijken of er ergens een boek is over zwarte draken?"

Sorrow knikte.
'zou een oplossing kunnen zijn'
Vluchtig keek hij op z'n horloge.
'ik ga dan maar, het sluit over een aantal minuten'
Hij keek weer naar Ciara die ondertussen was begonnen spartelen omdat ze niet los mocht.
Hij zette haar op zijn schouder en liep richting het dorp.

Yia zag een meisje zitten, met bijna dezelfde kleur haar als zij. Aangezien ze nog niet echt vrienden had en ze het meisje ook bij de drakenstallen had gezien, liep ze naar haar toe. Even beet ze op haar lip. 'Eeh...' Begon ze hakkelend. 'Hallo...'

Kira keek op, en zag een meisje met bijna dezelfde haarkleur als zij . "hoi" ze lachte vriendelijk naar het meisje terwijl ze recht op ging zitten. "ik ben Kira, en jij?"

Yia, die opgelucht was dat Kira haar niet raar vond, glimlachte. 'Ik ben Yia,'Zei ze en ze ging naast haar in het gras zitten. Ze hield haar hoofd schuin en bekeek Kira even. 'Jij was er ook bij hé, toen bij de drakenstallen?' Vroeg ze voor de zekerheid. Met haar hand zocht ze haar ei op. Dat deed ze de laatste tijd vaak als ze onzeker was.