Torn's Inn - Herberg.

'hoe durf je zo t' Een hand schoot voor de mond van de lange smalle. Het was de Kolos die met een kwade blik naar Sorrow keek maar dan toch met een grijns. Deze knul deed hem aan iemand denken... lang geleden. 'We houden een gevecht. Deze knul moet een lesje geleert worden. Heel de groep liep naar buiten en al de nieuwsgierige klanten van de herberg kwamen aan de ramen staan. Veilig binnen.

Shimara pakte haar fles Osake op en liep droog naar buiten. Buiten ging ze op een houten krat zitten en gaapte even. 'Wie wilt er wedden? Ik zie eigenlijk wel geld in dit gevechtje...' Het klonk best grappig op de manier hoe ze dat zei, droog en een tikje emotieloos.

Een paar mensen begonnen te wedden. Sorrow hoorde het half. Bijna niemand zette in op hem. Ze vertrouwden haast allemaal op het oog en keken naar de spiermassa van de man. Sorrow leek wel een tandenstoker vergeleken met hem. Veel trok hij zich daar niet van aan hij keek alleen maar recht in de ogen van zijn vijand met zijn hand op het lemet van zijn zwaard. Hij vervloekte dat ding. Hij kon er met moeite mee overweg. Hij had duozwaarden nodig. Niet een smal ding dat niet goed genoeg naar zijn smaal in zijn hand paste. Maar het was genoeg om deze gozer aan te kunnen. Daar had hij teminste genoeg zelfvertrouwen voor.

Shimara zette grijnzend in op Sorrow en keek hem even aan. 'Oi Sorrow, als je dit wint kunnen we misschien bij Oboro die zwaarden halen!' Riep ze luidkeels, om over de mensen heen te kunnen komen. Daarna richtte ze zich weer op het geld. 'En als je het verliest, ben ik 200 goudstukken kwijt.' Zei ze zacht tegen zichzelf.

Sorrow glimlachte bij die gedachte. Die zwaarden behoorden hem toe. Mooi, hoe meer mensen tegen hem in stemde. Des te beter. Hij trok zijn zwaard uit en keek met een emotieloze blik naar zijn tegenstander. De kolos haalde een enorm zwaard uit de schede((kwnii of et de juiste benaming is xd)) die hij op zijn rug droeg en richte de punt op Sorrow. 'Ik sla dat zelfvertrouwen van jou de grond in' Siste hij gemeen. Sorrow reageerde er niet op. Hij snapte niet waarom mensen altijd een voor woordje deden voor ze begonnen te vechten. Wat was het nut?

Shimara ging weer zitten op de houten krat en leunde met haar hoofd op haar arm. 'Blabla, begin nou maar, ik zit hier wortel te schieten.' Zei ze verveeld toen de mensen weer naar binnen liepen om zo veilig te zijn. Shimara bleef als enige toeschouwer buiten over. Ze wist zeker dat Sorrow kon winnen, hij was niet voor niets een strijder. Even schoot de gedachten door haar hoofd toen ze erbij nadacht wat er zou gebeuren als hij het niet kon waarmaken. Maar snel schudde ze die gedachten van zich af. Ze mocht niet zo denken, ze moest goed opletten, zodat ze de technieken van Sorrow goed kon bestuderen. Wie weet kwam het ooit nog van pas?

De kolos rende zo snel als hij kon op hem af. Zodra hij dem met zijn zwaard wou doormidden wou deuken zette Sorrow dood kalm een stap opzij. De man keek totaal verast en voelde dan oppeens een helse pijn dwars door zich heen gaan. Sorrow had zijn zwaard door zijn rug gestoken en weer terug uitgetrokken met een vlotte beweging. Hij had zelfs maar 1 stap opzij moeten zetten. Hij zuchte verveelt. 'zielig gewoon. Wat was je tacktiek? Of ben je zo'n type dat niet denkt voordat hij toeslaat.' de kolos spuwde bloed uit en viel op zijn knieën. Die pijn. Het was onverdraagzaam. Maar toch. Door zijn grote posteur stelde hij zich weer recht. Zo rap ging de man zich niet gewonnen geven. Dat dacht hij tot wanneer Sorrow voor hij het maar ook had kunnen zien zijn zwaard vlak langs zijn nek hield. 1 verkeerde beweging en hij was er geweest. Sorrow keek hem nog altijd met de zelfde emotieloze blik. Hij was nouwelijks herkenbaar. Dat was hij altijd in een gevecht. Zijn emoties mochten en zouden niet in de weg staan. Nooit niet. De kolos keek geschorkeerd naar Sorrow. Die knul. Hij was 3 koppen kleiner dan hem en toch...

Shimara keek met grote ogen naar het bloed dat op de grond druppelde. Bloed... Ze had er niet aan gedacht... Hoe kon ze zou dom zijn!? Ze voelde een druk op haar borst en ze begon onregelmatig te ademen. Agressie en bloeddorst voelde ze door haar lichaam gieren en ze kon het zelfs nog in haar vingertoppen voelen. Ze mocht haar zelfcontrole niet verliezen, ze moest aan iets anders denken en het bloed vergeten. Met grote paniekerige ogen keek ze snel naar haar voeten en hoopte dat ze zo wat rustiger zou worden. Ze bleef naar haar voeten staren, maar luisterde toch mee naar wat er allemaal gezegd werd. Dan maar geen gevecht zien. Waarschijnlijk was het meeste al voorbij.

'wat is je naam...' De kolos zijn stem was oppeens schor. Waarschijnlijk door de schok dat Sorrow hem zo gemakkelijk aan kon. 'als je het persé wilt weten... De naam is Sorrow Malforius' Ciara zat plotseling naast Shimara en keek haar met haar bloedrode ogen aan afvragend wat het mens aan het doen was. Moest ze overgeven? Het zag er wel zo uit. In dat geval. - Ciara sprong op het dak van de herberg. - Wou ze niet naast het mens zitten. 'Sorrow Malforius dus? ongewone naam... vind je niet?' Hij reageerde er niet op. Die reactie had hij al zo vaak gehoort dat het hem nie meer kon schelen. 'Mijn naam is Maku Kurusami. Ik ben de bende lijder van Nakuno.' - 'wel proficiat...' klonk Sorrow sarcasties. Nog steeds was de uitdrukking op zijn gezicht niet verandert. 'maar goed, is dit gevecht nu gedaan of heb je nog steeds de kracht om door te gaan?'

Shimara keek even naar het gezicht van Sorrow en ze knikte heel zachtjes, zodat je het van die afstand niet kon zien. Als het gevecht voorbij was, kon ze hier weg. En als ze hier weg was, was ze veilig voor zichzelf. Ze kneep hard in haar eigen arm en beet op haar tanden om zichzelf koest te houden. Ondertussen bleef ze naar Sorrow kijken, eigenlijk geheel onbewust.

'ik kan nog steeds vechten...' klonk de man weer schor. 'mooi' Sorrow zette een aantal stappen terug zodat de kolos wat ruimte kreeg voor zich te verdedigen. Allebij rende ze op elkaar af. De kolos rees zijn zwaart in de lucht om toe te slaan maar tegen de tijd dat hij zijn arm nog maar had opgetilt stak het zwaard van Sorrow weer dwars door de man heen. Hij kuchte bloed uit en liet zijn zwaard vallen. Hij vloekte met een mond voel bloed en viel terug op zijn knieën. Sorrow bewoog met zijn zwaard binnenin de kolos waardoor dat pijnlijk was voor hem. Hij kreunde hard, nee het was zelf niet meer kreunen. Een beter woord was jammeren. 'ik snap niet waarom je me aanviel. In het zuiden geven ze inplaats van je naam gewoon een reden waarvoor je vecht. Een naam is niet belangrijk. Ik zou zelfs zeggen nutteloos. Als je het nog eens waagt me aan te vallen zonder reden. Beloof ik je...' - hij bukte zich en fluisterde het op een kille toon in zijn oor - 'dat het je laatste gevecht zal zijn.'

De geur van bloed werd sterker elke seconden. Shimara kon haar ogen er gewoon niet meer vanaf houden. Het was zo prachtig, maar tegelijkertijd ook walgelijk. Snel stelde ze zich recht en rende weg, een steeg in. Daar liet ze zichzelf via de muur naar de grond zakken, met haar hand tegen haar voorhoofd aan gedrukt. Ze probeerde er niet aan te denken, te denken aan andere dingen. Ze voelde met haar hand aan het litteken op haar hoofd en dacht aan het feit dat ze niet wilde worden zoals de personen die verantwoordelijk waren voor het litteken. Het hielp een beetje, maar haar ademhaling was zwaar en onregelmatig. Ze kneep zichzelf nog steeds in haar arm, waardoor haar nagels dwars door haar eigen vlees gingen.

Een stuk of 4 mannen juichden toen Sorrow het gevecht had gewonnen en Maku verslagen naar de grond staarde nog nadenkend over wat Sorrow zei. De hele bende kwam rond zijn lijder staan en keken verschrikt naar Sorrow die beetje ongemakkelijk naar de 4 mannen keek. Hij was niet gewoon om applaus te krijgen. Meestal als hij had gevochten kreeg hij een preek en mocht hij een maand lang het huis niet meer in. De andere mannen en vrouwen die hun geld op Maku hadden ingezet waren alles verloren.

Shimara luisterde zwijgzaam naar het geklap en gejuich dat ze verderop hoorde. Het leek haar sterk dat Sorrow opeens had verloren, dus bleef ze zitten. Het enige wat ze nu moest doen was haar gedachten laten afdwalen en rustig adem halen. Dan zou het vanzelf wel weer weg gaan, zoals altijd. Even vloekte ze binnensmonds. Ze kon nooit gewoon naar een gevecht tussen mensen kijken zonder dat dit gebeurde. Vreemd genoeg had ze het alleen met mensen en niet bij andere wezens zoals demonen. Zo dwaalde langzaam haar gedachten af en werd ze rustiger.

Sorrow keek om zich heen maar zag Shimara nergens. Waarom was ze oppeens weg?

'Vermoord... Vermoord de zwakkere, zodat jij zal overleven...' Galmde de stem van haar moeder door haar hoofd. Ze staarde met een lege en emotieloze blik voor zich uit, in het niets. Geluiden waren doffe dreunen geworden. Ze was vervloekt en er was niks dat ze eraan kon doen...

(So sad D8)

Sorrow stond oppeens een paar meter van haar vandaan. 'alles ok?'

Shimara schrok een keek op. 'Vermoord hem! Je hebt niemand nodig en zeker niet zo een zwakkeling die zijn vijanden niet afslacht!' Hou op... Ze keek Sorrow even vaag aan en probeerde te glimlachen. 'Je hebt het gevecht zonder enkel probleem gewonnen... Gefeliciteerd.' Ze sprak zacht en had een vreemde ondertoon.

'je hebt mijn tegenstander gezien... hij was zelfs niet eens de moeite waart om tegen te praten. Laat staan vechten. Maar ik verveelde me behoorlijk en het voelde goed om nog eens wat actie mee te maken...' Hij kwam voor haar staan en probeerde haar recht in de ogen aan te kijken. 'zeker dat alles ok is? je was oppeens weg...'

'KOM NIET DICHTBIJ ME!' Onderbrak ze hem opeens en zie liet haar hoofd wat hangen, zodat haar haren voor haar gezicht vielen. Ze klonk lichtelijk in paniek en angstig, zoals ze nog nooit eerder klonk. De geur van bloed kwam van hem af, alsof hij zich erin had gewenteld. Het was bijna onverdraaglijk gewoon.

Het voelde alsof er een zwaard door hem heen werd geboort. Weer schoten verschillende gedachten door zijn hoofd. Hij bedacht zelfs dat ze tegen hem inhad gezet en al haar geld was verloren. Dat ze kwaad op hem was... 'ok...' Zei hij schor en zette eerst wat stappen ahteruit voor hij weg ging.

Shimara sloeg met haar vuist hard tegen de muur toen hij weg was. Waarom was ze dit? Waarom was ze dit walgelijke wezen dat eigenlijk alleen maar bestond voor pijn en verdriet. Wat was de rede dat ze op deze planeet was neergezet. Ze haatte het, ze haatte zichzelf. Langzaam stelde ze zich recht, maar bleef in de steeg staan, met gebalde vuisten.

Sorrow liep terug naar herberg waar hij het geld kreeg van de mensen die waren verloren. Hij hoorde blij te zijn maar integendeel zelfs.

Na veel nadenken en rustig ademhalen, was Shimara er weer. Opeens stond ze naast Sorrow en prikte hem in zijn wang. 'Kijk eens wat vrolijker joh.'

Sorrow keek haar totaal verast aan. 'hé?' Waarom was ze.. wat was.. Hij begreep er niets van.