De oude eik bij Xuonora

Sorrow lachte nog steeds maar kreunde wel af en toe doordat ze hem aan zijn haren trok. 'geen zorge, ik beloof dat ik die foto niet zal tonen' xD

Shimara keek hem emotieloos aan en liet hem los. 'Dat is je geraden. Anders zal ik ervoor zorgen dat je hele leven een hel word.' Beet ze hem toe en klom weer in de boom. Nu ging ze op een bredere tak zitten, waar ze waarschijnlijk niet zo snel haar evenwicht zou verliezen. Hij zat wel een stuk hoger, maar ze had er dan ook wel een mooier uitzicht.

Sorrow wilde haar achterna klimmen maar werd aangevallen door Ciara die vanuit het niets leek te komen. Ze drukte haar neus tegen die van hem waardoor hij heel goed haar adem kon ruiken. De stank was vreselijk. Hij kreeg er gewoon tranen van in zijn ogen.

Shimara keek vanuit de boom naar wat er gebeurde en begon luid te lachen. 'Vanaf deze hoogte ben je echt een trieste vertoning Sorrow!' Riep ze met moeite door het lachen en pinkte een traantje weg.

Sorrow probeerde Ciara van hem af te duwen maar inplaats daarvan kreeg hij een enorme leek. ZIjn halve gezicht en plukken van zijn haar zaten onder het kwijl van Ciara.

(En nu ben ik inspiratieloos x,x)

(=,= zorg dat je dan weer insperatie krijgt. luister soundtracks. bij mij werkt da x3)

- new -

Het was de perfecte avond. De maan was vol, en straalde trots aan de heldere sterrenhemel. Ayase liep over het grasveld, richting de grote eik. Makoto, zijn pasgeboren draakje liep vrolijk achter hem aan te stuiteren. Het jonge dier snuffelde aan alles wat hij maar kon vinden. Ayase glimlachte vertederd om het dier. Geen besef hebben van al het kwaad op de wereld, dat moest geweldig zijn. Ayase had zijn gitaar tas op zijn rug hangen. Hij had al een hele lange tijd niet meer gespeeld, terwijl hij thuis bijna dagelijks even oefende. Hij speelde al sinds zijn zesde, dus hij ging dit niet zomaar opgeven. Niet enkel voor deze reis. Toen Ayase eenmaal bij de boom was, klom hij enkele takken omhoog. Eenmaal een fijne, megabrede tak gevonden haalde hij zijn gitaar uit zijn tas. Makoto was ondertussen ook in de boom geklommen en was fijn aan het spelen met alles wat hij tegen kwam. Ayase legde zijn gitaar tas een stukje opzij, en begon met spelen.

Resi liep met gebogen hoofd wat rond, hij had geen behoefte om naar de sterren te kijken, geen behoeften om de maan te bewonderen. Hij was diep in gedachten, zo diep dat hij vergeten was te genieten van deze avond. Als bijna in trans liep hij op het geluid af van een gitaar. Will speelden vroeger ook gitaar, Will.., zijn stief-broer. Soms misten Resi hem nog wel, die goede oude Will, door en door goed, zo goed, dat het zijn dood werd. Resi keek op, de gedachten aan Will waren te pijnlijk, nu hij ook aan Yuriko moest denken. En Inari, zijn stief-zusje, wie was nu eigenlijk belangerijker voor hem, Yuriko, of de familie Shadoe? Hij wist het niet. Hij wenste dat hij niet hoefden te kiezen, maar dat was wel zo. Zelfs al zouden ze het hem nooit vragen, hij zou moeten kiezen.

Ayase speelde onverstoorbaar door op zijn gitaar. Hij was als één met de muziek, liet zich meedragen met elke noot die hij speelde, mee in de wind die de noten ver weg brachten. Alsof hij zich in een andere wereld bevond. Zijn éigen wereld. Hij deed het deuntje dat hij altijd speelde als hij zich alleen voelde. Zijn broers hadden het hem geleerd. Hij miste zijn familie zo erg, hij kon echt niet wachten om ze weer te zien. Herenigd. Zijn familie was zijn hele levenlang al een steunpilaar voor hem geweest, het was nu tijd om zijn eigen pad te volgen. Dat wist hij, het was alleen moeilijk om alles achter te laten. Vooral zijn kleinere zusje, waar hij altijd op had gepast was nu alleen. Makoto kwam bij Ayase zitten, en liet zijn kopje rusten op zijn vrije knie. Ayase glimlachte.

Resi keek omhoog, en trachten Ayase te herkennen, de vriend van Yuriko. Hij had er wel vaker over in gezeten; dat hij Ayase eigenlijk niet goed genoeg kenden. Hij wou eigenlijk niet Ayase moment van rust verstoren, want wist hoe vervelend het was; om gestoord te worden als je net zo diep in je eigen wereld van rust en harmonie zat. Mee gevoerd door de muziek. Dus wachten hij, tot Ayase even stopte met spelen, hij schraapte zijn keel. Hij kon alles verrassend duidelijk zien deze avond, de lucht was zo helder.

Makoto begon kopjes te geven tegen Ayase's knie, en stootte toen tegen de snaren van de gitaar aan, waardoor er een valse klank door de nacht klonk. Makoto schrok op en keek hem nogal schuldig aan. 'Makoto tooooch..' zei Ayase tegen het beest en legde zijn gitaar aan de kant. Hij pakte het beestje op en zette hem op schoot. Makoto leek tevreden, en gaf hem een lik langs zijn gezicht. 'Wat ben je toch lief,' zei hij, en keek naar het beestje. Toen richtte hij zijn blik naar de lucht. De maan was echt prachtig. Ayase snoof de frisse lucht op, deze avond deed hem echt goed.

Resi trok even een wenkbrauw op, praten die gast nou tegen zijn gitaar?
Pas toen hij beter keek zag hij de draak. Hij dacht al; de vriend van zijn zus was een halve gare die tegen zijn gitaar sprak. Het zou toch niet. Plotseling bedacht hij zich dat hij Yuriko zusje noemden, ze was zijn zusje niet meer. Ze was een Kukoi, hij een Shadoe, dat had ze zelf gezegd. 'Eh, Hallo?' riep Resi, wat ongemakkelijk. Liever sprak hij niet al teveel, maar de jongen zou hem vast niet verstaan hebben als hij alleen zijn keel zou schrapen, of niet hebben gezien als hij zijn hand opstak. Dus daarom maar zo.

Ayase schrok van de stem die tegen hem praten, en viel bijna achterover de boom uit. Hij krabbelde weer overeind, en keek toen naar beneden. Dat was het broertje van Yuriko, hij had haar al een tijdje niet over hem horen praten. Ayase stak met een bredeglimlach zijn hand op. ‘ Hallo!’ zei hij opgewekt. Hij was wel in voor een gesprekje, of op zijn minst een simpele babbel. Ook Makoto keek over de tak naar beneden, en baande zich toen een weg naar Resi. Hij rook echt overal aan hem.

-New-

Yia liep door het gras naar de oude eik toe. Ze vondt het een fijne plek om te zijn, het was er nooit echt druk, en daar hield Yia van. Ze ging tegen de dikke stam zitten en rommelde wat in haar tas. Al snel vondt ze wat ze zocht, haar boek. Fira was uit haar kielzog vertrokken en hobbelde nu door het veld, achter vlindertjes aan rennend. Yia sloeg het boek open en begon te lezen, in de grote schaduw van de boom.