De Geheime Grot

Shimara boog haar hoofd even. Wat moest ze hier nou weer op zeggen? Wat erg voor je? Dat was zo... uitgekauwd... Alsof die duffe woorden zouden helpen. 'Is dat de reden waarom je een strijder bent geworden? Wil je ze vinden?' Zei ze dan maar.

'waarom zou ik? Het was duidelijk dat ze me niet wilden. Sommigen mensen weten dat al direckt zodra ze mijn naam horen.' Hij aaide Ciara over haar verward uitziende hoofd.

Shimara keek hem even onbegrijpend aan. Hoe kon hij zo denken? Hij kende zijn ouders niet en toch dacht hij er zo over... Maar, ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij zou zich vast eenzaam gevoeld hebben zonder ouders, ook al wilde ze dolgraag met hem ruilen.
'Weetje, ik word depri van dit soort dingen.' Zuchtte ze vermoeid en rekte zich even uit.

Sorrow grijnsde dat ze veranderde van onderwerp. Hij had niet veel over zijn verleden hoeven vertellen. Gelukkig, want echt gelukkig was het niet geweest. Dat van zijn ouders heeft hem nooit echt gestoord. Het enigste wat hij irritant vond waren de pesterijen geweest met zijn naam.

Shimara stelde zich recht en keek naar buiten. 'Weetje waar ik zin in heb... een gevecht...' Ze keek Sorrow over haar schouder aan, met een vreemde twinkeling in haar ogen.

Sorrow keek haar verast aan. 'uuh.. met wie was je dat gevecht van plan?' Hij had zo'n slecht voorgevoel dat hij dat zou zijn.

Shimara stapte op hem af en trok hem aan zijn kraag omhoog. 'Jij natuurlijk! Er is op het moment toch niemand anders in de buurt? En maak je geen zorgen, ik zal me inhouden. O ja, geen wapens gebruiken, gewoon met de vuisten!' Vechten, dat was iets waar ze op het moment even aan toe was. Gewoon even alles vergeten.

Sorrow snapte waarom ze wilde vechten. Ze was van het zuiden en daar deden ze het continu voor de fun.

Shimara snelde zich naar buiten, trok haar lange jas uit en gooide die op de grond bij Sanou. Het litteken op haar schouder werd zichtbaar, maar dat kon haar niet veel schelen. Hij wist van haar verleden, hij wist hoe hij eraan gekomen was, dus schaamde ze zich er niet voor.

Sorrow zag et lidteken maar vond het niet erg. Hij had er ook. Hij wierp zijn wapens op de grond en kraakte zijn knokkels. Hij liep naar buiten en keek haar uitdagend aan. Ciara was nu helemaal in de war.

Shimara volgde het voorbeeld van Sorrow en gooide haar wapens -Naalden, zwaarden, dolk, zelfs haar fluit!- op haar jas. Ook zij kraakte haar knokkels even, draaide met haar schouders die op hun beurt ook begonnen te kraken en deed hetzelfde met haar nek. 'Goed, het gevecht stopt als de ander het opgeeft, of tot het echt niet meer verder kan. En geen zorge, ik zal me inhouden voor je.' Ze grijnsde even vals en ging klaar staan.

Hij grijnsde en ging klaar staan. Ciara keek met haar hoofd schuin naar de 2. Wat gingen ze nu weer gaan doen?

Shimara rekte zich nog voor een laatste keer uit. 'Moge de beste winnen. En de verliezer moet doen wat de winnaar wilt.' Daarna leek ze te verdwijnen, maar stond eigenlijk voor hem, omdat ze met een flinke snelheid op hem af was gestormd. 'Boeh.' Zei ze droogjes en wilde hem met haar elleboog een stoot in zijn maag geven.

Sorrow was voor even verast maar niet voor lang. Hij had niet gedacht dat ze zo snel was. Maar eens zien wie de snelste was. Hij leek een stap opzij te zetten maar stond oppeens achter haar. Hij bukte en strekte zijn been om daarna een draaibeweging te maken zodanig dat Shimara zou vallen.

Shimara liet zich gewoon vallen en strekte haar armen uit. Toen ze met haar handen de grond raakte, maakte ze met een lenige en soepele beweging een overslag en kwam zo weer netjes op haar voeten terecht. Ze draaide en wilde hem dezelfde draaitrap geven als eerder, maar die eerdere werd tegengehouden omdat hij langzamer was. Nu maakte ze een kleinere en snellere beweging, maar nog steeds op het hoofd gericht.

Sorrow was gewoon om meestal gewoon om zijn tegenstanden neer te slaan maar hij wou Shimara geen pijn doen. Hij was bang als hij iets deed dat hij haar te hard zou raken. Hij ontweek iedere aanval van haar maar de hele tijd kon hij dat nu toch ook weer niet doen? Hij moest een keertje gaan aanvallen.

'Oi Sorrow, ben je nog van plan wat te gaan doen of ben je in gesprek met de geesten in je hoofd? Kom op zeg, dit is geen gevecht maar meer een dansje! Ik hou me nog wel in voor je, kom op!' Ze gaf hem een trap tegen zijn knieholte, zodat hij op de grond zou vallen en wachtte op zijn reactie.

Sorrow gaf geen kik toen ze hem schopte. 'dus je wilt dat ik in actie kom?' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'ok, je hebt er zelf om gevraagt...' Hij leek verdwenen te zijn maar stond oppeens naast haar. Hij Strekte zijn arm voor haar uit en snokte haar naar achter. Hij kwam over haar heen staan en gaf haar de kans om te reageren.

Shimara deed vreemd genoeg niks. Ze keek hem alleen maar teleurgesteld aan en bleef verder in die houding. 'Je houd je in... Dit is eigenlijk nooit een echt gevecht geweest. Waar ben je bang voor?' Ze trok vragend een wenkbrauw op en keek hem onbegrijpend aan.

'ik hou me niet in...' Hij wist dat dat enorm slecht gelogen was en glimlachte wanhopig dat ze hem zou geloven.

Shimara keek hem emotieloos aan en stelde zich recht. 'Dan niet, in dat geval geef ik het gevecht op. Ik heb geen zin om op zo een manier te vechten. Wat wil je dat ik doe, sinds jij de winnaar bent en dat onze afspraak was.' In haar stem kon je een kille ondertoon horen, misschien omdat ze kwaad was, of teleurgesteld.

Sorrow keek haar aan. 'ik geef toe. Ik hield me in. Maar ik laat je niet zomaar ontsnappen van dit gevecht. Ik weet dat je stiekem bang bent. Je bseft dat ik sterker ben dan jou en je wilt het niet toegeven, daarom geef je het gevecht op voor het bewezen is' Hij keek haar uitdagend aan.

Shimara draaide zich om en keek hem nog steeds met dezelfde emotieloze blik aan. 'Bewijs het eerst zelf, voordat je een grote mond over mij hebt. Je komt nogal onnozel en zielig over nu.'

Dat leek hij niet te pikken. 'best...' Hij raapte zijn wapens op en stak ze zorgvuldig weg. Ciara liet haar hoofd zachtjes zakken en keek ongerust naar de twee.

Shimara keek hem vragend aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Wat ga je doen?'