De oude goudmijn bij Osuké

Aan de rand van het bos Osuké was ooit een goed gevulde goudmijn. Nu is al het goud eruitgehakt en tot munten geslagen die misschien al honderden eigenaars hebben gehad. Blijven er alleen nog maar lege gangen over. De plek word niet vaak bezocht omdat er niks te doen is, nog een rede is het instortings gevaar. Toch komen er wel eens verdwaalde reizigers langs of iemand die rustig wil lezen bij de ingang van de mijn. Ook is dit de perfecte plek voor een gevecht die het daglicht niet kan verdragen omdat er niemand langs kan komen en in de donkere gangen perfect is om het lijk van je vijand te dumpen...

regels en alles vrij.

Moon keek de goudmijn in. Het was daar binnen zo donker dat je waarschijnlijk geen hand voor ogen zou zien en meteen zou verdwalen. Maar Moon ging de grot niet in, dat was ook haar bedoeling niet. Ze ging voor de grot op de grond zitten en leunde tegen één van de wanden van de gangen. Ze pakte haar boek, sloeg hem open en begon te lezen. Wat een rust en stilte hier, dacht Moon. Het enige wat er te horen was, was het ruisen van de wind, meer niet.

Yia had gehoord van de goudmijn. Ook al woonde ze dichtbij Osuké, ze was er nog nooit geweesd. Geïntereseerd keek ze vanaf de verte naar de mijn. Er zat al iemand, en toen Yia dichterbij kwam, zag ze dat het Moon was. Die laatse zat een boek te lezen. Het was erg stil, alleen het geritsel van omslaande bladzijde waren te horen. Ze liep naar Moon toe en glimlachte. 'Hi...' Zei ze zacht, om de rust niet helemaal te verstoren.