De Geheime Grot

Shimara woont nu al een paar jaar in Osuké en kent nu letterlijk alle hoeken en gaatjes van het dorpje. Dus ook grotten, valkuilen en kleine beekjes. Altijd als ze even tot rust wilt komen, omdat ze gek word van haar zus, of van de mensen van het dorp, gaat ze altijd naar haar geheime grot toe, om te ontsnappen aan de gekte.
De grot is niet erg groot, maar heeft een bepaalde sfeer van binnen. Het is vochtig, maar toch niet koud.

Personen: Niet meer dan 3
Level: Vrij

Shimara kwam aangelopen met een nogal gestreste uitdrukking op haar gezicht. Overal volgde Yukira haar, met dezelfde vraag. Ze werd gek van haar! De perfecte tijd dus om zich schuil te houden in haar grot. Toen ze eenmaal in de grot was, plofte ze gewoon neer op de grond en haalde opgelucht adem. Eindelijk, eindelijk was er rust. Geen geschreeuw, geen onnozele vragen, gewoon stilte en de tijd, die langzaam verder leek te gaan.

Ayase die eigenlijk geen idee had waar hij was, was per toeval de grot in gelopen. Hij was eigenlijk op weg naar het dorp, maargoed; de grot had heel eventjes zijn aandacht vast. Hij keek geïnteresseerd om zich heen. Hij was al heel vaak in een grot geweest, maar alleen in het oosten, en die zagen er dan natuurlijk ook anders uit. Ayase keek nog even om zich heen, en zag plots een meisje zitten. 'Uhm, hoi?' zei hij droogjes. Hij had eigenlijk geen idee wat hij hier deed.

Shimara stond met een ruk op en wilde wat zeggen, maar stote hard haar hoofd en dook in elkaar. Ze greep met haar armen naar haar hoofd en vreef er voorzichtig over met haar handen. 'Itai...' Zei ze met een zacht stemmetje. Waarschijnlijk zag het er nogal klunzig uit.

Ayase kneep even pijnlijk zijn ogen bij elkaar toen hij zag hoe het meisje hard haar hoofd stootte. Oei.. 'Gaat het wel? Dat zag er nogal pijnlijk uit,' zei Ayase en deed een paar stappen richting haar. Wat was die grot ook verrekte laag. Hij moest hier zelfs gebukt staan, wat er nogal debiel uit zag.

Shimara gaf daar geen antwoord op. Om twee redenen. Als eerste, vond ze het best duidelijk te zien of het wel of niet met haar ging, aangezien ze in zo een houding zat. En punt twee, ze wilde helemaal geen antwoord geven, omdat ze kwaad was. 'Wa... Wat doe jij hier?' Je kon aan haar stem niet horen dat ze kwaad of geïrriteerd was. Je kon beter horen dat ze pijn had.

Tja, daar kon Ayase nou geen antwoord op geven. 'Verdwaald, denk ik,' zei hij en haalde zijn schouders op. 'Eigenlijk was ik op weg naar de stad maar ik kwam hier uit,' zei hij en wees om zich heen. Het was wel duidelijk dat hij hier nog nooit van zijn leven geweest was, en het was ook wel duidelijk dat hij hier totaal niet vandaan kwam.

Shimara ging op haar knieën zitten en wreef voorzichtig over haar hoofd. Ze voelde een bult op haar hoofd zitten en als ze hem aanraakte, deed het pijn. Door de harde klap, had ze een misselijk gevoel gekregen en was ze duizelig. Voor haar gevoel draaide de hele wereld rondjes. 'Verdwaalt...' Herhaalde ze even nadenkend. Zelfs het nadenken deed pijn! 'Als ik weer normaal kan staan, zonder dat de wereld om me heen draait, leid je ik je wel terug naar Osuké. Bromde ze en ging met haar rug tegen de muur aan zitten.

Ayase ging knielde naast het meisje neer. 'Dankjewel,' zei hij en glimlachte naar hij. Toen pakte hij zijn tas, en haalde er een flesje water uit. 'Hier, neem maar dat helpt wel tegen de misselijkheid,' zei hij en knikte naar haar. Hij duwde het flesje in haar handen en vouwde toen zijn handen voor zich op zijn schoot.

Shimara knikte langzaam. Niemand was eigenlijk echt aardig voor haar geweest, waarschijnlijk omdat de blik in haar ogen meestal mensen weg joeg. Maar, nu was het anders. Zou het komen omdat ze pijn had toen ze elkaar voor het eerste ontmoeten, waardoor hij haar woedende blik niet meteen kon zien? Of was dit persoon, gewoon zo onmenselijk vriendelijk? Misschien moest hij wel iets van haar, of was hij een demon...
Ze verdrong deze gedachten snel en nam een slok van het water. Het hielp wel, zoals hij al gezegd had. 'Het is niet zo erg, m'n zus kan het wel laten genezen, dus niet teveel zorgen maken om zoiets onbelangrijks als ik.'

'Niemand is onbelangrijk. En als iemand pijn heeft ga ik ze toch niet zomaar laten liggen?' zei hij met een vriendelijke uitdrukking in zijn ogen, en kneep zijn ogen op dezelfde manier even samen. 'Niet te geloven dat ik de weg kwijt ben,' zuchtte hij en keek naar buiten. 'Volgens mij heb ik een heel erg slecht richtingsgevoel.'

Shimara luisterde niet meer na de eerste woorden. 'Niemand is onbelangrijk. En als iemand pijn heeft ga ik ze toch niet zomaar laten liggen?' Galmde door haar hoofd. Zij was belangrijk? Nee, mensen uit het dorp probeerde haar zoveel mogelijk te ontlopen. Als zij een keer pijn had, zou elk persoon uit het dorp haar dood willen laten bloeden.
Even werd ze wakker geschud uit die gedachten en kon nog net de laatste paar worden van de jonge opvangen. 'Je bent niet de enige hoor. Ik moet zo vaak mensen die verdwaalt zijn terug brengen naar het dorp.'

'Dat moet haast wel een keer irritant worden,' zei Ayase, nog steeds naar buiten kijkend. 'Elke keer die zeikende mensen die achter je reet aanlopen, alsof je stroop aan je kont hebt ofzo,' zei Ayase grinniktent, en draaide zich weer naar het meisje. Het schoot hem opeens te binnen dat hij haar naam niet eens wist. 'Hoe heet je eigenlijk?' zei Ayase droog.

'Shimara' Zei ze met een twijfelende toon in haar stem. Zou ze haar achternaam zeggen? Hoe groot zou de kans eigenlijk zijn dat hij via de achternaam kon weten van wie zij wel niet de dochter was? Maar, wat zou het eigenlijk uitmaken, iedereen in het dorp wist het toch al, dus dit zou eigenlijk helemaal niks veranderen.
'Shimara Kaburagi.' Vervolgde ze enkele seconden daarna. 'En welke naam draag jij bij je?' Vroeg ze puur om beleefd over te komen.

-new-


Sorrow liep de grot in. De vochtigheid ging in de lucht maar het was er absoluut niet koud.
In tegendeel het was er warm.
Hij zette zich neer op een rots en legde het ei zorgvuldig op zijn schoot.
Voorzichtig haalde hij het uit de lab schubben en zag hoe het langzaam weer zijn normale vorm kreeg.
Hij had een strek voorgevoel dat het drakenei zou gaan uit komen en dat moment wou hij met niemand delen.
Hij wou als eerste zijn draak te zien krijgen.

Hij vroeg zich af hoe een zwarte draak er uit zag.
Hij had Shimara's draak gezien. Die was gebroken wit en vooral glibberig toen hij uit zijn ei brak.
Een aantal uur daarna had hij gezien dat zijn schubben van gebroken wit naar zuiver wit waren verandert.
De glibberigheid was trouwens ook helemaal weg. Maar het had nog steeds kwetsbaar uitgezien.
Zo kwetsbaar...

Hij had verwacht dat een draak net zo rap zou gaan lopen als een veulen of een kalf.
Die stonden al na een uur recht bedacht hij.
Of zou het van soort tot soort afhangen?

Hij legde zijn hand op het drakenei. Het voelde ijskoud aan maar dan toch weer warm.
Het was vreem om het ei aan te raken. Het was vreemd bij de gedachte dat er daar echt een kleine draak in zat.
Zonder dat Sorrow het zelf besefte glimlachte hij.

Sorrow dacht er weer aan dat zij of hij een naam zou moeten gaan krijgen.
Maar hij was daar altijd vreselijk secht in geweest.
Hij richte zijn zicht op de grot.
Het was er redelijk groot en in de verte lag hij botten liggen van 1 of ander dier.
Misschien een hert, of misschien zelfs een beer?
Hij kon ook niet zomaar een naam gaan verzinnen. De betekenis moest wel kloppen.
Damm, hij wist maar van een paar namen de betekenis. Maar geen van die namen vond hij geschikt voor zijn draak.

Sorrow werd meteen uit zijn gedachten gerukt toen hij iets hoorde barsten. Hij stond met een ruk recht met het ei nog steeds in zijn armen. Hij legde het neer op de rotsen en zorgde er voor dat het niet weg zou rollen.
Hij kon zijn ogen niet geloven.
Zijn drakenei kwam gewoon uit.
Hij knielde neer en keek hoe de kleine draak beetje bij beetje het ei voll. kapot schopte, krabde en beet.
Na een paar minuten zag hij een kleine klouw door het ei breken.
Dit was geweldig om te zien.
Sorrow had net het gevoel alsof hij vader was geworden.
Het klonk misschien raar om dat te zeggen over een draak maar nu hield hij er al van alsof het zijn eigen vlees en bloed was.

Bij het zien van het kleine zwarte drakenkopje smolt zijn hart. Het had nog moeite om 1 stuk uit haar weg te breken maar daar hielp Sorrow gewoon bij. Hij pakte het nog niet op, bang dat ze het niet zou leuk vinden en hemd daarom zelfs zou bijten. 2 fel rode oogjes keken hem nieuwsgierig aan. Sorrow glimlachte. Die ogen deden hem denken aan iets of iemand. Alleen kon hij niet herinneren aan wie. 'Ciara...' De naam kwam gewoon in zijn hoofd bij het zien van het kleine draakje. Voor zichtig streelde hij met zijn wijsvinger over het kopje. 'Ciara. Jij zult er samen met mij voor zorgen dat deze wereld een betere plek word.' Ciara zwiepte met haar staart heen en weer waardoor de resten van het ei neer vielen op de grond. Ze legde haar klouw op Sorrow's hand en begon aan zijn vinger te knabbelen. Hij was dankbaar voor deze kans. De kans om te leren vechten. De kans om samen te vechten met deze draak.
Hij zou van deze wereld een betere maken. Al koste het zijn leven.

Shimara liep op een rap tempo door het bos, terwijl Sanou zich vast hield aan haar schouder. Met zijn nageltjes hield hij stevig haar jas vast, zodat hij niet zou vallen. Met zijn kop leunde hij op haar schouder, zodat hij alles goed zou kunnen zien.
Irritant... Achterbaks klere kind... Dacht ze kwaad bij zichzelf. Waarom moest Yukira haar altijd lastig vallen met die irritante dingen? Nou wilde ze Shimara weer in een jurk krijgen. Kwaad beende ze de grot in, maar stopte toen ze iemand zag zitten. 'Sorrow? Wat doe jij hier?' Ze keek hem vragend aan, maar ergens ook geïrriteerd. Kon ze dan nergens meer rustig alleen zijn?

Sorrow schrok toen hij Shimara's stem hoorde en voor hij het zelf besefte pakte hij Ciara op en hield haar achter zijn rug. Hij wist niet waarom hij het deed. Het was gewoon een reflecks. Misschien omdat vroeger zijn vrienden altijd wel lastig begonnen te doen als hij iets nieuws had. 'wat doe ik hier? wat doe jij hier?!'

Shimara trok een wenkbrauw op en trok haar haar uit de bek van Sanou, omdat hij erop aan het knabbelen was. 'Punt één, woon ik in deze streek en punt twee, heb ik deze grot ontdekt, een aantal jaren geleden. Bovendien is dit een vrij land, dus mag ik gaan en staan waar ik wil. En, wat hou je achter je rug? Een moordwapen?' Ze probeerde te kunnen zien wat hij aan het verbergen was.

Sorrow haalde trots zijn draak tevoorschijn.
'dit is Ciara, mijn draak.'
Ciara zwiepte met haar staart heen en weer en keek met schattige oogjes naar Shimara.
Ze besudeerde haar van top tot teen en kreeg toen Sanou in het oog. Ze begon te sissen en wild te spartellen.

Shimara keek met grote ogen naar het kleine schepseltje en ging wat dichterbij met haar gezicht naar haar toe. 'Kawaii!' Ze reek haar hand uit om Ciara over haar koppie kunnen aaien, maar trok hem toch maar weer terug toen ze er goed over nadacht. Misschien wilde Sorrow het helemaal niet dat ze aan zijn draak zat. 'Ciara dus? Mooie naam. Past denk ik goed bij haar, zwarte dood...'