De avatar verkleedparty!

Resi voelden hoe Edward hem zacht tegen zich aandrukte, pas nu schoot het hem te binnen; stel je voor als Edward meteen verder wou dan dit zoenen, verder wou dan strelen. Weer mengde de gevoelens zich in hem, stel je voor, dat dat zou gebeuren, en Edward er achter kwam wie Ren eigenlijk was! Een jongen, een knaap verkleed als Toph, wat zou hij dan wel niet moeten denken.
Moeten zeggen, en wat zou Resi dan wel niet moeten doen; zeggen dat het een ongelukje was? Hij nam wat afstand van Edwards mond, 'E-Edward..Ik denk dat het niet verstandig is-' hij werd even onderbroken door wat geknal in de lucht, 'kijk vuurwerk!' Resi wees naar de fonken in de lucht, en rukte zich snel los uit Edwards greep. Niet dat hij dat wou, maar het was het beste. Ze konden niet doorgaan, dat was onmogelijk, hij was een leugenaar, hij vertelde Edward niet de waarheid, omdat hij bang was. Bang voor Edwards reactie.

Heathcliff wou wat terugzeggen, en Ren terug naar zich toe trekken, maar voor hij wat kon doen had ze zich uit zijn armen gewrongen. Heath had zin om op haar te springen, maar dat kon hij niet maken. Hij ging dus maar braaf naast haar staan, om naar het vuurwerk te kijken, en legde zijn arm om haar middel. Hij knipoogde zachtjes en richtte toen zijn blik naar de lucht. Hij kon niet echt genieten van het lichtspektakel. Vanuit zijn ooghoeken keek hij de hele tijd naar Ren. Hij wist niet hoe hij het moest noemen, wat hij voor haar voelde. Kalverliefde? Ja, dat was de beste omschrijving, dacht hij. Hij trok haar opnieuw dichter tegen zich aan. Hij had wel zin in een avontuurtje, maar hij had al gemerkt dat zij daar niet zoveel zin in had. Hij trok haar naar zich toe, zodat hij nu achter haar stond, tegen haar aan. Hij gooide zijn armen om haar heen, en was niet van plan om los te laten. Hij glimlachte zachtjes, en liet zacht zijn kin op haar hoofd rustten. Ze was stukken kleiner dan hem, maar dat vond hij wel leuk bij meisjes.

Resi voelden hoe Edward hem weer tegen zich aan had getrokken, maar deed deze keer geen moeite om zich los te rukken. Het voelden veilig, twee armen om je heen. Alsof ze je voor al het slechte in de wereld zouden beschermen, wetend dat het ook maar een mens was, en dat het duister elk moment kon toe slaan, maar nu even niet. De lichten van het vuurwerk weerkaatsten in Resi's ogen, hij was te bang om zijn lenzen uit te doen. Straks herkende Edward hem. Dat was het enige dat niet perfect was op dit moment, de gedachten dat Edward hem nooit zou hebben gekust als hij wist wie hij werkelijk was. Of wel?
Resi wist het niet, en hij zou er nooit achter komen. Voor 12 uur, voor de bekendmaking, zou hij wegrennen, en Edward.., zou hij nooit meer zien. 'Ik zou hier wel voor eeuwig willen staan bij jou..,' mompelden hij zacht,' hij staarde even naar zijn voeten, in de groene schoentjes, bezet met steentjes en kleine pareltjes.

Shimara liep het podium op, nadat ze zich had ingeschreven en vele -vooral- slechte piano spellen had moeten aanhoren. Er zaten wel wat goede bij, maar de meeste waren werkelijk diep triest. Blijkbaar dachten mensen makkelijk over het bespelen van de piano en hoopte zo dan maar 500 zilverstukken te winnen. Best triest eigenlijk.
Ze ging op de kruk bij de vleugel staan en richtte haar gezicht met nog steeds haar verveelde uitdrukking erop naar de jury. De leden van de jury keken haar allemaal afkeurend en kritisch aan, alsof ze hun oordeel over haar piano speel kunst al klaar hadden liggen. 'Goed... Je hebt zeker net als al die andere ook al veel geoefend en jezelf goed voorbereid?' Vroeg het vrouwelijke lid van je jury, die rechts zat.
Shimara trok haar wenkbrauw op en zuchtte diep, zoals Mai dat ook altijd deed. Ze moest immers goed in haar rol blijven. 'Nou, nee, niet echt nee. Ik speel al wel een tijdje, maar ik heb me niet echt bepaald goed voorbereid. Ik laat het maar op me af komen.'
De leden van de jury keek elkaar even vragend aan en knikte toen naar Shimara. 'Interessant... Misschien maar goed ook, want we willen dat je een stuk speelt, dat een bepaalde sfeer geeft. Speel jij maar een stuk... met spanning. We willen de spanning kunnen voelen vanaf hier. Succes, je hebt 5 minuten om een stuk te bedenken.' Zei de middelste van de jury, een mannelijke elf.
Shimara keek even nadenkend omhoog, naar de sterren en knikte toen, alsof ze het lied dat ze moest spelen in haar oor gefluisterd kreeg van de sterren.
Met haar vingers streek ze zacht over de piano toetsen en begon opeens met een enorme vaart te spelen.

Heathcliff glimlachte zacht, en werd warm van haar woorden. Hij drukte zacht een kusje in haar hals en nam haar toen weer stevig bij zich. Hij vond het heerlijk om te beschermen, om mensen het gevoel te geven dat ze veilig waren, omdat hij zo sterk was. Voor de mensen van wie hij hield, zou hij ook werkelijk alles doen om ze te beschermen.. Zoals Yuriko. Snel bande Heath de gedachte van Yuriko uit zijn hoofd, en dacht aan Ren. Het meisje dat nu bij hem was. Hij liet zijn hoofd een beetje zakken, zodat zijn mond ter hoogte was van haar oor. 'Wie ben je..' fluisterde hij zacht, en hij kuste haar hals. De bekendmaking was nu toch bijna, ze kon het evengoed nu zeggen. Hij wou werkelijk weten wie ze was, dat hij haar nog kon zien na deze avond..

Resi schokte even, maar glimlachten toen schijnheilig, 'wacht maar tot de bekendmaking,' feluisterden hij terug, 'wie denk je..?' hij kon zijn nieuwschierig heid niet onderdrukken, 'een nog onbekend iemand?' hij draaide zich om, en drukte zich tegen Edward aan, 'jij doet me aan iemand denken.., iemand die ik al eerder heb gezien..,' even schoot het gezicht van Heathcliff door zijn hoofd. Hij probeerde Heathy in Edward te herkennen, het zou toch niet.., hij draaide zijn hoofd een beetje, nee dat kan niet, dit is niet.. er viel een lange stilte, dit is niet Heathcliff, dat kan niet, hij rilden, van de kou, maar ook van het idee. Dat Edward Heathcliff was, hoe komt hij daar nu opeens bij?

Heathcliff glimlachte speels, om wat ze zei. 'Hmm..' Hij keek naar de lucht en deed alsof hij diep nadacht. Toen keek hij terug naar haar, en glimlachte. 'Ik weet het niet.. Volgens mij heb ik je al eens eerder gezien.. In mijn mooiste droom..' zei hij charmant en kuste zacht, enkele keren achter elkaar haar hals. Hij grijnsde even. 'Misschien ken je me wel, ik ben nogal.. populair.' zei hij nep-pretentieus. Toen glimlachte hij opnieuw teder en zuchtte gelukzalig. 'Wil jij me ook nog ontmoeten, Ren..? Na deze avond..?' Hij hoopte natuurlijk op een ja. Ren had zijn hart gewonnen.

Resi staarde verdrietig voor zich uit, 'ik zou niet anders willen, maar..het gaat niet, het kan niet, ik.., ik wil je dat niet aandoen, het gaat niet, nee,' Resi antwoorde eerlijk, dat was nu het beste. Hij kon niet anders dan de waarheid zeggen, hij had al teveel gelogen. Dit alles was een grote leugen. 'Ik zou je zo graag willen ontmoeten.., ik wil zo graag..,' Resi wist niet uit zijn woorden te komen, daarom zweeg hij. Voor een lange tijd was het zo stil. Het vuurwerk was gestopt met knallen. De mensen waren zo ver weg dat hun stemmen niet meer te horen waren. Resi draaide zich om, zodat hij Edward weer kon aankijken, en drukte zijn lippen tegen die van Edward. Eigenlijk zou Resi dit heel saai hebben gevonden; klef zijn, kusjes geven, weinig actie en veel zoetigheid. Maar het voelden nu zo fijn, zo prachtig, en hij moest er van genieten. Hierna zou hij Edward nooit meer kunnen zien, teminste, nooit meer zo kunnen beleven. 'Ik wil zo graag weten wie je bent,' mompelden hij toen hij zijn lippen weer terug getrokken had. Hij wist dat het gekkenwerk was, misschien ging hij net iets teveel op in zijn rol als meisje, en vergat hij dat hij ook een jongen was, en Edward ook. 'Misschien moeten we zo maar weer eens terug gaan, naar de drukte,' sprak Resi met tegenzin.

Ayase keek Yuriko met een grijns aan, en klokte de rest van de fles achterover. Hij dronk normaal gesproken eigenlijk niet, maar zo op zijn tijd moest het toch kunnen. Hij deed een poging om de lege fles recht op de bar te zetten, maar hij rolde er vanaf en spatte vervolgens uit elkaar op de grond. 'Oeps,' zei hij. ' Wat zijn we toch onhandig,' Ayase giegelde als een klein meisje.

Yuriko sprong van de bar kruk af waardoor ze nogal wankelend op de grond belande. 'Waoh', ontglipte er nogal vaag uit haar mond. Met moeite hield ze haar evenwicht maar toen ze eenmaal stond keek ze Ayase met een grijns aan.
'En nu mee komen.. Boemerang jong', zei ze grijnzend en ze greep naar zijn hand.
Ze sleurde hem weer mee naar de bosjes alleen nu opeen iets andere plek aangezien Yuriko de vorige plek al niet meer kon herinneren.
Vrolijk probeerde ze een huppel te maken waarbij ze onhandig tegen Ayase aan knalde. 'Ohh', mompelde ze duf en ze probeerde zich van hem af te duuwen.

Mega te laat kwam Mia aangelopen, ze was de tijd vergeten bij het mediteren. zoals gewoonlijk een goede smoes. haar echte reden was dat ze geen zin had, om kira messchien te zien, of resi. en zero was er toch niet, dus ze zag het nut niet van er te zijn. feesten konden gezellig zijn, maar iedereen die ze echt mocht was er niet, behalve kira natuurlijk maar dat was anders. Lain ze had hem al té lang niet gezien, hij was al te lang weg. ze staarde ergens heen en bedacht zich waar hij zou kunnen zijn. sinds die keer met heathcliff in thoorn'sherberg had ze hem niet meer gezien. dat was ondertussen eeuwen geleden. ze probeerde lain uit haar hooft te duwen en te glimlachen en rond te kijken. ze ging met haar hand door haar -nu bruine- haren. ze had ze lichtjes gekrult en daarna gekamt met een rustige borstel, zodat ze een mooie slag in haar haar had. haar kleding was niet echt iets speciaals, het bestond uit een blauwe kimono en de water ketting van katara's moeder. ze beet zacht op haar lip en keek naar haar voeten. ze wist echt niet wat ze hier deed. zonder lain, zonder zero, zonder kira...



(( mpf. mijn bewerk progamma is dood. - anders had ik hem als onderschrift gedaan -dus dit is mijn wannebekatara; ))

:3



(in bewerking)

Heathcliff keek teleurgesteld naar Ren. Hij zei niets, hij keek alleen onbegrijpend. Hij luisterde naar elk woord dat ze zei. Hij was verliefd op alles wat ze deed. De lange tijd dat het stil was, keek hij naar de lucht. Ze klonk zo oprecht en hij dacht dat ze hetzelfde voor hem voelde, maar ze probeerde hem toch af te schepen. Ze wou hem niet meer zien. Hij keek droef hoe ze zich omdraaide, en sloot zacht zijn ogen toen hij haar lippen voelde. Misschien wel voor de laatste keer, en hij hield zijn ogen nog even gesloten toen ze haar lippen terugtrok, om het moment te koesteren. Hij opende ze zacht toen ze terug begon te spreken. Hij keek naar de grond toen ze vroeg naar zijn naam. Moest hij het zeggen? Als ze al van hem gehoord had, dan waren het waarschijnlijk niet echt complimenten.. Hij vergat wat hij dacht en glimlachte zachtjes. 'Ja, misschien wel..' Hij grijnsde zacht, en nam haar bij de hand, mee van achter de tent.

Resi liet zich meetrekken door Edward, weer de drukte in.
In een flits al de kansen, al de mooie plannen, al de stiekeme woordjes, kusjes, en strelingen voorbij. Weg, omdat Resi zo nodig een jongen moest zijn. Omdat Edward zo nodig een onbekende moest zijn. Omdat hij nu eenmaal niet de waarheid kon vertellen. 'L-laten we maar..,' Resi keek even rond, zoekend naar iets waar hij zijn zin mee kon afmaken, maar hij had nergens meer zin in, 'laten we maar naar het grote plein gaan, daar is een dans feest.'

Heathcliff keek ook rond, en glimlachte een beetje ongemakkelijk. Waar was hij mee bezig? Hij kon de sfeer nu toch niet laten verpesten? Hij dwong zichzelf om positief te denken. Hij moest genieten van deze avond, voordat het voorbij was. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Dansen?' zei hij blij, en hij knikte. 'Super!', maar het klonk niet echt gemeend opgewekt. Hij knipoogde even en liep met haar hand in hand naar het grote plein. Hij wandelde langzaam, in de hoop de weg naar het plein, naar de drukte lang te laten duren. Met zijn duim streelde hij zacht haar hand die in de zijne zat. Hij keek even opzij en keek naar haar. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Plots stopte hij, en hield hij haar bij zich. Hij nam ook haar tweede hand vast en keek haar aan. 'Waarom kan je me niet meer ontmoeten..?' vroeg hij zacht.

De vrouw zette haar zware gewichte traag op een voetpomp waardoor het rat met enorme vaart begon te draaien. Sorrow ging achter de lijn staan dat met plakband was gemaakt. Heel simpel op ve vloer gekleeft. Hij pakte zijn eigen dolk en gaf het een gelukskus op op het lemet. Hij kon goed werpen, zeer goed zelfs. Maar bij dit soort dingen moest je gewoon geluk hebben. Een paar mensen stopten nieuwsgierig. Als hij geluk had, en in de smalle strook wierp. Dan wouden zij absoluut getuige zijn. Misschien wisten ze dan wel wat van hem af te schooien op de 1 of andere mannier. Sorrow zette zich scherp. De vrouw liet de voetpomp los en bestudeerde Sorrow aandachtig. Aan haar gezicht kon je zien dat ze hem vervloekte als het hem ook maar zou lukken. Lichtjes verschuifde hij zijn linker voeten. Met een krachtge beweging wierp hij zijn dol dat sneed in de wind. Een kleine knal kon je horen toen de dolk het rat raakte maar dat weerhield het niet van te stoppen draaien. De vrouw liet het rat uitbollen terwijl iedereen gespannen afwachte.