De kapel in osuké

Mia opende langzaam de deur van de kapel, hij kraakte lichtjes. ze voelde hoe de zon in haar rug beet en de kapel inscheen. in de kapel was het niet echt goed verlicht dus ze was blij met de zonnenstralen. ze had haar bruine haar in een knot op haar hooft gebonden. ze liet de deur half open staan terwijl ze de kapel inliep. bij het altar(ofzo) stond een klein meisje met rossig haar, ze had haar wel ooit gezien, bij Resi, of Ayase of heathcliff. ze liep stevig door tot ze naast het meisje stond en vouwde haar eigen handen in elkaar. ze keek naar het bleeld dat er stond en zei nog niks. warom ze hier was wist ze niet precies, waarschijnlijk om zero.

De trillingen waren duidelijk hoorbaar voor toen het meisje haar pas versnelde. Toch keek ze niet op of om. Yuriko was niet eens ergens naar aan het kijken, ze stond daar gewoon als een standbeeld die veel te ver in gedachte was en nu gestoord werd door een wezen dat zich zo nodig achter haar moest begeven.
Yuriko's slechte eigenschap was nieuwsgierigheid en ook al wist ze aan de trillingen dat er een 'persoon' achter haar stond, ze wist niet precies wie. Rustig draaide ze zich om en keek in de donkere ogen van een vaag bekend meisje.
Ze stond gevaarlijk dichtbij en uit reflex zette Yuriko een stap naar achter en voelde haar shuriken op haar huid branden.

Mia liet haar ogen even onderzoekend over het meisje glijden. het meisje deed haar veel aan Resi denken. ''mpf'' was het enige geluid dat ze maakte. Ze keek langs het meisje heen naar het beeld dat er achter het meisje stond. ze sloot even haar ogen en dacht aan zero. Genoeg gebid, Mia hield niet van langdurigde dingen, vooral niet van langdurig bidden. ze keek weer naar het meisje en glimlachte licht. ''Mia'' zei ze als een soort van voorstellen.

Yuriko keek haar met gespleten ogen aan en was zeker niet van plan om iets te gaan zeggen. Ze keek haar wat minachtend aan en keek toen strak langs haar heen, alsof ze er niet was.
Waarom zou ze iets hebben gezegd? Ze kende haar niet en was ook niet in de stemming om haar te leren kennen. Ze hoefde zo ie zo op het moment geen nieuwe personen om haar heen. Ze kon alleen nog maar haten, moorden en gek maken dus niemand had er wat aan. Toch hield ze nog altijd van het spel dat ze met alle mensen speelde en even kwam er een onzichtbare grijns op haar gezicht.
Yuriko voelde gewoon dat dit weer zo'n goed doenster was, een strijder voor het licht. En ze had geen zin om haar naam te vertellen dus zei ze niets. Ze keek haar alleen maar aan met een angstaanjagende twinkel in haar ogen.

Mia trok haar wenkbrouwen op en bleef het meisje aankijken. ''ja joh, je kan ook gewoon niet antwoorden, je naam niet vertellen, en altijd de bitsch zijn.'' in mia's stem klonk gek genoeg geen woede, slechts messchien een klein beetje minachting. minachtig voor het meisje die zich totaal te goed voor haar voelde. ''jou keus hoor'' Mia keek het meisje niet langer meer aan en focusde zich op het beeld, waarvoor ze gekomen was. na zo een paar minuten gestaan te hebben richte ze haar blik weer even op het meisje, ''ik hou eigenlijk niet van vooroordelen, dus ik probeer ze ook niet te trekken. maar toch had ik het goed, je ziet er uit als een onaardig persoon, en raad eens, je bent er ook een'' mia glimlachte en draaide zich om. terwijl ze wegliep glimlachte ze, alles wat ze gezegt had was niet als beledeging bedoeld. sterker nog, ze vond dat het meisje er beter iets van kon leren. die kans was klein, maartoch je wist het maar nooit? Mia bleef even staan toen ze de deur geopend had en de zonnestralen in haar gezicht voelde.

Het enige wat Yuriko deed bij het horen van haar woorden was grijnzen, lachen over de gedachte dat ze haar tijd en energie in deze woorden had gestoken. Typisch mensen.
Ze keek even op naar Mia, maar haar ogen waren niet zichtbaar. Ze volgde Mia naar de deur en toen ze open ging, gooide Yuriko hem bij de eerste seconde met haar geest weer dicht. Met kleine stapjes liep ze richting haar. Het meisje dat zo nodog haar ongezoute mening moest geven. Een mening wat haar in zekere zin wat problemen heeft op gleverd. Yuriko grijste bij de gedachte, de geweldige gedachten dat ze dit wicht als een pion kon gebruiken.
'Niet iedereen kan aardig, zwak en goed zijn', zei ze met een veel te zoete stem.
Langzaam kwam ze steeds dichterbij tot dat ze ongeveer een kleine 7 centimeter van haar af stond.

Mia keek om naar het meisje en glimlachte, ''dat klopt, niet iedereen kan dat. maar gelukkig kan ik mezelf dan wel aardig zwak en goed noemen'' het maakte mia persoonlijks niks uit als iemand haar beledigde. zwak dat was voor haar geen beledeging, het was voor haar de waarheid. ze was zwak, dat wist ze, dat zei altijd iedereen, ze was het maar gaan acepteren. tegen de waarheid vechten was zinloos, net zoals bij dat meisje. het was zinloos om het te ontkennen dat ze niet zwak was. de glimlach stond nog op mia's gezicht terwijl ze het meisje aankeek. ze wist niet of het meisje nu verwachtte dat ze bang werd en ging huilen. ze wist niet wat de verwachte reactie van haar zou moeten zijn, ze voelde namelijk geen angst. zelfs niet áls ze zwakker zou zijn, ze was niet bang, nooit.

- New-

Dit was de eerste plek waar Mia aan dacht toen ze weg rende van Zen. Dus daar stond ze, voor het altar. Als een van de weinige was ze niet gelovig, toch hield ze van kerken. Vooral van de rust. In stilte probeerde ze te stoppen met huilen, en de tranen weg te vegen. Ze ging zitten in een van de kapelbankjes en leunde met haar hooft in haar handen. Haar hooft klopte zachtjes en haar keel deed pijn. De 2 dingen die ze altijd had waneer ze huilde en het gewoon niet goed ging. Haar ademhaling was niet vloeibaar als altijd, af en toe stopte ze even met ademen, om niet te hyperventileren.