Het huis van de familie Kukoi

Het huis staat al jaren leeg, maar de enorme villa is nooit weg gehaald. Waarschijnlijk hadden ze verwacht dat er nog andere mensen gingen wonen, maar de enige mensen die er ooit gewoond hebben is de familie Kukoi.
De ramen zijn dicht getimmerd en het gras dat eerst prachtig groen was is totaal verdord. Het is staat er vol met onkruid en het heeft een wat spook achtig tintje, veel mensen beweren ook dat er vage dingen in dat huist gebeuren na de moord op de moeder van Resi en Yuriko.
De moordenaar was hun vader die uit eindelijk gevlucht was en niets meer van gehoord was. Allemaal dus een een heel vaag verhaal.

Toegang: als je er iets te zoeken hebt.
Regels: Méér dan twee regels in je postvak.

Met een verlaten blik staarde Resi naar de villa, ooit zo mooi, zo heerlijk om te zijn. Met de geuren van bloemen, appel bomen, een grote treurwilg aan het kleine vijvertje achter. Nu allemaal zo dor, en oud, grijs en geel, kil. Zijn handen hingen slapjes langs zijn lichaam. Hij snoof de lucht op, de lucht van verderf. Zijn onderlip trilde, was dit alles wat over was? Dit ellendige krot? Hij vormde met zijn lippen de worden 'verdomme.' Verdomme, dat dit zo was. Dat dit alles was wat over was. Van wat ooit zo mooi was. Hij deed wat stappen richting de ramen van het huis, en trok aan het hout. Dat meteen meegaf. Hij bekeek de donkere kamer, en wurmde zijn hand door het gat heen. Hij begon nog meer hout ervan af te trekken, totdat hij door het raam kon kijken, naar de kamer. Ooit de gezellige bij-keuken.

Yuriko hoorde van ver een stem en wist meteen van wie het was. Ze zat op een oude stoffige bank in het huis en stond rustig op en liep naar de open gebroken achter deur. Toen ze het verotte ding een gooi gaf kneep ze haar ogen even dicht tegen de felle stralen van de lage winter zon.
Ze liep door het hoge gras heen en bleef bij een hoekje staan terwijl ze keek hoe Resi al het hout van de ramen rukte.
Yuriko zuchtte diep, dat was ook haar eerste idee geweest tot dat ze bedacht dat het tijd verspilling was. 'Resi', zei ze zonder haar stem te verheffen. Het feit dat hij haar kon horen maakte haar minder moeite toen om iets harder te praten.