De avatar verkleedparty!

Sorrow grijnsde breed en gleed met zijn hand door zijn haar. 'geen probleem' Hij keek Resi aka Ren recht in de ogen aan en herkende die tweekleurige ogen. Hij vermoede dus dat Resi, Yuriko was. Maar hij was totaal niet zeker.

De man achter de kraam grijnsde zo beleefd mogelijk, maar het kwam vooral vals en misselijkmakend over. 'De dame wilt proberen neem ik aan? Bij elk boord in de roos is de hoofdprijs.' De man wees naar een zak, waar een briefje op was geplakt waar 500 op stond. '500 goudstukken. Dat is dus het proberen waard, vind u niet?'
Shimara keek emotieloos naar de zak en de man. Weinig verschil eigenlijk, tussen die zak en die man. Ze hadden allebei hetzelfde IQ. Toch kon ze een kleine grijns niet langer onderdrukken en knikte ze alleen maar. Ze legde 20 goudstukken neer en de man griste ze meteen gulzig weg. 12 borden, 12 kromme naalden. Hoe ging ze dit eigenlijk winnen als haar naalden krom waren? Wacht... Ze had toch eigen naalden, verstopt in haar lange mauwen? Daar kon ze misschien iets mee!
Ze pakte één van de naalden en bekeek hem kritisch. Dit kon eigenlijk gewoon niet. Kende deze man dan geen schaamtegevoel? Of, tenminste eer? Hoe kon hij dit zomaar doen zonder ermee weg te komen? Nou ja, zijn geluk was nu dan wel zo goed als op.

Ayase wiebelde vrolijk op zijn benen toen hij bij de bar stond. Hij floot naar de barman, die er al snel aan kwam lopen. Hij bestelde wat te drinken, en rekende af. Hij zwaaide uitgetogen naar de man, en liep toen terug naar Yuriko. Hij voelde zich helemaal in zijn element, hij voelde zich.. Hij voelde zich helemaal Sokka. Eenmaal bij Yuri gaf hij haar het drankje aan, met nog steeds dat vrolijke gezicht. Als Ayase blij was, was hij ook écht blij. Opeens kwam er een hele meidengroep aan, met allemaal verklede kyoshi krijgers. Het voorste meisje begon met een speelse glimlach naar Ayase te zwaaien. Hij keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar Yuriko, en sloeg vervolgens een arm om haar heen om te laten merken, dat ze toch geen kans meer hadden.

Ren volgde "Jet's" blik, en sloeg snel zijn waaier uit. 'Meneer waar kijkt U zo naar?' hij probeerde diep te blozen, alsof hij verondwaardigd was. Het was niet beleeft om "geisha's" diep in de ogen te kijken,
je werd er trouwens ook gewoon erg verlegen van. 'O, natuurlijk,' Ren haalden wat gouden muntjes tevoorschijn, en stak die "Jet" toe, 'alsjeblieft, hou het,' Ren boog even, zoals vrouwen dat doen.
Het was gemakkelijk om zo te doen; vroeger, toen hij nog een kleine jongen was in de familie Shadoe, nam zijn "oom" altijd Geisha's mee, de kleine Resi had die goed bekeken, en deed de dames soms na.
Hij was gefacineerd door hun prachtige uitstralingen, geweldig hoe die vrouwen deden.

Sorrow wist niet echt te reageren en glimlachte nogal schaapachtig terug. Yurika of niet. Ze zag er practig uit in de kleren. Moest Shimara weten dat hij momenteel naar andere meisjes zou kijken zou ze woedent zijn bedacht hij. Maar het was alleen maar kijken, aankomen deed hij niet.

Yuriko keek hem gijnzend aan toen haar Sokka weer terug kwam lopen met de drankjes. Ze pakte vrolijk de drankjes aan toen ze een stel meisjes zag aan komen lopen als Kyoshi krijgers. Haar blik veranderde even in iets vijandigd toen een van hem naar Ayase lachtte.
Maar hij blik veranderde al snel weer aangezien Ayase zijn arm om haar schouders legde. Ze keek hem dankbaar aan en knikte. 'Dankje', mompelde terwijl ze een beetje rood werd.

Heathcliff had even toe gekeken hoe de twee blikken uitwisselden, en was meteen achterdochtig geworden. Hij kneep zijn ogen een beetje dichter en keek naar de jongen verkleed als Jet. Hij herkende hem niet. Misschien was het wel Ayase, dat was de enige die hij kende met bruin haar. Heath liep naar Ren toe, en glimlachte charmant. Hij knikte naar Jet. 'Zou de dame het erg vinden om mij te vergezellen op dit evenement?', vroeg hij charmant en nam haar hand vast. Hij wou liefst hier zo snel weg. Genoeg concurrentie van andere mannen voor één avond.

Jet knikte terug en glimlachte toen hij ze alletwee zag weg gaan. Die 2 kwamen hem enorm bekent voor, maar hij kon maar geen naam op hun gezichten plakken! Ciara drukke even haar neus tegen zijn wang en vloog toen op. Door de windvlaag van haar vleugels wapperden zijn kleren wind om zijn lichaam heen alsof het losse fladders waren en zijn haar geraakte helemaal uit model. Wanneer ze achter de daken verdween wreef Sorrow geëgert zijn Jet kapsel in de juiste warrige positie. Hij trok zijn kleren weer recht en liep trg naar het feest.

Ren glimlachten even vriendelijk naar de jongen, waar hij nog steeds niet de naam van wist, 'dat lijkt me heel gezellig,' antwoorde hij zoetjes. Hij knikte even vriendelijk naar de jongen die als "Jet" was, 'fijne avond nog verder, bedankt voor het helpen,' Ren boog even kort. En wende zijn hoofd toen naar 'dus..,' hij bestuderde de jongen even, en bedacht zich dat hij niet eens zijn schuilnaam had gevraagd; 'ik weet niet eens hoe je heet, nou.., je schuilnaam voor vanavond dan, ik vind je wel en.., laat me raden..,' Ren dacht even na, 'oké..zeg maar je naam maar,' voegde hij er na een tijdje toch maar aan toe. Hij trok de
jongen alvast wat mee van de donkere bosjes, hij had niet echt behoefte om daar te blijven staan.

Heathcliff liep gewillig met haar mee. Hij had eigenlijk nog niet nagedacht over een naam. 'Edward.' floepte hij er plots uit. Hij was best onder de indruk van zijn ingeving, maar liet dat niet merken. 'Edward.' Herhaalde hij, nu wat zelfzekerder. In plaats van zijn hand, bood hij zijn arm aan, zodat ze kon inhaken. Hij bekeek haar volledig, en probeerde iemand in haar te herkennen, maar hij bedacht zich dat het leuker was om te wachten tot de onthulling.

Resi schudde langzaam zijn hoofd, 'Edward?' herhaalde hij, zijn gezicht vertrok even. 'Ik kenden vroeger een Edward, het was onze tuinman, ha-ha, hij was wel aardig hoor..,' totdat hij de hond zijn hoofd afzaagde, toen was hij minder aardig, Resi merkte dat hij zijn arm naar hem had uitgestoken, en haakte daar vrolijk in. Meestal was hij de gene die de hand uitstak naar, 'Ren en Edward dan,' hij glimlachten triomfantelijk. Hij merkte dat er wat blikken op "Edward" en hem waren gericht, en werd meerdere malen na-gevloten. Wat een pruik, kimono, en een likje make-up hier en daar wel niet konden doen.

Heathcliff glimlachte eventjes om wat ze zei, en knipoogde. 'Ren en Edward.' bevestigde hij. Zo liep hij met haar over het terrein. Telkens wanneer er iemand op Ren floot en Heath kon zien wie het was, wierp hij hem een vernietigende blik toe. Als een hond die zijn territorium bewaakt. Hij had zin om elke gozer die met haar flirtte een pak rammel te verkopen met zijn ijzers, maar hij hield zich in. Hij had al gezien dat dit meisje van beleefde jongens hield, dus probeerde hij zo galant en charmant mogelijk te zijn.

Shimara ging in de goede houding staan om de naalden te gooien. Een kwart naar links gedraaid, met haar rechterbeen stevig op de grond en haar linker knie wat omhoog getrokken, zodat ze bij die voet op haar tenen stond. Als ze gewoon recht zou blijven staan, zou haar lichaam moeten mee veren, waardoor de worp beïnvloed zou worden en niet recht zou zijn. Precisie was nodig bij dit spel, dus moest ze ook precies goed staan, zoals ze het zichzelf had aangeleerd.
Ze pakte de eerste naald met een snelle en vlugge beweging. Toen ze haar arm uitstrekte om hem te gooien, liet ze de kromme naald in haar lange mouw vallen en schoot er één van haar eigen naalden in haar hand. Terwijl ze nog steeds bezig was met dezelfde beweging, gooide ze haar eigen naald die kaars recht op het doel af vloog en net in de roos belande.
De man keek even ernstig, maar glimlachte toen toch, om de schone schijn op te houden. 'Ah, u ben ervaren, of u hebt geluk mevrouw. Maar, het zal mij benieuwen of de volgende 11 ook raak zullen zijn.'
Shimara grijnsde lichtjes en keek even opzij vanuit haar ooghoeken. 'Ik ben verzekerd van wel, mijn heer,' Zei ze met een spottende ondertoon.
Mensen hadden het gezien en een paar kwamen om de kraam heen staan om te kijken. Het gebeurde niet vaak dat iemand met een kromme naald in de roos wist te gooien, dus wekte het hun nieuwsgierigheid.

Resi staarde naar alle kraampjes en mensen, hij had niet doorhad dat Edward zo dreigend keek als er een jongen naar hun floot. Hij hoorden het zelfs niet meer, plotseling bleef hij staan. 'Ik heb zin om iets te ondernemen, rond lopen is saai en mijn voeten gaan er pijn van doen, kom!' Hij trok Edward mee een kraampje in, 'Karaoke!' riep Resi vrolijk, en pakte een van de microfoontjes vast, en stak de blauwe microfoon, die bedoelt was voor de jongen, Edward toe.
'Een kijken of je ook kan zingen!' Resi kreeg door dat hij helemaal over zijn spreekangst was nu, en helemaal opging in het moment. 'Van wat soort muziek hou je?' hij gleed met zijn vinger langs de cd'tjes. 'Hm, er is niet veel keuze, ik denk dat dit wel leuk is.' Hij hield Edward een cd'tje voor, 'James Morrison en Nelly Furtado!', Resi hoefde zich geen zorgen te maken om zijn stem, hij had nog lang niet de baard in de keel. Dus het was echt niet te horen dat hij eigenlijk een jongen was. Zelfs niet als hij zong. Natuurlijk zou het wel wat anders klinken dan dat die Nelly Fortado deed, 'Weetje wat, laten we de rollen eens omdraaien, ik zing als man!' Resi hoopte vurig dat Edward hiermee in ging, maar wist zeker dat hij de vrouw mocht gaan zingen.

Sorrow liep door het feest en keek bewonderend om zich heen. Er was zoveel te doen waardoor hij niet meteen wist wat hij wou kiezen. Verderop zag hij "toph en zuko" staan bij de karaoke. Dat hadden ze hier dus ook. Even bedacht hij zich om ook eens een liedje te wagen maar al snel veranderde hij van gedacht. Zingen was niks voor hem. Ok, om stiekem eerlijk te zijn. Hij hield van zingen. maar hij zou het nooit van zijn leven voor een publiek doen, zelfs niet 1 persoon.

Heathcliff liep trots met Ren over het terrein, toen hij plots werd meegesleurd. Zijn ogen gleden over het bord met 'Karaoke' op, en hij kreunde jammerlijk. Hij keek onwennig om zich heen en liet bijna de microfoon vallen die in zijn handen geduwd werd. Hij liet alles over zich heen komen. Ren die de cd in zijn gezicht duwde en iets vroeg wat hij amper verstond. En toen drong het tot hem door. Als de vrouw zingen? Heath keek om zich heen en zag de mensen zitten, en hoe ze naar hen keken. Hij keek snel terug naar Ren en paniekerig zijn hoofd. Als hij dan per se moest zingen en een afgang moest maken, dan liever nog een waardige afgang. Hij wist niet of Ren, die zo impulsief was, naar hem ging luisteren en hem misschien toch gewoon als jongen ging laten zingen, of gewoon haar zinnetje doordrijven en hem met een hoge vrouwenstem laten zingen.

Resi keek even teleurgesteld naar Edward. En pakte de microfoon met het rosé lipje als teken dat hij wel de vrouw zou zingen, 'goed,' sprak hij traag.
Hij had geen zin in een discussie, het was net zo gezellig. En hij had geleerd altijd beleeft te zijn; hij was daarnet niet echt beleeft geweest om Edward zo mee te sleuren. 'Dit liedje is zo mooi vind ik dan, je kent het vast wel,' Resi zweeg even, 'jij zingt de blauwige tekst, ik de rosé,' voegde hij er maar even aan toe; voor de zekerheid.
Het bleef een tijdje stil, toen begon de muziek te spelen. Precies zoals in het liedje, maar dan zonder tekst.
Opeens doemde de eerste blauwe lettertjes op, dit was de tekst die Edward moest zingen, in gedachten zong Resi zachtjes mee, let me hold you for the last time, it's the last chance to feel again, hij ging helemaal op in de muziek. Zonder nog een woord te hebben gezongen.

Ayase glimlachte. 'Dat is toch vanzelfsprekend, jij bent mijn vriendin,' zei hij met een trotse toon in zijn stem, en kuste Yuriko op haar voorhoofd. Hij genoot nog even van de jaloerze blik van de zogenaamde Suki. Ayase nam enkele slokken van zijn drinken, en zette toen het lege glas weg. 'Zullen we dansen?' vroeg Ayase. Hij bekeek de mensen die verderop op de meest feestelijke muziek stonden te dansen. Het zag er prachtig uit, al die verschillende kleuren, en al die verschillende outfits.

Weer blooste Yuriko. Waarom wist ze niet omdat het net zoals Ayase zei; van zelf sprekend was. Ze keek de meisjes nog even vals aan en gaf ze toen een nep zoen en trok Ayase's arm wat meer om haar heen.
Nog voor dat hij het kon vragen sleurde ze Ayase vrolijk mee. 'Tuurlijk gaan wij dansen!', riep ze grijnzend.
Ze baande zich een weg door de mensen heen waarbij ze iedereen simpel weg gewoon om ver duuwde waarna ze een paar beledigende blikken naar haar toe geworpen kreeg. Maar Yuriko gezicht bleef op een enorme grijns staan.

Ayase grinnikte, en liet zich gewillig meesleuren door Yuriko. Dansen was iets wat hij wel leuk vond, dus daar was hij sowieso wel voor in. Toen ze na al die boze blikken eenmaal op een mooie plek tussen de menigte stonden, liet Ayase zich helemaal meeslepen door de ritmische muziek. Het was echt een deun die in je hoofd bleef hangen. Met zijn handen op Yuriko's heupen begon hij te dansen, zoals hij dat nog nooit gedaan had. Hij schaamde zich totaal niet, hij had altijd al goed kunnen dansen, dus dat zou hij laten zien ook.

Heathcliff knikte gewoon bij alles wat Ren zei ookal kende hij het liedje maar vaag en had hij nog nooit met een karaoke-ding gezongen. Zelf zei hij niks. Hij staarde naar het scherm. De blauwe tekst.., herhaalde hij in zijn hoofd. Plots zag hij de lettertjes, en staarde er gewoon naar. Hij volgde hoe ze verdwenen, en er nieuwe kwamen. Ineens had hij door dat hij moest zingen. De eerste zin had hij gemist, maar hij wou Ren niet teleurstellen. Onmiddelijk hield hij de microfoon aan zijn mond en begon te zingen; 'But you broke me.. I can't feel anything..' Hij klonk nog wat onzeker en hij miste al eens een woordje. 'When I love you, and so untrue.. I can't even convince myself..' Heath hoorde hoe de muziek hem meer begon te ondersteunen, en de woorden die hij zonet nog gewoon zei, begonnen meer op zingen te lijken. 'When I'm speaking it's the voice of someone else..' Heath wist dat hij kon zingen. Hij zong vroeger met Cornelia.. En nu zong hij hier, met Ren, voor een aantal mensen. Heath staarde naar het scherm. Even kwam er geen tekst, en toen plots de, 'Oh, it tears me up..' Daar zat hij wel een beetje naast, maar eenmaal hij het te pakken had ging het veel beter. 'I tried to hold on but in hurts too much.. I tried to forgive but it's not enough.. To make it all okay..' Voor het eerst keek hij op van de lettertjes, opzij naar Ren. Hij glimlachte, en knikte blij. Bij het refrein stond hij zelfs al mee te wiegen op de muziek en zong hij luider dan eerst, en juister. 'You can't play on broken strings, you can't feel anything.. That your hart don't want to feel, I can't tell you something that ain't real.. Oh, the truth hurts! And lies worse! How can I give anymore.. When I love you a little less, than before..'
Heath keek trots rond, en toen naar Ren, lachend.

Sorrow glimlachte. Ze konden alletwee prachtig zingen alleen vond hij de stem van Ren wat, vreemd. Waarschijnlijk kwam het gewoon door de microfoon of iets dergelijks. Ze kon teminste ahar tonen houden. Dat was het belangrijkste.

Yuriko sloeg haar armen om Ayase's nek en danse vrolijk mee. Ze danste totaal uit het ritme maar dat maakte haar niets uit. Ze had al best veel op en kon alleen nog maar lachen.
Toch zat er nog wel een beetje ritme in haar dansen maar verder leek het niet echt ergens op. Ze dansen met haar heupen tussen Ayase's handen met nog een vol glas Osake in haar hand.
'Ohh is dit niet geweldig', riep ze vrolijk.

'Inderdaad!' riep Ayase met een blij gevoel in zijn maag. Hij had het gevoel alsof hij zweefde, en dat hij de hele wereld aan kon. Het was soms gewoon fijn om wat lol te maken, op een avond zoals deze. Ayase bleef maar dansen, en zo stonden ze daar een hele tijd. Tot hij uiteindelijk tegen een paal op knalde, waarna allee versiering die er aan hing op zijn hoofd viel. 'What the..-' Ayase haalde een paar slingers uit zijn haar, en klopte zijn schouders af waar allemaal glitters op lagen. 'Oh fijn, nu lijk ik op tinkerbell in plaats van Sokka,' zei hij droog, en klopte zijn kleren af.

Resi hoorde Edwards stem, even schoten de beelden door zijn hoofd, beelden van zo lang geleden, dat hij het liedje voor het eerst hoorden. Zulke mooie tijden konden zo snel weer voorbij gaan, hij zou wel honderden woorden willen zeggen, Edwards stem klonk zo helder nu, alsof hij een was met de muziek. Hij schraapte zijn keel, en glimlachte even naar Edward, om te bevestigen dat hij het goed deed, toen wende hij zich tot het beeldscherm. Even schraapte hij zijn keel, en begon toen te zingen, wat onzeker, 'oh wat are we doing? We are turning into dust,' de eerste woorden waren eruit, hij voelde zich al wat beter, hij hoefde eigenlijk niet eens meer naar de tekst te kijken om te weten wat hierna kwam, 'playing house in the ruins of us..,' het waren maar een paar woorden, Edward had veel meer moeten zingen.
Nu doemde er twee regels op; een blauwe en een rosé, Resi wachten even, en begon toen weer te zingen, 'running back through the fire when there's nothing left to save, it's like chasing the very last train'
uit Resi's ooghoeken zag hij Sorrow staan, als hij niet zo druk bezig moest zijn met zingen had hij vast wel even hallo gezegd.