De Luchttempel

Shimara knikte. 'Ik ben benieuwt wie er dan zal winnen in de eindeloze oorlog. Maar, waarom kies je voor het duister?' Ze draaide zich naar Yuriko toe en ging met haar rug tegen de tempel muur aanstaan.

Yuriko's ogen werder groot en ze wilde dat ze er nooit over begonnen was. Nooit iets had gezecht. Nooit had ingestemd met haar mening. Deze vraag, hoe moest ze hem beantwoorden? Omdat ze zwart een mooie kleur was? Zelfs een goudvis zou daar niet intrappen.
Ze begon weer zenuwachtig met haar haar te spelen. 'Ach nou.. ik eh..', zo probeerde een smoes te bedenken. Ze dacht aan thuis, aan het leven aan de straat. Misschien kon ze daar wat mee. 'Het heeft me altijd sterker gemaakt.. vanwege nou ja mijn straat leventje..', zei ze met moeite.

'Als dat is wat je voelt, moet je het zelf weten.' Zei Shimara en draaide even zo ongemerkt mogelijk met haar ogen. Het had haar altijd sterk gemaakt... Best een domme rede, aangezien niemand je sterker maakt, behalve jij zelf. Jij zelf laat het altijd om sterker te worden en niks of niemand anders doet dat.

Yuriko zuchtte en kreeg weer de neiging kwaad te worden, maar ze hield zich in. 'Wat wil je dan horen?', vroeg ze met een klein kil ondertoontje. Het was niet bewust bedoelt om het te laten gebeuren, maar het was de kleine irritatie die Shimara soms bij Yuriko opwekte.
Wat dat ze dan moeten zeggen? Dat ze eigenlijk een opdrachtvolger van de schaduwen was, dat ze geprobeerd had Kyryé te bevrijden zodat zij haar de verboden kracht zou leren? En dan wat zou ze dan doen.. Natuurlijk, ze zou alles vertellen aan Maliah.

'Niet veel. Als het je gevoel is moet je het zeggen, maar je moet je niet verplicht voelen iets te zeggen.' Zei ze kalm en keek langs Yuriko naar een paar mensen dat aankwam lopen.

Yuriko keek haar niet begrijpend aan. 'Je bent een vaag persoon', zei ze toch met vriendelijke bedoelingen tegen Shimara.
Het was nu wel genoeg geweest. Nog een woord meer en ze had zich zelf misschien verade. Ze keerde Shimara de rug toe en stond op het punt om te vertrekken

Shimara grinnikte even en keek naar de grond. 'Dat weet ik... En jij ben rijker en gelukkiger dan je eigenlijk inziet.' Zei ze zacht. Het was eigenlijk niet eens voor Yuriko bedoeld, maar meer voor haar zelf, alsof ze tegen zichzelf praatte.

~New~

Zero die meer over de geschiedenis van het luchtsturen wou weten vond het interessant om een beetje van de oude geheimen te leren. Naast zijn eigen persoonlijke krachten wou hij toch meer. Zijn liefelings woord was dan altijd ook stiekem in ze hoofd aan het dwalen. Chikara.. Hij liet zich altijd meeslepen met alles wat er maar mee te maken heeft, voor hem maakten het niet uit hoe oud of hoe sterk de kracht was, als hij het kon krijgen zou hij het doen. Hij liep met passen zachtjes de tempel binnen en zag overal gebroken stukjes. Is er hier soms gevochten..

- New -

Mia liep op blote voeten de luchttempel in. ze was helemaal in gedachtens over deze plek, deze speciale wonderbaarlijke mooie plek. ze liep iets verder en kreeg een snee in haar voet. ze keek geschrokt omlaag en zag een scherp hard uitsteeksel. ze ging zitten en haalde wat scherp steen uit haar voet.

Zero die naar achteren keek dacht wat te horen. '' hmm..'' Hij besloot maar om het eerst uit te zoeken! Hij ging achter een rots staan en wachten langzaam af , hij liep steeds van rots wand naar rots wand, om te bekijken wie er nou was. hij zag een gedaante daar in het midden.

Mia vloekte zachtjes en haalde nog wat kleine stukjes scherpe steen uit haar voet. het bloede lichtjes maar het was niks ergs. ze keek gefronst haar het scherpe steen en begreep niet hoe het zo scherp was. waarschijnlijk had je er met schoenen geen last van, maar dat was het juist. ze droeg echt nooit maar dan ook nooit schoenen.

Zero die toen net naar haar keek hoorden een steen zijn kant op gaan. Hij zag de steen en keek toen naar de persoon, de rug was naar Zero gekeerd en hij sprong uit zijn kant naar de persoon toe en had zijn Masamune onder de nek gezet. '' Wie ben jij..'' Zei hij wraaklustig./

Mia voelde geschrokt een zwaard tegen haar keel. ''mia'' zei ze zacht. het zag er waarschijnlijk raar uit, haar handen zater onder bloed druppols, op de steen zat bloed, op haar voet zat bloed, en er zat vast ook wel wat bloed op haar jurk en/of de grond. ze kon niet zien wie zijn zwaard op haar keel had gedrukt. het enige wat ze zag was een hand en een een klein deel van een zwaard. het kwam haar bekent voor.

Zero kwam naar haar oor en begon er zachtjes aan te nibbelen en hij pakte haar vast van achteren en hij begon aan haar oor te likken. '' kom dit je bekent voor..'' Hij zetten zijn hele lichaam tegen haar aan en zijn zwaard was op de grond van haar voeten weg, hij voelde zich zachtjes warm.

Mia glimlachte, ''het komt me bekent voor, maar wie het is weet ik even niet'' natuurlijk weet ik wie je bent! ze grijnsde en was de pijn in haar voet helemaal vergeten. ze voelde zijn ademhaling in haar nek en voelde hoe haar haren overreind gingen staan, op een positieve manier.

Zero keek van achteren plagerig en legde haar handen op zijn benen en toen gingen zijn handen op haar buik, zijn tong ging opeens diep in haar oor en fluisterde toen. '' en nu..'' Hij liet beiden handjes op en neer op haar buik gaan en streelden zachtjes alles met haar mee.

Mia grinnikte en draaide zich naar hem om, ''gedraag je'' zei ze met een grijns, ''we zijn hier a publiek'' ze zette plagend een paar stappen achteruit zodat ze geen lichamelijk contact meer had. ze vond het leuk om hem zo te zien, ze vond het zowiezo altijd leuk om hem te zien. haar zero.

Zero die wapen oppakten en terug zetten zag haar en bekeek haar eventjes. ''Zeg jij, we zijn in een afgelegen tempel'' Hij keek naar haar de grond waar er bloed op zat, hij keek naar haar en toen weer naar de grond, er waren voetsporen van kleine stukjes bloed. '' uhm..heb ik je weer laten bloeden..'' Zei hij half afvragend zonder dat hij het zelf misschien wist.

Mia grijnsde, ''nog steeds zijn we op een plek waar publiek kan komen'' ze keek naar het bloed en herinderde zich weer het wontje in haar voet. ''niet jou schuld'' ze trok haar voet omhoog zodat ze naar het wondje kon kijken. '' ik ben in een stuk scherp steen gaan staan'' antwoorde ze vaag.

Zero ging snel naar haar voet en keek haar aan. '' wacht laat mij maar..'' Hij zetten zijn hele mond op haar voet en begon als een vampier zachtjes aan haar bloed te likken, hij was tenslotte half vampier en vond bloed nooit zo erg om het te nemen.

Mia voelde zijn lippen op het plekje van de snee. ze snapte niet hoe hij een soort van voorliefde had voor haar bloed, het was waarschijnlijk niet specifiek haar bloed, maar gewoon bloed. ze fronste maar vroeg er nog niet naa, ze wou later wel alles van hem weten. hij was tenslotte een apart geval.

Zero die na een tijdje het bloed compleet weg had gelikt van haar plekken zetten zijn hand voor haar mond en keek haar aan. '' nog andere plekken..'' Hij stond op en bekeek haar lichaam alsof het de normaalste zaak van de wereld was om bloed te likken. hij stond nu voor haar ogen met zijn hele mond wijd open. het bloed was weg..

Mia fronste lichtjes en keek hem aan. ''dat was het volgensmij'' af en toe kreeg ze rare rillingen van hem. net zoals nu, ze was vergeten dat haar handen ook nog onder een paar bloed druppols. ''wat heb jij met bloed?'' vroeg ze langzaam met een trillige stem. eeerst hoefde ze het niet te weten, maar nu opeens wel.

Zero die naar haar keek deed ze hand op haar en deed eeen aai over haar bol. '' niets hoor.'' Hij liep toen eventjes een klein stukje door toen hij terug keek. '' wil je dat ik je draag..'' Hij liet zijn hand voor haar uitstaan.

Mia fronste en bleef staan, '' niet van onderwerp veranderen. je 'drinkt' mijn bloed! '' ze sprak harder dit keer. ze zou zich dit keer niet door hem laten afwalen op een ander onderwerp. ze wou het gewoon weten. zo moeilijk was dat toch niet het gewoon zeggen?