De karaoke bar >:D

Geen Beyond zonder karaoke bar.
Het is een gezellige vrij lichte ruimte, er staan wat tafels, en lekkere lounge banken. Ook staan er heel veel tv's met mircofoontjes, de karaoke bar is geliefd onder veel jongeren. Er hangen wat schilderijen van "bekende" zangers en zangeressen, die nu niemand meer kent. Het stinkt er een beetje naar de sigaren rook, en er word altijd druk gebabbeld, waardoor je hard moet zingen wil je daar oven uit komen. Echt elke muziek word er gedraaid. Dus kies een leuk liedje uit en zing je suf!

Regels: Geen onzinnige posts. Zoals "Joopie liep de bar binnen en ging zitten" want dan ben je saai en stom. En ook geen heftige porn want dan word je de bar uitgeschopt.
Rest is vrij.
--

Resi liep met een paar muntjes in zijn handen de karaoke bar binnen, het was al super druk. Maar de mensen die er waren zaten meer op de heerlijke lounge banken dan dat ze zongen. Niemand durfde. Resi wel, sinds het avatar feest, met Edward, was hij verslaaft geraakt aan karaoke. Het was zo fijn om te zingen, en alles te vergeten, of te onthouden. Waarom moest het zo zijn gelopen, hij zou alles er voor over hebben om Edward nog een keer te ontmoeten. Als Ren. Maar dat kon niet.
In gedachten verzonken liep hij naar een van de tv's. En pakte het blauwe microfoontje. Al meteen stond er een meisje naar hem, 'zou blauw mogen zingen?' vroeg ze vriendelijk. Resi trok even een wenkbrauw op, 'eh.. natuurlijk,' hij glimlachte charmant en gaf haar het blauwe microfoontje om zelf de rosé te pakken. Het meisje zocht wat door de cd'tjes, 'nickelback..?' vroeg ze wat afwezig, Resi schudde zijn hoofd. 'Oh, dit is een mooi nummer, broken strings!' riep het meisje vrolijk, en duwde met een triomfantelijke glimlach het cd'tje in de dvd-cd-speler. Resi stond een paar tellen aan de grond genageld, ter wel het meisje vrolijk de eerste regels zong. Wat stond hij nu hier te staan? Hij moest zingen!
Hij begon schor de eerste regels te zingen die hij moest zingen,
'oh what are we doing? We turning into dust..Playing house in the ruins of us..'
weer de zelfde regels, netzoals bij Edward. Maar zo anders, dit zong hij met iemand anders. Zij zong anders, zij was niet belangrijk. Alleen de gedachten aan Edward. Dit liedje deed hem zo goed terug denken aan de avatar party.

Sorrow zat tusse de drukte rustig Osaké te drinken. Natuurlijk niet te veel want anders was hij weer stomdronken. Hij hoorde 2 stemmen zingen. Dat liedje.. die ene stem. Waar kende hij die van? Hij draaide zich om naar de karaoke en trok zijn wenkbrauwen op toen hij Resi zag staan zingen.

Heathcliff liep grijnzend de bar binnen. Onmiddelijk keek hij rond of hij iemand zag zitten die hij kende, en zijn oog viel op Sorrow. Hij bestelde een glas osaké en liep toen naar hem. 'Hee Romeo!' Hij grijnsde en zette zich bij hem. Hij nam een slok van zijn osaké die ondertussen gebracht was, en keek geniepig naar Sorrow. Hij besteedde geen aandacht aan het liedje, hij luisterde niet eens. Hij dronk opnieuw. 'Hoe is het met jou en Shi-shi?' Hij knipoogde. 'Nog steeds blaah-blaah, of ondertussen al boem-boem, als je begrijpt wat ik bedoel..' Hij grinnikte even en wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Sorrow verslikte zich. Je zou niet kunnen zeggen of hij nu rood was door zich te verslikken of dat hij knalrood was omdat Heathcliff dat vroeg. 'uh...' was het enigste wat hij uit kon brengen. Niet dat hij Heathcliff niet vertrouwde om zoiets te vertellen maar hij was niet echt het type die daar zo open over kon praten. x,x Zijn vrienden in het Zuiden leek het wel te lukken, net zoals Heathcliff nu. Maar Sorrow? nope, hij was een apart geval.

Ayase kwam met een raar gevoel in zijn maag de bar ingelopen. Zijn gedachten waren tot nu toe nog contstant nij Yuriko geweest, die prompt was vertrokken. Geen afscheidt genomen, enkel die brief, die hij nog steeds bij zich had. Hij kon er niet bij dat ze hem zomaar achter had gelaten. Alsof het niets was. Hij had de hele avond zitten kniezen over hoe hij in godesnaam naar het oosten moet komen, maar dat kon gewoon nog niet. Hij zuchtte. Hij moest nu gewoon even zijn gedachten op nul zetten, en doen waar hij altijd al goed in was geweest. In zijn hand had hij de nek van zijn gitaar vast. Het was dan wel een Karaoke bar, maar gewoon met een gitaar wat zingen moest toch ook kunnen? Ayase keek de ruimte rond, en zag tot nu toe niemand bekend. Hij liep richting het podium, en zag Resi staan. Hij glimlachte even, maar volgens hem zou hij hem toch niet zien. Hij liep verder naar de zijkant van het podium, en nam plaats.

Resi zat ondertussen al samen met het meisje te headbangen op een ander nummer, en lekker lol aan het maken. Soms had je dat nodig; als alles drama was dan had je lol nodig. Hij had de mensen die hier waren niet echt door, want hij was te druk met het op en neer springen en het dansen. Alsof hij een klein kind was. 'You looking at the ghost of meeeee!' brulde hij uit volle borst. Het meisje begon te lachen, maar stak haar hand op toen ze zag dat haar vriendinnen haar wenkte om weg te gaan, 'Eh, ik moet gaan Resi,' ze glimlachte aardig. Resi had ondertussen zijn naam verteld aan het meisje, 'jammer..,' mompelde Resi wat teleur gesteld. 'Ach, doei Leyla!' hij wuifde het meisje na. Nu pas kreeg hij Ayase op het oog, hij stak even kort zijn hand op, en legde de microfoon neer. Hij liep naar Ayase toe. 'Hey man!'

'Hey..' zei Ayase niet al te vrolijk. Resi deed hem heel erg denken aan Yuriko, ze leken ook ze erg op elkaar. Hij drukte even een glimlach op zijn gezicht. Een hele neppe, en dat kon je ook wel zien. Hij keek Resi aan. 'Sorry, ik ben niet echt... Yuriko is vertrokken,' zei hij en keek naar de grond. Hij kwam maar gelijk met de deur in huis vallen. Geen gedraai er omheen. 'Maarja,..' zei Ayase. Hij had nog steeds zijn gitaar in zijn handen. Het podium was nu vrij, maar hij twijfelde of hij nou wel moest gaan.

Resi knikte langzaam, 'het podium is vrij voor je,' antwoorde Resi alleen maar. Maar hij had geen woorden meer nodig, zijn blik sprak boekwerken. 'Pak je kans, voordat hij jou pakt,' antwoorden hij alleen maar.
Hij wist dat zingen opluchten, en hij wist precies dat dat het medicijn was tegen een gebroken hart. Er blonk iets in zijn ogen, tranen. Hij werd weer met zijn neus op de feiten gedrukt. Yuriko was weg. Gevlucht voor hem. Hij was een monster.

Ayase knikte. 'Ik weet,' zei hij, en pakte een van de krukjes die naast hem stonden. Hij liep het podium op, en zette het ding neer. Toen schraapte hij zijn keel in de microfoon. De muziek stopte, en het werd stil in de hele bar. 'Deze is voor Yuriko,' zei Ayase zacht, en nam plaats op het krukje. Hij zette de microfoon standaard goed, en deed zijn gitaar op zijn schoot. Langzaam begon hij de snaren aan te slaan, en zag de man van de verlichting naar hem knikken. Het licht in de gehele bar dempte, enkel een zwak licht kwam nog van het podium vandaan. Ayase glimlachte naar de man, en trok toen zijn mond open, en begon te zingen. 'I wish my life was this song, 'cause songs they never die. I could write for years and years, and never have to cry. I'd show you how I feel, without saying a word, I could rap up both our hearts I know it sounds absurd.' Ayase bleef doorzingen, tot aan het eerste refrein. Hij voelde een enorme brok in zijn keel op komen, denkend aan Yuriko die zomaar was gegaan. Zijn stem begon te haperen en er stroomde een traan over zijn wang.

Resi zag de traan op Ayase gezicht, hij staarde even naar zijn voeten, en liep toen het podium op. Snel kwam er een klein meisje naar hem toe lopen, om hem ook een microfoontje te geven, en een gitaar. Resi glimlachte even bescheiden naar haar, door zijn tranen heen. 'Thanks,' mompelde hij zacht. Hij begon zacht te spelen, en schraapte even zijn keel. Yuriko's gezicht schoot even door hem heen, hoe ze naar hem keek. Die beloftes die hij maakte, ongeveer de zelfde als Ayase had gemaakt, 'And I saw the tears on your face, I shot down the slammed the door, but couldn't make a sound, so please my sweet dear, don't hate me now, I can't tell how this last song ends..,' de regels liepen uit zijn mond. Als water. Als bloed. Als tranen die uit zijn ogen rolden. Het bloed dat langzaam uit zijn hart bleek geperst te worden, steeds als hij dacht aan Yuriko wat meer. Hij zag hoe kleine lichtjes zich ontstoken in de donkere ruimte, aanstekers. Langzaam gingen de lichtjes heen en weer, Resi's onderlip trilde, hij wierp even een blik op Ayase, die arme Ayase. Net zo'n huilenbalk als hij nu, maar dapper. Hij knipoogte even, en speelde verder, zacht, want hij was niet zo'n super gitaar speler. Maar zingen kon hij wel. Ayase's en Resi's stemmen pasten
precies bij elkaar, alsof het een stem was. Of leek dat nu alleen maar, maar Resi wou er niet op letten. En rolden tranen over zijn wangen.
Yuriko
Yuriko..., why?

Heathcliff grijnsde breed, toen hij plots opmerkte dat het stil werd in de zaal. De spot werd gericht op een jongen met een gitaar. Heath richtte zijn blik op het podium en herkende het gezicht van zijn 'rivaal', waar hij eigenlijk nog nooit echt mee gesproken had. Zijn grijns verdween, en een verbitterde gloed hing over zijn gelaat. Hij beet op zijn tanden en omklemde zijn glas osaké. Hij luisterde onbeweeglijk naar zijn woorden. Voor Yuriko.. , galmde door zijn hoofd. En toen hij begon te zingen. Haat. Hij zong prachtig en speelde gitaar bovennatuurlijk. Heath voelde hoe hij kookte. Hij was alles rondom hem vergeten, enkel de tekst van Ayase deed zijn trommelvliezen trillen. Hij hoorde hoe een tweede stem erbij kwam, en hij focuste zich op Resi. Resi? Heath snoof, en voelde zich in de steek gelaten. Resi spande samen met Ayase. Hij had het moeten weten. Hij wendde zijn blik af en had het moeilijk om zijn woede te beheersen. Hij keek even naar Sorrow, die voor hem zat. Een verbitterde, veel betekenende blik. Zijn hand die het glas omklemde vloog uit en duwde het glas van de tafel. Met een luide knal van uiteenspattend glas raakte het de grond. Heathcliff stond op en voelde de kwade blikken van enkele mensen op zich branden, omdat hij de stilte verbroken had. Hij vloekte in zichzelf, en liep met grote, snelle passen richting de deur, die hij raastig openstampte. Hij keek niet meer om, en liep naar buiten. Hij hoorde hoe de deur achter zich terug dichtviel. Heath balde zijn vuisten en trok kwaad zijn lip op. Met zijn knokkels sloeg hij hard tegen de muur, en door de hevige pijn leek Heath terug wat af te koelen. Hij liep nerveus heen en weer, en voelde zich machteloos. 'Verdomme!' Hij liet zich tegen de muur zakken en bleef zitten, voor zich uit starend, in het niets.

Sorrow liep Heathcliff meteen na. Wat bezielde hem oppeens? Zonder echt een reden te geven vertrok hij. Had hij iets verkeerd gezegt? x,x Met moeite baande hij een weg door de menigte terwijl hij Heath's zwarte kop haar zag verdwijnen achter de deur. Hij duwde tegen de deur zodat die open zou gaan. Maar inplaats van open te gaan bleef de deur domweg dicht. Sorrow had dit veel te laat gemerkt en knalde met zijn neus tegen de deur. Het was dus trekken dat hij moest doen. =,= Het voelde aan alsof zijn neus elk moment kon gaan bloeden door de pijnlijke druk. Met zijn hand voor zijn neus trok hij nu de deur open en keek zoekend buiten naar Heathcliff. Zodra hij hem zag staan liep hij ongerust naar Heath toe. 'alles ok?' Hij zei niks over hoe lomp hij net was geweest. Dat was ook niet echt zo'n gepast moment nu.

'NEE! Niet alles oke!', beet hij Sorrow toe. 'Die verdomde lul van een Ayase komt gewoon even voor mijn neus een serenade zingen voor Yuriko, verdomme!' Heath was echt razend, furieus. Hij stond op slaakte een verontwaardigde schreeuw. 'Raah, man!' Hij haalde opnieuw uit met zijn vuist tegen de muur. Hij voelde het branden, maar het voelde goed. De pijn nam een deel van zijn woede weg. 'En dan komt die vuile Resi ook nog 'ns meezingen! De snotaap!' Hij vloekte luidkeels en probeerde te kalmeren, maar het haalde niet veel uit. Het liefst wou hij naar binnenlopen en Ayase in elkaar slaan.

Sorrow zuchte en sprak heel kalm. 'waarom neem je dan geen wraak?' ok, misschien was het geen verstandige raad die Sorrow gaf maar dat deed hij zelf ook altijd als hij kwaad was. Zijn agressie afreageren op de gene waar hij kwaad op is. Is dat dan maar niet normaal dat iemand zoiets doet? Het zorgde vaak dat Sorrow zich er beter door voelde en hij wist bijna zeker dat dat net zo gelde voor Heathcliff. Maar aan de andere kant. Als je bedacht dat de reden om een meisje ging dan was het beter van niet dat je zoiets deed. Om de 1 of andere reden konden ze dat niet verdragen. 'maar zorg er dan wel voor dat hij niet weet wie je bent' zei hij er kalm bij terwijl hij schekte of zijn neus niet aan het bloeden was.

Heath keek nog steeds woest, en draaide zich om naar Sorrow. 'Hoe dan?' zei hij nerveus en kortaf. Hij probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn tegen Sorrow, maar het lukte niet goed. Hij wist wel dat zijn makker het zou begrijpen. 'Wat is er met je neus, trouwens?' vroeg hij even tussendoor, terwijl hij even snoof en zijn knokkels kraakte.

Sorrow keek beschaamt weg. 'niks bijzonder' mompelde hij. Hij keek Heathcliff weer kalm aan toen hij dat had gezegt. Ander onderweeeerp!! 'hoe maak jij normaal aan iemand duidelijk dat hij uit je beurd moet blijven of iets dergelijks?'

Heathcliff dacht even diep na, en keek toen naar Sorrow. 'Ik sla hem op zijn muil.' zei hij droog. Hij keek benieuwd naar Sorrow. Hij dacht nog even na, maar dat was werkelijk het enige wat hij zou doen.

Sorrow pookte droog Heathcliff terug tegen zijn hoofd. 'slecht plan' antwoorde hij zonder enige vandering van intonatie in zijn stem.

'Wat stel jij dan voor, he?!' vloog Heath uit en keek hem kwaad aan. 'Een beetje hulp graag, ja?!' Hij slaakte een ergerlijke zucht en haalde geïrriteerd zijn hand door zijn haar.

'hem in de val laten lokken, bv. hem opsluiten, achterlaten, er voor zorgen dat hij in de problemen geraakt bij Maliah of iets dergelijks.' Het waren voorbeelden die hij nu voorstelde. Voorbeelden die konden worden uitgewerkt tot een vals plan.

Heathcliff grijnsde duivels, en vergat zijn woede even. Hij tikte even tegen zijn kin. 'Daar hou ik wel van..' hij grijnsde terug agressief en balde zijn vuist. 'Maar ik hou toch meer van de Raven-manier..' Hij kuste even zijn knokkels. 'Deze schatjes zijn toch al wat vastgeroest..' Hij kraakte ze opnieuw, en keek toen naar Sorrow. 'Maar ik zal me inhouden..' zei hij met lichte tegenzin. Hij draaide met zijn ogen. 'Ik ben niet goed in dit soort geniepige dingen, gast..' Hij zuchtte even geërgerd.

Resi zag wel wat Heathcliff deed. En hoorden hoe het glas brak. Maar het maakte hem niet uit, wat die zak van een Heathcliff deed. Misschien was het beter om ook alles van hem te vergeten,
wie was hij nu eigenlijk? Niet meer dan een hoeren neuker. Resi slikte even, en vergat te zingen, maar waarom deed het dan toch zo'n pijn.., ergens diep van binnen?
Hij speelde de laatste akkoorden op zijn gitaar. Hij voelde zich verraden. 'Kut joch..,' gromde hij zacht, kut joch. Dat zijn hele wereld deed draaien, hem hoog op gooide en liet zweven op een rosé wolk, om hem daarna kei hard tegen de grond aan te smijten. Hij was hem niet waart, niemand was hem waart.
Iets knapte in Resi, een soort gevoel ontpopte zich, en zorgde voor een leeg en bitter gevoel diep in zich. Iets slechts. Alsof iets begon weg te rotten in hem. Zou dit het zelfde gevoel zijn dat Yuriko altijd had?
Deze haat, en dit verdriet. Hij zong nog wat door, hij hoorde niet meer wat hij precies zong. Het zou wel schor klinken, en verdrietig. Er rolden nog wat tranen over zijn wangen, maar deze waren meer voor de show. Diep in hem waren zijn tranen al droog. Bevroren.

Sorrow glimlachte vals. 'ik verzin wel iets zodat je even je gang kunt gaan' Even schoot de gedachten door zijn hoofd dat strijders niet tegen elkander moesten gaan vechten omwille van een meisje. But sow wath. Veel trok hij er niet van aan en duwde hij die gedachte weg. 'weet hij eigenlijk wel wie je bent? Hem ooit al ontmoet?'

Heath grijnsde. 'That's the way I like it..' Hij knipoogde, zoals hij dat altijd deed en grinnikte even. Hij herinnerde zich dat hij hem op het gala ontmoet had, en hem een gay had genoemd. Maar toen had Ayase hem een eikel genoemd, dus veel verder waren ze niet gekomen. 'Ja, ik heb hem al eens gezien..' gromde hij. 'Hij zal me wel nog kennen.. Net als ik hem nooit zal vergeten..' Hij kneep even zijn ogen venijnig tot spleetjes.

'hmmf. jammer, het was handiger geweest als je nog een totale vreemde voor hem was. Te minste 1 van ons kent hij niet' zei hij met een grijns. 'dat doet me er aan denken, kun je me ff tonen wie het was? ik heb alleen maar Resi gezien'