De Luchttempel

Zero keek naar haar. '' Ik drink bloed, ja vampier eh..'' Hij haalde zijn schouders op en kwam toen dichterbij en trok haar naar zich toe, waarmaat hij mee een kusje op haar mond gaf, hij keek haar eventjes aan en liet toen los! ''Nog wat wat je wilt weten..''

Mia fronste en keek hem met grote ogen aan. vampier? nadat hij haar weer losgelaten had zette ze een stap achteruit. ze kon niet normaal denken als hij te dicht bij haar was. ''een vampier?'' haar vraag klonk angstig.

Zero keek half naar beneden en keek toen weer op. '' Ik ben geen echte vampier als je dat denkt hoor..'' Hij ging zitten en keek naar het bloed van de grond. '' Was ik dat wel, dan kon ik niet tegen licht, zou ik je proberen nu te bijten omdat je bloed loslaat, en omdat ik dat niet doe ben ik het ook niet/..''

Mia keek hoe hij bewoog, ''wat ben je dan wel?'' ze vroeg het zacht. bang voor het antwoord, bang om te horen dat hij anders was dan haar. maar voral bang om te horen dat hij messchien niet bij haar kon horen omdat ze zo verschillend waren.

Zero keek naar haar en toen heel erg verbaasd. '' Jouw vriendje..en gewoon een jongen, die toevallig een beetje meer geïnteresseerd is in de mythen dan andere. '' Hij keek toen naar de grond en voelde een steek. misschien was het advies dat hij kreeg niet altijd goed.

Mia keek hem moeilijk aan, ze snapte het niet. ze snapte hem even helemaal niet. ze keek hem verward aan, ''leg uit'' zei ze op een bevelende toon. hij moest uitleggen waarom hij bloed dronk.

Zero keek en stond op en schreeuwde toen. '' Ja ik drink bloed, wat moet ik zeggen. het is een blijft een mythe dat ik het drink is omdat ik in mythes geloof, dus begin nou niet zo..'' Hij viel weer op de grond van de agressie in zichzelf.

Mia fronste moeiijk. ze wist niet wat ze moest denken, hij dronk bloed, haar bloed nog wel! ze beet op haar lip en liep langzaam naar hem toe. ''vertel me over die Mythe'' fluisterde ze zacht. ze wou weten wat de mythe precies inhield.

Zero liet haar zitten tegenover haar zitten en keek haar aan. '' In het boek dat ik las bij die bibliotheek stond het in, Het zei. Het meisje waarmee gij verliefd is, en dus van adel of van adel wordt gezien. de bloed drinkt, zal gij langer leven. maar wees gewaarschuwd beiden moeten verliefd zijn, zo niet dan verander je tot as op het moment dat je het doet..'' Hij legde het haar compleet uit.

Mia knikte, eerst niet snapend en later vol ongeloof. ''dus je zet je eigen leven op het spel!'' haar ogen waren groot terwijl ze hem aankeek. haar ogen werden nog groter toen ze net realiseerde wat ze gezecht had. hij zou zijn leven op het spel moeten hebben gezet, want ik hou van hem en hij van mij. maar wat als dat minder word?... dan zet hij wel zijn leven op spel...

Zero keek haar aan en ging door. '' Relax, het is gelukkig nu voor 1 keer, nu kan ik langer leven, ik hoef je bloed niet meer langer te drinken..en plus ik weet dat je me nooit zal verraden. '' Hij gaf haar een knuffel en liet zijn hoofd op haar schouder rusten terwijl hij zijn handen door haar haren liet gaan.

Ze sloot haar ogen en liet het toe hoe hij haar knuffelde en zijn hooft op haar schouder liet rusten. tot slot voelde ze een tinteling over haar helelichaam gaan toen hij met zijn hand door haar haren ging. het voelde prettig. het deed haar pijn van binnen dat hij het risceerde, zijn leven. dat mocht hij niet, nooit. zelfs als hij haar niet meer zou willen, en iemand anders zou vinden. zelfs dan mocht hij zijn leven nier risceren. dat zou ze niet toe staan.

Zero stond na een tijdje op en keek haar aan. '' Weetje, ik vind jouw altijd op de raarste plekken..daarom passen we bij elkaar..'' Hij tilde haar op en begon terug te lopen een stukje naar het begin punt van de tempel, hij had opeens geen interesse meer erin!

Mia grijnsde toen hij haar optilde. ze sloot even haar ogen en genoot er van, zijn lieve worden en hem zo dicht bij was perfect. ''wij horen bij elkaar!''

Zero liep samen met haar een beetje weg en keek haar aan. '' Dus wat deed jij hier eigenlijk..'' Zei hij toen hij al bijna eruit was gelopen. het verbaasde hem dat hij zo erg veranderd kon zijn, maar alles nog kon herinneren.

Mia haalde haar schouders op, ''ik weet het eigenlijk niet'' zei ze op een dromerige toon. ze streelde zijn wang. ''zet me maar neer, ik kan wel lopen'' ze grijnsde en spartelde een beetje met haar benen. het bloeden op haar voed was gestolt dus ze kon nu makkelijk lopen.

Zero liet langzaam haar weer zakken en keek haar aan. '' wil je vanavond ngo wat doen...gewoon wij tweetjes..samen..'' Hij voelde een rilling van de wind, het was opeens akelig koud. Hij wou haar warmte voelen maar de wind was sterker. jammer genoeg

Mia knikte, ''graag'' ze glimlachte en drukte zich even tegen hem aan. ze vond het leuk als hij haar mee 'uit' vroeg. of iniedergval vroeg om iets te gaan doen. het gaf haar een gevoel dat ze speciaal voor hem was.

''Vanavond..straks..of je loopt nu met me mee als je wilt..naar me huis..lekker bij de open haard..jij en ik..'' Hij streelde haar bij haar rug.

Mia grijnsde, ''is straks goed?'' ze keek hem aan en genoot van zijn strelingen. ''dan kan ik even iets anders aantrekken'' ze glimlachte en drukte haar lippen even op die van hem. ''ik kom dan wel dadelijk''

*einde*

Uit het niets, of misschien wel om een onbewuste reden liep ze naar de lucht tempel. Het gevecht van Kyryé zat nog altijd op haar net vlies gebrand. Ze moest verder. Ze had al veels te lang stil gestaan.
Zodra Katsuro kon vliegen zou ze naar het Oosten gaan. Terug naar waar ze vandaan kwam. Terug naar de mensen die haar zo hadden gemaakt. Ze zou hun hulp inschakelen.
Diep in gedachte verzonken liep ze wat rond en keek aftoe wazig naar een beeld. Ze vond het hier vreselijk. Ze was al dagen goed en lief en warm hartig geweest. Ze wilde moorden. Mensen vermoorde voor geen enkele reden. Maar het kon niet, ze moest zich gedeist houden. Niet veel aandacht trekken. Al helemaal na het ontsnappen van de executie.