De Straten van Osuké

Zero die in een ruk langzaam weer opstond haalde wat stof weg en hij haalde zijn papier van de grond weer op. Hij keek naar achteren en zag iemand, Zeker gewoon een iemand ofzo. Hij liep weer door en ging een stukje verder op bij een muurtje er tegen aan zitten. Kut dingen..gebeuren mij altijd..

Mia bleef lachen tot ze in ademnooit zat. happend naar adem keek ze de jongen na. iets in haar herkende hem maar ze was té lui om na te denken. terwijl ze naar adem hapte voelde ze een paar haren in haar mond komen. in een spastisch moment deed ze haar lange haren boos in een knot. ze wist het nu zeker, ze gingen er af.

Zero die door liep door de avond keek naar ze eigen dichten boek erbij. Hm..Mood rings laat ik maar voor nu.. Dacht hij bij zichzelf langzaam. Hij liep door en keek naar de zon die onderging. Hij pakte zijn gedicht boek en hij pakte gewoon een random gedichtje erbij en hij keek naar de stad. hij begon het in zichzelf te lezen. want Tsja, als de zon ondergaat, heb ik niemand die ik bereiken kan, niemand die mij kent, niemand die praten wilt, niemand om vast te houden niemand om te vertrouwen, niemand om op te bouwen! Zero keek eventjes naar boven en hij ging langzaam naar de nacht.Tsja, als de zon ondergaat, ben ik helemaal alleen zonder vrienden of gedoe om me heen.
ik ben een man van de stilte zonder moeilijk gezeik, dat ben ik altijd geweest, laat mij alleenwant Tsja, ik moet uit van hier, weg van hier, ik moet weg van deze helse stank, Mia ik kom pas terug na dat ik me doel zelf weer bereiken kan.. want ik moet uit van hier, weg van hier, ik moet weg van deze helse stank, Mia ik kom pas terug na dat ik me doel zelf weer bereiken kan..Hij ging weer zitten en ging naar de muur en hij las de laatste zinnetjes af! want ik ben een outsider for life, mijn leven heeft geen zin meer, laat mij maar rusten ik ben 1 met de stad vannacht, een outsider for life, mijn leven heeft geen zin meer, laat mij maar rusten ik ben: 1 met de stad vannacht, 1 met de stad vannacht,
1 met de stad vannacht, Hij lag rustig nu op de grond met ze handen om ze eigen kop en keek naar de sterren.

Mia voelde hoe haar haren in een knot boven op haar hooft zat. ze was het zat, alles hier. daarom zou ze hier minder komen, het deed haar te veel aan haar vrienden en familie denken. voor de meeste mensen was dat iets positiefs, voor haar niet. het was slecht, negatief! ze staarde eventjes naar haar voeten en ging toen op de plek waar ze net stond zitten. ze wist niet waarom, ze wist niks de laatste tijd.

Zero die daar half zat met ze gedicht bladerde door en hij zag het blaadje weg vliegen. ''AHHH'' Zei hij in een keer en het papier werd weggevlogen door de wind, Zero die erachter na renden pakte het en zag een meisje..Maar niet zo maar een meisje. Die knot herkende hij overal. Hij ging zitten en deed het papiertje in ze tas en knuffelde haar.

Mia hoorde een soort van paniekerig geschreeuw, het klonk best verwijft ((mwahah xd)). ze keek om en werd op dat moment door Zero geknuffelt. als eerste schrok ze zich echt totaal dood, ze werd in een straat geknuffelt door een wildvreemde. iniedergeval, dat dacht ze. meteen daarna ademde ze in paniek in en rook zijn geur. Zero's champo die herkende ze uit duizende.

Zero die voor het eerst als een bitch gedroeg ((verwijfde kut dag <,<!)) slikte eventjes en knuffele haar dood. '' Eeh schatja..'' Zei hij op een hoge toon,. in een keer werd zijn witte oog en rode oog tegelijk ingeschakeld en hij voelde zich in een keer een hele lichaams verandering. ''Wat doe jij hier..'' Zei hij direct op die toon..

Mia grinnikte door zijn verwijfde actie. ze keek hem aan en vloog met haar ogen over zijn gezicht. eerst stond het lief en schattig, en nog geen minut later stond het anders, directer. Mia fronste even en keek hem onderzoekend aan, ze snapte niet waar die direct heid vandaan kwam? ''gewoon nadenken'' zei ze terwijl ze een wenkbrouw optrok.

Zero die zijn linker oog als een Sharingan liet gebruiken keek haar aan. '' Je moet uitkijken..in de avond..'' Hij begon zachtjes over haar te gaan en hij lag boven op haar. '' Want je bent zo verloren..'' Hij ging diep tegen haar lippen aan en hij kusten haar.

Mia grijnsde en zoende terug, even was ze vergeten dat ze in een dood gewone straat lagen. okee hij was een beetje uitgestorven en het was avond, maartoch. Mia drukte met haar beide handen hem tegen zijn borstkast van haar af en ging en beetje overreind zitten. ''ik kan mezelf wel verdedigen hoor'' ze grijsde en keek hem aan. lief, zijn overbezorgtheid.

Zero die wegkeek stond op en hij pakte het gedichtje op en hij liep door. '' Ugh, ..'' Hij keek naar de sterren en deed ze tas om ze rug en hij begon weg te lopen. ik moet echt weg van deze helse stank.. Hij voelde zichzelf haast niet meer als wraakengel..maar kon hij het wel voor mia..stoppen..

Mia fronste heftig toen hij oppeens zonder iets te zeggen opstond en wegliep. ze krabbolde overreind en keek hem even na terwijl ze op haar lip kouwde. ''Zero!'' riep ze terwijl ze hem achterna begon te lopen en haar hand naar hem uitstrekte. eerst wist ze niet wat ze moest doen, het was niks voor zero om zomaar weg te gaan.

Zero die haar hand om zijn hand voelde zijn hele arm met haar mee getrokken worden. '' Ha schat wat..'' Zei hij half verbaasd. Woah ze loopt achter me aan.. Hij keek haar aan maar zij glimlachte zoo liefelijk en verliefd. Zero liep een beetje door en keek af en toe naar haar.

Mia fronste en liep mee. ''wat is er'' ze was in de war, zoals vaak. dit keer zou ze niet gaan huilen, of iets anders wanhopig. als hij zou zeggen dat hij haar niet meer wilde zou ze dat toelaten, omdat ze wist dat hij een goede reden had. omdat ze wist dat het beter voor hém was. over hoe ze zich er zelf bij zou voelen wist ze niet en daar dacht ze ook niet over naa, voor nu waren ze nog gewoon samen. dat was het belangrijkste.

Zero keek naar haar en hij zuchten. '' De avond is mooi eh..'' Hij gaf haar de gedicht in ze handen en hij begon het weer te zingen (*geen zin om te schrijven xD!*)

Mia opende de scroll en begon het te lezen, op dat moment hoorde ze Zero's stem zacht op het zelfde stuk. ze had zich voorgenomen om niet gaan te huilen, ze deed zo haar best. ze beperkte het tot een paar kleine tranen in haar ogen. het gedicht dat ze in haar handen had had ze een klein beetje gekreukelt. ze haalde diep adem en keek hem met moeite aan, ''dus je gaat'' beaamde ze.

Zero keek naar haar. '' Ben je gek ik ga..'' Hij pakten haar handen en hij drukte zijn lippen kei hard op die van haar. hij verliet ze weer. '' ik ga niet..dat mocht niet..'' Hij drukte haar stevig tegen zijn lichaam aan. hoe zij voelde hoe het was.

Mia fronste en liet het allemaal toe. ze was blij dat hij niet weg ging, toch wist ze dat hij ooit zou weggaan. net zoals in het liedje/gedichtje, hij zou weggaan. ze duwde hem weer iets van hem af om adem te kunnen halen. het gedicht dat ze in haar handen had was helemaal verkreukolt.

Zero die haar vasthield weer kon er niet tegen. '' Ik blijf mezelf..'' Hij liet haar een tijdje niet los, en hij gaf haar ee nzachte aai op haar hoofdje, Haar zachte haren die over een knotje gingen hij haalde wat haartjes weg voor haar ogen en hij liet de linker oog die altijd bedekt was als een emo look zachtjes wegflippen. '' relax..'' Hij liet toen los.

Mia sloot haar ogen en leunde lichtjes tegen hem aan. op het moment dat hij haar losliet trok ze hem weer aan zijn kleding naar zich toe. voor zolang het nog kon wou ze hem.

Zero die haar tegen de wand aanduwden kusten haar en hij liet zijn tong naar binnen gaan. hoe het weer allemaal voelde zoals de eerste keer. Hij kon het allemaal doorgaan en hij wou het zachtjes doorgaan met de rest. maar ze zaten op de straat. ik word gek.. Hij pakte haar vast. '' Kom naar me huis snel..'' Hij trok haar in een keer mee terwijl zij nog in een kus zat. De gedicht viel op de grond.

Terwijl ze over de straten liep, kon Shimara haar voetstappen horen nagalmen. De straten waren leeg en het was best stil, stiller dan normaal. Omdat het zo stil en rustig was, had ze geen moeite om zich te consenteren op alles wat er om haar heen gebeurde. Ze was zich bewust van elke windvlaag die opstak, elk blad dat viel en elke kat die over de dakjes heen liep.
Het begon al te schemeren en de laatste paar mensen die over straat liepen gingen zo snel mogelijk naar huis toe, om te eten waarschijnlijk. Tenminste, dat was wat Shimara dacht. Want van buiten af kon ze verschillende geuren van eten dat gekookt werd in de huizen ruiken. Het rook heerlijk en ze kreeg er haast honger van.

Het mes dat hij bij zich had draaide in zijn hand, zijn haar zat warrig en zijn ogen stonden wat kil en verveeld. Hij was hier naar toe gegaan om ook maar eens een strijdertje te worden. Hij moest wel lachen bij het idee.
Shiki had totaal geen benul waar hij was, hij had ooit wel eens iets over het westen gehoord. Osaké en Maliah. Maar verder niet. Het interesseerde hem ook weinig. Hij had het prima in het Zuiden en wilde in de eerste instantie ook niet weg. Maar ja, misschien kon hij hier nog wat leuke meisjes scoren. Hij grijnsde bij de gedachte en zag toen niet veel verder rosé kleurig haar wapperen in de zachte wind.
Hij probeerde zo nonchalant naar haar toe te lopen om haar op een wat subtiele manier te begroeten

Meerdere voedstappen kon Shimara horen weerklinken op de straten. Ze waren duidelijk niet van haar, want toen ze stil stond, kon ze nog steeds voestappen horen. En ze kwamen nog dichterbij ook nog dichterbij. Langzaam en kalm keek ze op, toen ze vanuit haar ooghoeken iets dacht te zien. Ze had gelijk, er was nog iemand op de straten aanwezig en hij liep naar haar toe. 'Voor het geval je gaat bedelen om geld, nee, ik heb geen geld over voor een arme sloeber,' zei ze droogjes en op an manier alsof ze zoiets elke dag wel mee maakte. Dat was ook zo, elke keer als ze over de straten liep in de avond laat, kwam er een zwerver of iets anders in die richting op haar af en bedelde dan om geld.