Deel 1.

De personages;

Leo
Leo is op het eerste gezicht een klein onderkruipsel, een van de vele miezerige uitgemergelde kinderen in het weeshuis midden in DustCity. Hij is 14 jaar, en nou zijn de mensen in DustCity op het algemeen al niet zo groot, Leo is al helemaal een klein insect. Hij heeft geen vrienden omdat hij zich graag afzondert van de mensheid. Hij verbergt zijn smalle gezicht achter zijn lange sluike haren, en stinkt zoals iedereen in de stad naar smok. Op zijn wang is een oppervlakkig litteken te zien en zijn bleke neus is bezaait met licht bruine sproetjes. Hij draagt altijd een bruine tuinbroek, met blote benen waardoor zijn knokkige knieën extra veel opvallen en stevige bergschoenen, inderdaad, zoals elke jongen in DustCity.
Vanbinnen zit Leo een heel stuk anders in elkaar dan de gemiddelde oen van 14. Hij is een meesterbrein zoals hij zichzelf noemt. Andere noemen hem een freak, gestoord. Leo koopt met de paar armzalige centen die hij soms verdient met het helpen bij de fabriek niet zoals alle andere kinderen snoepgoed, maar oude crime-scene detective boeken, of de krant. Hij scheurde er grote moeilijke stukken tekst uit en hing die met een stukje kauwgum bij zijn bed. Hij was er van overtuigd dat hij een kind was van een held, zoals in de kranten en boeken zo mooi werd verteld. Zijn vader zou een groot man zijn geweest, misschien wel een agent bij de geheime orde. Dapper hebben gestreden tegen het kwaad en schreeuwend van de pijn en adrenaline dapper ten onder zijn gegaan in een veldslag. En zij moeder zou een beeldschone strijdster, met lang goud blond haar en een liefelijke glimlach, ze zou van adellijk geslacht zijn maar vechten voor de rechten van het arme volk.
Het was gewoon een ongelukje geweest dat hij hier terecht was gekomen, zijn ouders waren legendes. Hij wou en kon niet geloven dat hij zo was als alle andere in het weeshuis. Hij was niet zoals alle andere. Hij was al jaren lang bezig met zichzelf haarfijn het vak van opsporen, gerechtigheid zaaien en vrede verwekken. Zijn doel; elke dief, moordenaar of huurder op te rollen en meedogenloos te vermoorden. Hij zou ze vermoorden op de zelfde weg dat ze hun slachtoffers hadden vermoord. Of ze straffen met eeuwige martelingen. Hij zou er alles aan doen om een liefdevolle vredige wereld te creëren, zodat niemand nog ooit hoeft te leiden..Zoals zijn helden ouders het gewild hadden.
Leo is nieuwsgierig naar de wereld buiten de eeuwige smokwolk van DustCity, maar dapper is hij (nog) zeker niet. Hij is snel geïrriteerd en angstig. Onwetend en bijgelovig.

Nariko
Een normaal uitziend meisje, dat in geen enkel opzicht op zal vallen als je haar in een drukke menigte neer dropt, dat toch zo gevaarlijk kan zijn als een pijl die recht op je hart af vliegt. In het eerste opzicht klinkt dit zeer ongeloofwaardig, maar Nariko zal je snel het tegendeel bewijzen. Ze is een vrij lange, jonge vrouw van zeventien jaar oud, heeft langere benen dan de gemiddelde vrouw van haar leeftijd en haar blauwen ogen zijn met de juiste lichtval opmerkelijk qua kleur. Blauw-groen, om precies te zijn. Ogen die soms licht lijken te geven. Haar haren zijn stijl en goud-blond van kleur. Meestal heeft ze haar haren in een staart gebonden en hangt er een pluk voor haar linker oog, waardoor haar blikken dreigender en killer over komen. Het liefste loopt ze in een zwart tuniek rond, waardoor ze in het donker als ze door dorpen en steden door sluipt niet op zal vallen. Voor de meeste mensen dan tenminste.
Het leven van Nariko is alles behalve gewoon voor de meeste mensen die op aarde rondlopen. Zij is de jongste dochter van de duivel. Ooit raakte haar vader, de duivel zelve, verliefd op een jonge, strijdlustige vrouw. Het resultaat daarvoor was Nariko uiteindelijk. Mensen kwamen hier achter en verbrandde de moeder van Nariko levend, omdat haar daad gezien werd als verraad van het menselijk ras. Op 4 jarige leeftijd moest Nariko dus leven zonder liefdevolle moeder en had ze niks meer dan een vader, de het liefst naar de meest zieke schouw spellen keek. Hoewel hij niet de meest liefdevolle ouder was die er te krijgen viel, verzorgde hij Nariko goed en voedde hij haar redelijk goed op, op zijn eigen manier dan natuurlijk. Hij trainde haar tot een goed opgeleide strijder, zodat ze zich zou kunnen verdedigen tegen de mensen die het haar kwalijk zouden nemen dat ze half duivel -en half mens- was. Maar niet alleen omdat ze zichzelf kon verdedigen, zeker niet. Want haar vader had grootse plannen met haar. Hij zag dingen in Nariko rusten, nog onverrichte daden die ze met haar talent zou kunnen uitvoeren. Hij leidde haar op tot een echte warrior met dit idee in zijn hoofd, waardoor -geloof het of niet- Nariko tot haar 14e levensjaar in de hel bij haar vader woonde. Toen begon ze de karaktereigenschappen van haar moeder te krijgen en die begonnen zich langzaam te ontplooien. Ze werd opstandiger en besloot haar vader te verlaten. Ze ging naar de bovengronden, de aarde. De plek waar mensen leefde, waar haar moeder vandaan kwam. Maar in de korte tijd op aarde kwam Nariko achter duistere geheimen, die ze wilde oplossen. Waarom weet tot de dag van vandaag nog steeds niemand, alleen Nariko zelf. Alleen Nariko weet wat de bedoeling is van haar geheime missie en dat wil ze graag zo houden.
Ze ging terug naar de hel om haar vader om hulp te vragen, maar in ruil voor hulp, tips en nieuwe eigenschappen, vroeg haar vader emoties van Nariko. Na lang overwegen besloot Nariko emoties te verkopen voor aanwijzingen en antwoorden op vragen. Emoties waar ze toch niks aan had gooide ze er al snel uit, waardoor ze voordat ze het zelf door had veranderde in een kille, meedogenloze moordenares, die iedereen die in haar weg staat kil door de midden hakt met haar trouwe wapen. Zo werd ze echt hetzelfde als de betekenis van haar naam, ze werd net als de "bliksem" zelve. Kil en meedogenloos. Het komt en gaat voordat je er erg in heb en als het komt, wil iedereen het liefst dat het zo snel mogelijk weer verdwijnt. Onder die naam staat ze dan ook bekend in bijna het hele land. Gevreesd, gehaat en het liefst wil men dat ze van de aardbodem verdwijnt.

Tsuuki
Tsuuki is opgegroeid bij haar vader en haar broer zonder haar moeder ooit te hebben gekend. Zij stierf bij de geboorte van haar jongere zusje die zelf maar een week leefde op deze wereld. Tsuuki was geboren in een afgelegen dorpje waar, in de moderne mens zijn ogen, belachelijk en vreemde traditisch werden gehouden en waar de mens geloofde in de meest onrealistische dingen zoals simpele kinder fatasieën die werkelijkheid werden zodra het goed werd verteld. Een stad voor dwazen waar geen van Tsuuki's familie zich ooit had kunnen thuis voelen.
Twee jaar na de dood van hun moeder verhuisden ze uit het dorp naar de stad. Hun vader pakte zijn oude baan weer op als huurmoordenaar en liet Haru op Tsuuki passen die toen net 4 jaar was geworden. Hij kreeg de opdracht van zijn vader om Tsuuki haar organen te vervangen met dat van mechanische organen. Alleen de huid en het haar zijn het meest menselijk gebleven. Zelfs de ogen zijn mechanisch en hebben allemaal mogelijkheden die het menselijk oog niet bezitten. Ondanks de grote ingrepen ziet Tsuuki er nog steeds uit als een normaal 14jarig meisje tot wanneer je haar beter leert kennen. Ze houd zich het liefst bezig met free running, tekenen en vooral oosterse vechtsporten.
Ze stelt de meest apartste vragen door gebrek aan mensenkennis, dwaalt af van haar doel als het niet genoeg binnen haar interesse ligt, vormt een gevaar voor alles en iedereen als ze haar zin niet krijgt en is niet echt het type dat graag sociaal contact maakt.
Tsuuki's broer studeert ondertussen op de universiteit en geeft zelf bijlessen voor Mechanische wetenschappen. Vechten is niet echt zijn ding dus word Tsuuki nu getraind door haar vader om zijn baan over te nemen wanneer hij sterft. Nu ze in de pubertijd begint te geraken begint langzaam te twijfelen over eigen meningen en over hoe de wereld in elkaar zit. Tsuuki wilt weten hoe andere meisjes van haar leeftijd leven.




DUSTCITY
Waar dit verhaal begint. Dustcity is zeker geen vakantie kuuroord. De stad is rond een enorme fabriek heen gebouwd. Krakkemikkige houten huisjes worden als het ware op elkaar gebouwd, en het gebeurt maar al te graag dat zo'n toren van krotten omvalt. Overal hangen lange roodkleurige lijnen met daaraan schoon was goed, het stikt er van de zwervers en jonge uitgemergelde katten en honden. Iedereen die er woont gaat somber gekleed, is mager, en 6 op de 10 mannen kamt met een alcohol of gok verslaving. Om de hoek staan wel vieze oude venten klaar om jonge meisjes te verkrachten en het in cafes gaat het er ruig aan toe.
In de fabriek worden wapens gemaakt, uit de enorm hoge pijp komt altijd een enorm stinkende rook zo dik als mist die de hele stad al heeft opgeslokt, daardoor lijkt het alsof het altijd druilerig en regenachtig weer is in DustCity.
Het is een goede plek voor criminele bendes en zakkenrollers omdat er tal van kleine weggetjes zijn gemaakt die door de krottenwijken en de puin van een ingestort huis heen lijden. De politie doet niet eens meer een poging om het nog enigszins een beetje te handhaven.

Nariko
Een normaal uitziend meisje, dat in geen enkel opzicht op zal vallen als je haar in een drukke menigte neer dropt, dat toch zo gevaarlijk kan zijn als een pijl die recht op je hart af vliegt. In het eerste opzicht klinkt dit zeer ongeloofwaardig, maar Nariko zal je snel het tegendeel bewijzen. Ze is een vrij lange, jonge vrouw van zeventien jaar oud, heeft langere benen dan de gemiddelde vrouw van haar leeftijd en haar blauwen ogen zijn met de juiste lichtval opmerkelijk qua kleur. Blauw-groen, om precies te zijn. Ogen die soms licht lijken te geven. Haar haren zijn stijl en goud-blond van kleur. Meestal heeft ze haar haren in een staart gebonden en hangt er een pluk voor haar linker oog, waardoor haar blikken dreigender en killer over komen. Het liefste loopt ze in een zwart tuniek rond, waardoor ze in het donker als ze door dorpen en steden door sluipt niet op zal vallen. Voor de meeste mensen dan tenminste.
Het leven van Nariko is alles behalve gewoon voor de meeste mensen die op aarde rondlopen. Zij is de jongste dochter van de duivel. Ooit raakte haar vader, de duivel zelve, verliefd op een jonge, strijdlustige vrouw. Het resultaat daarvoor was Nariko uiteindelijk. Mensen kwamen hier achter en verbrandde de moeder van Nariko levend, omdat haar daad gezien werd als verraad van het menselijk ras. Op 4 jarige leeftijd moest Nariko dus leven zonder liefdevolle moeder en had ze niks meer dan een vader, de het liefst naar de meest zieke schouw spellen keek. Hoewel hij niet de meest liefdevolle ouder was die er te krijgen viel, verzorgde hij Nariko goed en voedde hij haar redelijk goed op, op zijn eigen manier dan natuurlijk. Hij trainde haar tot een goed opgeleide strijder, zodat ze zich zou kunnen verdedigen tegen de mensen die het haar kwalijk zouden nemen dat ze half duivel -en half mens- was. Maar niet alleen omdat ze zichzelf kon verdedigen, zeker niet. Want haar vader had grootse plannen met haar. Hij zag dingen in Nariko rusten, nog onverrichte daden die ze met haar talent zou kunnen uitvoeren. Hij leidde haar op tot een echte warrior met dit idee in zijn hoofd, waardoor -geloof het of niet- Nariko tot haar 14e levensjaar in de hel bij haar vader woonde. Toen begon ze de karaktereigenschappen van haar moeder te krijgen en die begonnen zich langzaam te ontplooien. Ze werd opstandiger en besloot haar vader te verlaten. Ze ging naar de bovengronden, de aarde. De plek waar mensen leefde, waar haar moeder vandaan kwam. Maar in de korte tijd op aarde kwam Nariko achter duistere geheimen, die ze wilde oplossen. Waarom weet tot de dag van vandaag nog steeds niemand, alleen Nariko zelf. Alleen Nariko weet wat de bedoeling is van haar geheime missie en dat wil ze graag zo houden.
Ze ging terug naar de hel om haar vader om hulp te vragen, maar in ruil voor hulp, tips en nieuwe eigenschappen, vroeg haar vader emoties van Nariko. Na lang overwegen besloot Nariko emoties te verkopen voor aanwijzingen en antwoorden op vragen. Emoties waar ze toch niks aan had gooide ze er al snel uit, waardoor ze voordat ze het zelf door had veranderde in een kille, meedogenloze moordenares, die iedereen die in haar weg staat kil door de midden hakt met haar trouwe wapen. Zo werd ze echt hetzelfde als de betekenis van haar naam, ze werd net als de "bliksem" zelve. Kil en meedogenloos. Het komt en gaat voordat je er erg in heb en als het komt, wil iedereen het liefst dat het zo snel mogelijk weer verdwijnt. Onder die naam staat ze dan ook bekend in bijna het hele land. Gevreesd, gehaat en het liefst wil men dat ze van de aardbodem verdwijnt.

Koud, harteloos en nog lelijker dan het al was. Zo was DustCity in de winter maanden, de snijdende scherpe wind drong zelfs door de dikke smok wolken van de stad. En liet elke inwoner huiveren. Vooral in het weeshuis werd in dit seizoen veel kou en honger geleden, het beetje eten dat de kinderen al kregen verminderde met zo'n vijftig procent; het resultaat; een bordje koude pap per dag. Vrijwel niemand waagde zich met deze kou op straat; tenzij je geen onderdak had. Behalve een jonge dwaas, genaamd Leopold, beter bekend als Leo. Achternaamloos, omdat hij een wees was. Leo had zich niet kunnen concentreren vandaag, en dat kwam niet alleen omdat hij gillend gek werd van alle krijsende kleine kinderen die crepeerde van de honger, maar ook niet omdat hij iets voelde. Leo voelde namelijk dingen aan, hij kreeg dan een soort kriebelig gevoel aan zijn knieën, hij kreeg het benauwder dan anders en zijn hoofd begon te bonken. Zo had hij het ook aangevoeld toen Crevadsha, de klokkenluider, overleed. Geloof het of niet, maar wat dit arm zalige gehucht wel had was een kerk, een casino en een arena. Die waren gebouwd door de fabrikant om de arbeiders -de hele stad dus- tevreden te houden. Natuurlijk gaven die hoge heren die niemand ooit gezien had, de bazen van de staal-fabriek, niks om hun werkers. Waarom zouden ze? Maar een opstand zou niet mooi staan in de bladen, verhalen vertellers zouden kunnen gaan overdrijven, en minstrelen rare liederen gaan zingen over de wrede fabrikanten van DustCity. Nee, zo moest het niet gaan. Leo glimlachte bitter bij de gedachten, het ging die hoge meneren alleen maar om het geld, als hij aan de nieuwe wereldmacht kwam zou hij hen als eerste laten afmaken. De leugenaars, de uitbuiters, de bedriegers. Stelletje schavuiten dat het waren! Met zijn hak probeerde Leo een stuk ijs kapot te trappen, water was zeldzaam in deze stad. Net zoals alles wat nog enigszins eetbaar is. Dit plasje water was zeldzaam, en als het niet bevroren was geweest zou het allang door vrouwen met bekertjes worden opgeschept om te bewaren en te drinken bij speciale gelegenheden. Dat was al een van de voorbeelden hoe arm moedig Dustcity was, regenwater werd hier gezien als champagne. Leo stopte een scherf ijs in zijn mond, hij voelde hij het pijnlijk langs zijn tong schuurde en en later proefde hij hoe de smaak van het ijskoude water gepaard ging met de zoet zoute smaak van zijn eigen bloed. Hij spuwde een kloddertje uit, en sjokte nog zuigend aan het ijs verder de sloppenwijken in. Hij had de korte tuinbroek aan die hij altijd aanhad, maar hij had er een maillot onder aangedaan en zijn sokken hoog opgetrokken, hij had een veelte grote gore faal groene jas en op zijn hoofd zat een zwarte vuile muts. Hij bestudeerde wat aanplakbiljetten en trok er een van de muur af die hem aanstond; een rode met zwarte letters; "WANTED". Hij nam de moeite niet om de naam en foto goed te bestuderen, hij verzamelde de posters, tot ergernis van de gene die ze steeds opnieuw moet op-plakken. Hij had al een hele stapel onder zijn bed liggen.

Tsuuki
Tsuuki is opgegroeid bij haar vader en haar broer zonder haar moeder ooit te hebben gekend. Zij stierf bij de geboorte van haar jongere zusje die zelf maar een week leefde op deze wereld. Tsuuki was geboren in een afgelegen dorpje waar, in de moderne mens zijn ogen, belachelijk en vreemde traditisch werden gehouden en waar de mens geloofde in de meest onrealistische dingen zoals simpele kinder fatasieën die werkelijkheid werden zodra het goed werd verteld. Een stad voor dwazen waar geen van Tsuuki's familie zich ooit had kunnen thuis voelen.
Twee jaar na de dood van hun moeder verhuisden ze uit het dorp naar de stad. Hun vader pakte zijn oude baan weer op als huurmoordenaar en liet Haru op Tsuuki passen die toen net 4 jaar was geworden. Hij kreeg de opdracht van zijn vader om Tsuuki haar organen te vervangen met dat van mechanische organen. Alleen de huid en het haar zijn het meest menselijk gebleven. Zelfs de ogen zijn mechanisch en hebben allemaal mogelijkheden die het menselijk oog niet bezitten. Ondanks de grote ingrepen ziet Tsuuki er nog steeds uit als een normaal 14jarig meisje tot wanneer je haar beter leert kennen. Ze houd zich het liefst bezig met free running, tekenen en vooral oosterse vechtsporten.
Ze stelt de meest apartste vragen door gebrek aan mensenkennis, dwaalt af van haar doel als het niet genoeg binnen haar interesse ligt, vormt een gevaar voor alles en iedereen als ze haar zin niet krijgt en is niet echt het type dat graag sociaal contact maakt.
Tsuuki's broer studeert ondertussen op de universiteit en geeft zelf bijlessen voor Mechanische wetenschappen. Vechten is niet echt zijn ding dus word Tsuuki nu getraind door haar vader om zijn baan over te nemen wanneer hij sterft. Nu ze in de pubertijd begint te geraken begint langzaam te twijfelen over eigen meningen en over hoe de wereld in elkaar zit. Tsuuki wilt weten hoe andere meisjes van haar leeftijd leven.

De donkere wolken die vol leken te zitten met regendruppels en onweer trokken langzaam naar het stadje toe, met voorop een figuur in een net zo donker kleurig gewaad gehuld als de wolken die boven haar hingen waren. Als je het van een afstand bekeek, leek het bijna alsof het figuur gevolgd werd door de donkere wolken, omdat ze de wolken steeds voor bleef. Het enige niet-grijze dat op te merken was aan het menselijk uitziende wezen, was rond het hoofd. Haar goud-blonde haren glommen zelfs zonder zonlicht en haar groenblauwe ogen keken af en toe omhoog, naar de wolken die haar leken te volgen. En niet te vergeten haar zwaard. Het enorme zwaard, dat bijna groter was dan het meisje zelf, dat op haar rug in een aantal metalen ketenen hing. Het zag er zwaar uit, maar het meisje leek het te dragen alsof het niet veel zwaarder was dan een lege schooltas.
Het in grijs gehulde figuur bleef vlak voor het stadje staan en bekeek het even onderzoekend, terwijl de wolken haar inhaalde en zich als een deken over het stadje verspreidde. Armzalig, uitgestorven, rustig, perfect. Het perfecte stadje voor Nariko om zonder al teveel heisa de nacht door te brengen. Hoe minder aandacht ze zou trekken, hoe beter. Ze had al genoeg huurlingen achter zich aan gehad en een warm bed zou niet verkeerd zijn. Zeker niet op een avond als deze. Het was veel te koud om buiten het kamp op te zetten.
'Nariko,' werd er opeens hoorbaar, zacht en voorzichtig. De kleine, goud kleurige draak die rondom de armbeschermer van Nariko gewikkeld was, waardoor het net een deel van haar uitrusting leek, kroop met zijn slangachtige lichaam van zijn plek af en nam plaats in de lucht, waar hij sierlijk bleef hangen zonder vleugels. Als je hem goed bekeek was hij eigenlijk niks meer dan een kleine slang. Hij had geen poten, geen vleugels, het enige wat opmerkelijk was, was zijn drakenkop en zijn kleur. 'Vind je niet dat je erg veel risico neemt voor slechts één nacht?' Vroeg het draakje, terwijl hij meester was over de zwaartekracht en zich door de lucht om Nariko bewoog als een slang in het water deed, moeiteloos en elegant. 'Ik neem liever wat extra risico dan dat ik levend bevries Maco,' sprak Nariko monotoon, terwijl ze verder liep en het stadje binnen trad. 'Ga de buurt een beetje voor me verkennen, zoek maar naar opmerkelijke dingen, dan zoek ik naar een plek om te overnachten.' Ze sprak rustig, kalm en monotoon.
Het kleine draakje knikte zonder tegenspraak en vloog sneller dan de meeste vogels een straatje in, waardoor hij snel uit het zicht verdween. Nariko liep recht vooruit de stad in. En nog geen twee secondes later barstte de wolken open. Regendruppels vielen naar beneden in een loeivaart. En toen het tikken van de regen steeds luider te horen werd op de daken van de huizen, vlogen deuren van huizen open en kwamen mensen naar buiten gerend met kopjes, glazen, emmers, van alles en nog wat om het water op te vangen. Alsof hun leven er vanaf hing. Even trok Nariko verwonderd haar wenkbrauw op. Blijkbaar was weter hier vrij zeldzaam...
Verschrikte blikken schoten omhoog toen de eerste donderslag te horen werd. Eerst keken ze omhoog naar de lucht en daarna lieten de meeste mensen hun blik afglijden naar de jonge vreemdeling met het blonde haar. Bij het zien van haar gezicht werden hun blikken nog angstiger dan ze eerst al waren. 'D-dat is...' -'De moordenares van de duivel,' werd er zacht en verschrikt geroddeld en gesmoezeld. Een zucht ontsnapte uit de mond van Nariko. 'Geez, zelfs hier...' zuchtte ze vermoeid.

Regen maakte het sombere geheel nog duisterder. Water was er nu in overvloed, met opengesperde mond ving hij de kleine druppeltjes water op ter wel hij zich inbeeldde dat het rode wijn was, en dat er een tafel voor hem stond; met een mals stuk varkensvlees, een schaal vol blauwe bessen, brood met kruidige kaas, al het eten waar hij alleen maar kon fantaseren. Met een afwezige blik liep hij door, de groep mensen met de bekertjes en emmers negerend. Hij hoorden ze juichen en schreeuwen, sommige huilden zelfs- alle heisa die er altijd was tijdens een regenbui of een geslaagde oogst, de heisa waar Leo geen zin in had, die hij zo graag wou mijden. Hij wou zichzelf verstoppen, en zijn vingers aflikken. Hopend dat er nog een goede zoute smaak aan zat. Door deze wandeling was hij het bordje pap misgelopen, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Op straat was altijd meer te eten dan in zo'n stom weeshuis -lees; sterfhuis. Hij zakte in elkaar bij een stenen muur. De muur van het casino, lege flessen drank stonden naast hem en vaag kon hij kleine opgebrande peuken met de donkere bestrating onderscheidde. Hij was op de weg achter het Casino, ongeveer in het centrum van de stad. De weg achter het casino had als een van de weinige wegen in de stad echte betegeling. De rest van de wegen bestonden uit zand, nu modder. Hij liet zijn hoofd rusten tegen de koele natte stenen van de muur, en liet zich natregenen. Hij friemelde wat aan het randje van de poster die uit zijn jaszak stak, de poster mocht niet nat worden. Die kwam bij zijn verzameling, tenminste als hij hem niet al dubbel had. Er werden vaak dezelfde posters opnieuw opgehangen als de dief niet werd gevonden, en je vergeet snel welke crimineel je nou al wel hebt wel welke niet. Hij was niet de enige die dingen verzamelde, zijn "buurman" -zo noemde je elkaar altijd in het weeshuis, als je bed tegen dat van iemand anders bed aan stond- Benny verzamelde aanstekers die hij jatte van mannen bij het Casino en de Arena, en je knopen waren niet veilig voor kleine Flora. Uit pure verveling had iedereen in het weeshuis wel een rare tik gekregen, meestal was het verzamelen van dingen de leukste en nuttigste bezigheid. Zo ging dat in Dustcity als je wees was;
Je werd geboren en naar het weeshuis gebracht, je groeide op en niemand keek naar je om, je bent 15 en je mag naar de fabriek, je trouwt of je sterft eenzaam. Maar sterven doe je, sterven aan de pijn, aan de honger, aan een ziekte of een ongeluk in de fabriek. Niemand is ooit echt gestorven aan ouderdom in Dustcity, als je eenmaal geboren bent in de stad vol stof en rook zou je die ook nooit echt meer kunnen verlaten. De dodelijke gassen vergiftigde van kleins af aan al je longen, en de stank paste je reukvermogen duidelijk aan. Sommige werden zelfs blind als kleine scherpe stukjes ijzer in hun ogen kwamen tijdens het ijzer snijden of verloren hun huid als een beetje vloeibaar ijzer, "lava" dus, op hen viel. Volgend jaar zou Leopold naar de fabriek vertrekken.
Kinderen schreven altijd wat als je vertrok vanuit het weeshuis naar de fabriek, dat ze hoopte dat je een leuke tijd zou hebben en dan beloofde je hen vaak op te zoeken en snoepgoed mee te nemen en misschien een klein stukje staal, niemand is ooit die belofte na gekomen. Op de dag dat Leo 14 werd had hij een wens gedaan onder de volle maan, jarige mochten altijd een wens doen en als je geen taart met kaarsjes had dan maar onder die mooie grote volle maan. Hij wenste dat als hij 15 was ontvlucht was uit Dustcity, hij stinkend rijk was. Of kortom dood was.
Alles behalve zijn hele leven vast zitten hier, in dit krot, en stikkend vol pijn dood neer vallen ter wel je een stuk ijzer door midden knipt.

Het geluidsbrekende geluid van een ijzeren lepel die steeds tegen het glas botste gevolgd door het gekraak van fijn geperste cornflakes weerhalmde steeds opnieuw door een kleine oude keuken dat bijna op instorten stond.
Het verbrak de doodse stilte die er heerste en gaf enkel een naar efeckt. Nieuwe geluiden voegden zich toe.
Harde voetstappen in de kleine woonkamer en niet veel later kwam het zachte geruis van de radio.
'Tsuuki, kies' Het zachte gekraak van cornflakes stopte.
'Bobby Hebb...' - 'sunny alweer?, sinds wanneer ben jij zo'n grote fan van die ouwe zak?' - 'ben ik niet...' - '... ok, als jij het zegt.. bobby hebb dan maar.. trouwens,...' Op het gemak trok hij zijn doorweekte regenjas uit en wierp hij die over de rug van een keukenstoel terwijl hij de keuken was binnen gewandelt. 'ik wil dat je haar zoekt, en vermoord.' In stilte haalde hij een verkreukelt papiertje vanuit zijn broekzak en wierp hem naar zijn dochter die dat zonder veel moeite opving en open vouwde. Een jong blondharig meisje met diep groenblauwe ogen bekend als de dochter van de duivel. Ze leek de ouderdom te hebben van een 17 of 18 jarige. Geen vroege rimpels, mooi gevormde kaaklijn, een rechte neus. Ze leek meer op een gephotoschopt model dan op iemand die dringend werd gezocht door huurders en agenten. Vluchtig las Tsuuki haar misdaden en wist op tijd een glimlach te onderdrukken. Ze had nooit gedacht dat er nog andere van het vrouwelijk geslacht geinteresseert waren in het vechten en moorden. 'Je opdracht begint nu.' Verbaasd keek ze haar vader recht in de ogen aan. Zijn blik was streng en vastberaden. Meende hij dit nu?
Tsuuki wist dat deze gezochte een sterkere tegenstander was. De kansen dat ze zou winnen in een gevecht waren klein door een tekort aan training en vooral aan ervaring. 'pa, ik ben niet klaar' Zweigent keken ze elkaar aan. 'De tijd tikt Tsuuki. Je wilt me toch niet teleurstellen toch?' - 'nee... sorry pa' Na die paar laaste woorden ontweek ze zijn blik.
Hij stuurde haar richting haar dood en hij wist het maar al te goed. De laatste tijd kreeg ze meer en meer het gevoel dat hij van haar af wilde. In stilte verlaatte ze het huis dat ze hadden gehuurd. Het was redelijk groot als je het vergeleek met de andere huizen in hun straat.
De ijskoude wind sneed in haar gezicht maar dat deerde haar niet. Tsuuki lachte met de temperatuur en sommige natuurwetten. Dankzij haar broer voelde ze nauwelijks pijn en dat geschenk zou ze hem ooit terugbetalen.
Denkend keek ze naar de appel die ze had meegenomen vlak voor ze de deur was uitgelopen. Ze wist nooit waarom, maar in deze stad deed ze dat iedere keer als ze dat huis verlaatte al 5 maanden lang. Nooit nam ze een hap uit de appels, nooit gaf ze hem weg of gooide ze hem weg. Ze bracht hem altijd mee terug en legde die op de plek waar ze hem had gevonden. Na een aantal straten doelloos te hebben doorgewandelt kwam ze uit op de hoofdweg waar meerdere uitgeroofde winkels waren en faïete restaurants. De enigste zaak die hier goed draaide was het café waar hopeloze mensen hun verdriet kwamen weg drinken. Instincktief sloeg ze een straat in de uitkwam op een kruispunt. Op een hoek stond het casino dat deze avond verlaten was door het slechte weer. Zelfs een hond zou niet in dit weer rond dwalen uit eigen wil. Tsuuki wandelde verder naar het midden van het kruispunt en tuurde in de duisternis die sterk vertroebelt werd door de regen. Haar blik richtte zich tot een jongen neer zittend op de grond. Ze schatte hem een jaar ouder dan haar en dakloos. Lang keek ze hem stilstaand aan afvragend wanneer haar aanwezigheid zou worden opgemerkt. Hoe lang zou het duren voor een normaal menselijk wezen gevaar voelde aankomen? Zij was tenslotte een huurmoordenaar in opleiding. Maar nu ze zo verder nadacht. Hoe kon een mens het verschil herkennen?

Mensen rende naar binnen en kwamen even later weer naar buiten gestormd, met diverse soorten wapens vast gekluisterd in hun handen. Zwaarden, geweren, de normale pistolen, zelfs hooivorken zaten er tussen. Alle mensen die zich gewapend weer naar buiten gewaagd hadden gingen in een cirkel om Nariko heen staan. Allemaal met een angstige blik in hun ogen, alsof hun laatste uur wel eens geslagen zou kunnen hebben. Voornamelijk bestond het kleine legertje van 30 tot 40 man uit mannen, enkele vrouwen hadden zich erbij gevoegd en gingen de levensbedreigende uitdaging aan. 'W-we hebben a-al genoeg p-problemen zonder j-j-jou, verdwijn!' riep de vrouw die Nariko recht in de ogen aan probeerde te kijken. Blijkbaar was de vrouw het meest dappere figuur hier, omdat zij als enige woorden met Nariko durfde te wisselen. Nariko wist niet of ze deze daad nou dapper, of dwaas moest noemen. De mensen in de stad zouden zich een hoop problemen bespaard hebben als ze gewoon net alsof gedaan zouden hebben dat ze haar niet kende. Als ze haar nou gewoon door hadden laten lopen, dan had dit allemaal niet gehoeven. 'Ik zoek een slaapplaats voor de avond,' sprak Nariko kalm als reactie op de angstige woorden van de vrouw, die haar veels te zware zwaard nog vaster probeerde vast te houden toen de woorden over Nariko haar tong leken te rollen, langzaam en rustig, alsof ze een paartje met de bakker maakte.
'ER STAAT EEN ENORME PRIJS OP HAAR KOP, KNAL HAAR GEWOON OVERHOOP!' riep één van de mannen die zich bewapend had met een geweer wanhopig en loste het eerste schot, die recht op Nariko af vloog. Daarna durfde andere ook aan te vallen en begonnen de personen die zich met automatische vuurwapens hadden bewapend als een stel idioten te schieten. Schoten werden achter elkaar gelost en leken voltreffers te worden als je keek naar de manier waarop ze recht op hun doel afvlogen. Maar hoe recht ze ook op hun doelwit afvlogen, gebeurde er helemaal niks met het doelwit. Ze bleef gewoon heel rustig en kalm staan, met al haar spieren die als een ontspannen klom vlees om haar botten heen bleven zitten. De gezichtsuitdrukking van Nariko bleef gewoon hetzelfde terwijl de kogels letterlijk om haar oren vlogen, kalm, rustig en neutraal. Niks leek te veranderen. Alleen de mensen vielen kreunend van de pijn op de grond. Kogels boorde zich recht door hun warme, vochtige vlees heen en lieten bloed omhoog spatten. Zo was bijna de helft van de mensen uitgeschakeld, zonder dat Nariko ook maar een vinger uit had hoeven steken.
Angstig lieten mensen hun vuurwapens vallen. 'D-duivel!' riep een vrouw hysterisch bij het zien van het dode lichaam van haar zoon en stormde zonder nadenken op Nariko af, ongewapend, onverstandig. Niet dat het zoveel zou uitmaken of ze nou met of zonder wapen aan zou vallen, haar lot zou toch wel hetzelfde blijven. Langzaam draaide Nariko zich naar de vrouw toe, terwijl haar hand naar het handvat van haar enorme zwaard op haar rug greep en hem tussen de strak gebonden ketenen los trok. Blijkbaar bracht dat de vrouw weer bij zinnen, want ze stopte meteen bij het zien van het enorme wapen. Zuchtend stak Nariko het wapen in de grond en strekte ze haar linkerhand naar voren uit, naar de vrouw toe. De ketens die nu als een slappe ketting aan haar rug hingen leken tot leven te komen en krulde zich op een slangachtige manier om haar arm heen. Bij haar pols stopte ze even, maar daarna schoten ze met een onzienlijke snelheid vooruit, recht op het hart van de vrouw af. Twee seconden later hoorde je metaal dat zich met veel geweld door het vlees en de botten van de vrouw heen wist te werken en via haar rug weer naar buiten kwam. Ongeveer 20 centimeter verder stopte de ketting met bewegen en bleef het stil hangen.
De ogen van de vrouw waren bijna zo groot geworden dat het leek alsof ze er elk moment uit konden rollen. Haar huid werd bleek van schrik en pijn en druppels bloed vulde zich in haar mond, waardoor er een straaltje bloed uit haar mond wist te ontsnappen. Haar slappe hand trok zich met veel pijn en moeite omhoog en legde zich neer net onder de plek waar de ketting dwars doorheen gegaan was. Alsof ze van boter was...
Met een kille blik in haar ogen trok Nariko haar uitgestrekte arm weer terug en liet ze het net als haar andere arm slap langs haar lichaam hangen. En precies op datzelfde moment trok de metalen ketting zich uit het lichaam van de vrouw, die toen de volledige ketting uit haar lichaam verwijderd was als een lappen pop op de grond viel. Met een doffe plof landde ze op haar buik, waardoor het laatste beetje lucht dat ze ooit geproefd had uit haar longen geperst werd. De ogen die zich met tranen gevuld hadden, waren leeg en levenloos geworden. Nu was de vrouw niks meer dan een leeg lichaam. Ze was niks meer voor de wereld dan een vage herinnering. Een herinnering als ieder ander op de wereld, iets dat zou verdwijnen samen met de tijd.
Daar stond ze dan weer, voor de zoveelste keer in haar leven stond Nariko tussen de dode lichamen, met nog enkele slachtoffers die zouden volgen. Sommige zouden sterven aan hun koppigheid en trots, andere aan gebrek aan kracht en ervaring. Hoe dan ook, Nariko zou ze niet leven laten wegkomen. Ze mocht het niet laten gebeuren dat het zou uitlekken waar ze zich op het moment bevond. Ze was net zo ver gekomen dat ze de popo's had kwijtgeraakt en dat zou geen verspilde moeite zijn. Daar zou ze zelf wel voor zorgen.

Leo had zijn ogen dicht, hij kon gemakkelijk door gaan als dood als hij zo zat; hij had het juiste uiterlijk al. Als een uitgemergeld, bleek kinderlijk. Het enige wat hij moest doen is stoppen met ademhalen, dat bij hem al zijn hele leven op een heel oppervlakkige manier gebeurde. Zijn hele borst bewoog mee als hij inademde, en als hij uit ademde trilde hij alsof zijn lichaam de lucht niet aankon. Hij had een honger, zijn hersens bleken uit geschakeld te zijn van het oer oude instinct, en wel bekend voor Leo, dat je alleen maar aan een bepaald doel, eten, liet denken. Hij opende zijn ogen toen hij voetstappen hoorde, ze kwamen dichterbij maar Leo was niet bang. Ze stopte vlak naast hem, maar hij gaf geen kik. Hij consenteerde zich op het kletteren van de regen, de koude druppels die van zijn haar in zijn nek gleden, zijn jas in, langs zijn ruggengraat. De stilte was aangenaam, maar na een tijdje begon de persoon die naast hem stond alsnog zijn aandacht te trekken. Het was een meisje- ze was niet van hier. Dat zag hij, aan haar molligere blozende wangen en haar lange benen. De arbeiders, inwoners, van Dustcity waren allemaal vrij klein, dat kwam niet alleen door de ondervoeding, maar ook omdat ze voornamelijk familie waren van de aard-dwergen; kleine wezens met extreem sterke botten, meestal wat onnozel maar niet bijgelovig. Maar als je dat kruiste met een bijgelovig mens, dan kreeg je sterke, vrij dwaze angstige wezens. De perfecte arbeiders. "W-wie ben jij?" vroeg Leo, zijn stem klonk trillerig, maar vastbesloten. Zijn ogen stonden niet alleen leeg en kil, maar bezaten een soort nieuwsgierige twinkel. "Jij bent niet van hier, jij hebt het uiterlijk van een vol-bloed mens. Ben je het kind van de eigenaar van de fabriek?" zijn wangen waren zo wit als sneeuw, bevend kwam hij overeind. Hij was niet groter dan het meisje, wat kleiner zelfs. Hij schrok toen hij de geluiden van angstig schreeuwen hoorden, en draaide schokkend van het meisje weg. Zijn oren leken zich te spitsen toen hij een bekendere stem leek op te vatten; die van Ronald de houthandelaar -afzetter, 4 Koper stukken voor twee stukkies hout. Wat was er aan de hand? Het klonk niet goed. Het klonk niet meer als gelukkig gejuich het klonk als pure angst, woorden die hij niet kon verstaan en daarna nog meer geschreeuw. Hij draaide zich weer om naar het meisje, "weet jij daar meer van? Komen jullie ons afslachten omdat we jullie belastingen niet kunnen betalen? Ik heb zo'n honger.." hij kromp ineen, "als je een belasting eiser bent dood mij dan maar, en neem het hele weeshuis maar. Iedereen sterft nog liever snel aan een zwaard van de belasting eisers dan langzaam sterven van de honger.."

Tsuuki luisterde naar ieder woord dat de jongen uitsprak maar vergat niet te denken om aandacht te schenken aan haar omgeving.
Het geschreeuw wekte haar nieuwsgierigheid op maar verdween toen ze de bange klanken in de jongen zijn stem hoorde. Ze snapte waarom hij haar begon te verdenken, in deze stad waaren buitenstaanders niet altijd even welkom maar ze kon maar niet begrijpen waarom hij zoveel sprak in zo'n korte tijd.
Hierdoor brande de weinige energie die hij bezat toch veel rapper op? Hij putte zich zelf enkel meer en meer uit. Zeker door haar kant te zijn opgewandelt had het hem zeker veel moeite gekost. De botten in zijn lichaam kon je makkelijk zien wat Tsuuki koude rillingen bracht.
De meeste mensen in deze stad zagen er net zo uit als hem.
Klein, extreem mager en ze hadden allemaal die zelfde doffe blik in hun ogen. Maar hij had wel meer lef gokte ze. Een vriendelijke glimlach verscheen op haar gezicht. Als ze echt een toleiser was geweest zou ze hem niet hebben gespaard na zo'n uitspraken.
Rustig haalde ze de appel uit haar jaszak en hield die gericht naar de jongen. Misschien zou hij minder praten als hij zijn mond vol had of was het normaal voor andere om zo veel te praten? 'ik stel je een ruil voor...' Even liet ze de appel rond draaien met behendig vingerwerk. 'jij krijgt deze appel als je mij jouw naam verteld...'
Dit was de eerste keer dat ze iemand uit deze stad voedsel aanbood. De eerste keer in haar leven dat ze genoeg interesse in iemand had gehad om er medelijden voor te hebben. Als hij haar bleef interesseren zou ze hem misschien in leven laten. Tsuuki had het tenslotte niet graag dat mensen te lang naar haar gezicht staarden zodat ze zou herkent worden.

Leo staarde naar de sappige rode appel die het kind hem voorhield. "Waarom zou je mijn naam willen weten, niemand heeft wat aan de naam van een vreemdeling," hij bleef het meisje enkele momenten aankijken. "Vreemdelingen..Zijn niet te vertrouwen.." lang deed hij erover om deze woorden uit te spreken. Toen schoten zijn beide handen naar voren, grepen de appel en draaide hij zich om. Dit was eigenlijk onder zijn niveau maar hij had toch zo'n honger. En eenmaal bij het weeshuis zou hij de appel delen. Maar de helft had hij voor zich alleen, zijn eigen appel. Midden in de winter, wat een paradijs! Hij holde snel de straat uit, sloeg rechtsaf en sprong over stukken vuil, liep een donkere steeg in en daarna een langere straat uit, nog een donkerder steegje en een vervallen huis in, sprong daar later weer uit en kwam uit in een lange verlaten weg, liep een poort door en kwam in weer een enorme donkere steeg. Hij werd volledig opgeslokt door de duisternis hier en zag zelf ook geen hand voor ogen. Genoegzaam nam hij een hap, nee hij was niet trots op zichzelf, maar wel op zijn heerlijke appel-het was niet de eerste keer dat hij iets gestolen had. En alles wat hij had gestolen was eten geweest dat hij later weer deelde met mensen die het nog erger hadden dan hij. Hij nam een hap en liet het stukje appel eerst door zijn hele mond gaan, hij genoot van de smaak, koude het tot een zurig kleverig moesje en slikte dat door. Hij bromde van genot, en er volgde nog een hap, nog een, elke stap verdiende een hap. En toen hij de steeg uitkwam en op de grote markt, tenminste zo hete het verlaten plein; er was zover Leo kon herinneren nooit een grote markt geweest , zijn helft al tot het klok huis aan toe op was. Hij liep het plein af, af en toe gejaagd om zich heen kijkend. Daarna liep hij richting het weeshuis. Hij was nog 4 straten verwijderd. Hij kwam nu uit op de Kruideniers laan, daarna de beton straat.. Plotseling bleef hij staan. De appel vergat hij, het beeld dat hij nu zag. Stond voor de rest van zijn leven op zijn netvlies gebrand; tientallen lijken. Lijken van bekende mensen. Plassen bloed, wijd opengesperde ogen en verschrikkelijke wonden, zelfs wat losse lichaamsdelen. Het duurde niet lang of het braaksel -voornamelijk de kleine happen appel en het dunne witte spul dat je spuugt als je niks meer in je buik hebt- lag al voor zijn voeten op de grond. Trillend keek Leopold toe hoe al de mensen, die hij stuk voor stuk gehaat had of oplichter had genoemd in deze barre tijden of juist aardig had gevonden, genadeloos afgeslacht werden. Door een vrouw, nee.. een meisje. Nog nooit had Leo in zijn broek gescheten van angst, en maar goed dat er nu niks was om uit te schijten want anders zou dit de eerste keer zijn geweest. De laatste twee overgebleven mensen, onbekende voor zover Leo het kon zien -wou zien-, hij sloot zijn ogen maar kon er van opmaken dat ze met een soort ijzeren ketens werden doorboord. Toen hij zijn ogen openden zag hij hoe een van de lijken vlak naast hem landen. Hij zakte door zijn knieën. "J-j-jij.." sputterde hij, hij wou op staan en wegrennen maar zijn benen werkte als verlamd. Dit was de de druppel geweest. "W-wat heb je gedaan? Jij m-" opnieuw kwam er een laag wit spul uit zijn mond. Hopeloos, moe, ziek, opnieuw hongerig, doodsbang, zwak en ellendig. Zo voelde hij zich. Misschien was het te laat, had deze vrouw zojuist heel Dustcity vermoord..En was hij de volgende. Nee, dat kon niet. Dustcity was groot..Niemand was in staat om in zijn eentje in minder dan 35 minuten een hele stad uit te moorden. Maar toch.. hoeveel lijken lagen er om hem heen, een heleboel.. Twintig..Dertig..misschien wel 50 of 60. Hij zag zichzelf al bij de lijken liggen, met zijn ogen wijd open en grote wonden in zijn hart en buik waar de ketens hebben gezeten. Hij probeerde omhoog te krabbelen, maar weer kokhalsde hij. En bleef zwak en hulpeloos zitten waar hij zat.

Het koude metaal rukte zich uit de laatste levenloze lichamen voordat ze zich weer op dezelfde plek als ze eerst hingen plaatste. Klodders bloed gleden van het fijn gesmede metaal af, maar dat was niet waar Nariko op lette. Ze lette op de mensen, of beter gezegd, lichamen om zich heen. Had ze iemand overgeslagen? Was ze iemand uit het oog verloren voor een moment? Vast niet, daar hadden ze de tijd niet voor gehad. Regen druppelde nog altijd met bakken uit de lucht en de onweer leek steeds sneller dichterbij te komen. Bloed werd van de lichamen af gespoeld en vormde zich zo samen met het vele water dat zich uit de hemel liet vallen vele plassen.
Net op het moment dat Nariko zich had omgedraaid en verder wilde lopen, viel de jonge die net was aan komen rennen in haar zicht. Mager, bleek, ziek, zwak, misselijk. De perfecte, radeloze wees die zijn eind snel tegemoet zou zien. Arm kind. De wereld kon wreed zijn soms, zelfs voor de meest belachelijkste leeftijden was het leven genadeloos en meedogenloos. Maar ja, wat kon zij daar aan doen? Zou hij niet omkomen door haar wapen, zou hij wel omkomen door eenzaamheid en honger toch?
Haar voeten die ze verpakt had in zwartleren laarzen leidde haar naar het kind van ongeveer 14 tot 16 jaar oud. Ze baande zich een weg over lijken en ledematen heen, schaamde zich er niet voor om dwars door de plassen water en bloed te gaan en hielden vlak naast hem halt. Kalm legde ze haar koude hand op zijn nat beregende schouder en hield ze hem losjes vast, voor het geval hij weg zou gaan rennen. 'Oi, kiddo,' zei ze zacht en monotoon, terwijl ze strak voor zich uit keek. 'Ik zoek naar een goedkope slaapplaats. Waar is er hier een plek waar ik goedkoop kan pitten, zonder teveel overbodig gezeik?' vroeg ze alsof er niks gebeurt was. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was wat ze net verricht had.
Maar eindelijk klopte dat ook. Het was bijna een dagelijkse bezigheid geworden voor Nariko om mensen die in haar weg liepen af te slagen zonder enige spijt. Spijt had ze nooit. Spijt was waardeloos en zou je alleen maar dwars zitten. Eén van de vele emoties die ze onder andere verkocht had aan haar bloedeigen vader, de duivel zelve.
Emoties waren waardeloos. Of tenminste, veel emoties waren waardeloos. Angst was daar een goed voorbeeld van. Angst was een gevoel dat ervoor zorgde dat je je inhield. Angst was voor vele mensen een rede dat hun dromen tot stof vermalen werden, omdat ze dingen door diezelfde angst gewoon niet durfde. Maar woede, woede was een goede emotie om jezelf juist helemaal los te gooien. Pas als een mens echt goed kwaad werd, besefte hij meestal pas goed wat er moest gebeuren. Hoewel woede in vele gevallen wel naar roekeloosheid toe leidde, was woede een emotie waar je zuinig op moest zijn.
Verdriet was ook een waardeloze emotie. Treuren om een verloren dierbare, alsof je niet wist dat je ooit van elkaar zou scheiden. Treurnis kon je alleen maar afleiden, je naar herinneringen toe brengen, waar je toch niks aan had. Je leefde nu, niet in het verleden.
Nee, de paar jaar die Nariko hier op aarde had doorgebracht, hadden haar verbitterde en koude persoonlijkheid zeker niet veel goeds gedaan. Ze was achter de keiharde waarheid gekomen, dat leven in de meeste gevallen gewoon zwaar klote was als je er zelf niet veel aan deed. Hier gebeurde dingen op aarde, die zelfs de hel niet kon verdragen. Voor sommige mensen zou zelfs hel nog de hemel kunnen zijn.

Verbijsterd keek ze hoe de jongen vol heberigheid weg rende. Normaal was ze hem al achterna gerent of had ze één van haar wapens door zijn strot gejaagd maar deze keer niet. Misschien had ze haar woorden wat zorgvuldiger moeten uitkiezen? Had ze moeten zeggen dat ze zijn naam wilde weten voor hij de appel in zijn bezit nam. Nu was ze genoodzaakt om hem op een ander tijdstip weer tegen te komen want de ergernis van een onbeantwoorde vraag jeukte hevig. Even keek ze naar haar schoenen die ondertussen al helemaal doorweekt waren net zoals de rest van haar kleren. Ze zou niet mogen terugkeren naar haar huis tot wanneer ze dat meisje had vermoord. Het verbaasde haar eigenlijk niet meer dat haar vader een zo'n roekeloze missie aan haar had toevertrouwd. Als ze gewond geraakte of helemaal werd uitgeschakelt en in stukken werd gescheurd kon haar broer haar nog altijd weer fixen. Ja, ze hoefde zich geen zorgen te maken. Tsuuki was misschien nu 14 jaar, maar dat zou de komende jaren ook zo blijven dankzij haar broer. Het enigste wat nu nog zou groeien was haar verstand en haar ervaring. Vast beraden keek ze weer op na wat moed te hebben gevonden en rende richting de geur van bloed. Bloed had een zeer sterke geur. Maar het was vreselijk zwak in deze stortbui. Tsuuki moest meerdere malen bijven stil staan om te weten of ze wel juist was. Maar zodra de eerste gedaantes in de verte verschenen en de geur sterker was geworden wist ze zeker dat ze niet verkeerd was. Behendig klom ze via een roestige pijplijn naar boven. Het ouwe ding had zelf de tijd niet om te kreunen voor haar plotse gewicht. Ze rende over de daken dichterbij tot ze slechts op 50 meter afstand was van de vele lijken, de jongen en haar doelwit. Ze zag hoe er braaksel voor de naamloze lag maar dat was zijn eigen schuld. Als hij verstandig had nagedacht had hij niet alles zo rap opgeten. Zijn maag zou het afweren bij de kleinste vorm van stress of spanning doordat het fruit niet gewoon was. idioot...

De pijn, de honger, het verdriet. Het had hem overgenomen. Pure wanhoop was in zijn ogen af te lezen, zijn hart ging als een gek te keer en leek twee keer zoveel bloed door zijn lijf te pompen als normaal. Het was als een soort oer-instinct dat hem de baas was genomen toen hij na de woorden die de moordenares had gesproken overeind kwam uit zijn laatste krachten. Pijn was wat hij voelde, maar het maakte hem ook meester. Honger maakte hem gek, zo gek dat hij zijn handen tot vuisten balde en die met al zijn laatste kracht in de maag van het meisje stompte, en het verdriet maakte de gezouten warme tranen in zijn ogen los en hem schreeuwen. Hij schreeuwde dat ze een monster was, dat hij hoopte dat ze zou wegbranden in de vlammen van de eeuwige spijt in de hel. Hij brulde nog veel meer, al de opgekropte emoties kwamen eruit. Alles wat hij in zijn hele leven in zijn hoofd gehad ging er in een paar kreten uit, ter wel hij huilend en half kokhalzend door stompte. Niet alles wat hij riep was zo gek, of klonk zo zwak. Hij riep niet dat hij niet wou sterven, zoals de meeste zouden roepen. En de tranen waren niet meer van de pijn nu, maar van het besef dat hij nooit iets in de wereld was geweest, dat hij nooit iets kon betekenen. Hij was verblind maar ook verdoofd van de woede, en ondanks dit niks zou uithalen bij de meedogenloze killer zag hij dit als zijn wraak. Een hopeloze manier om al zijn frustraties naar buiten te gooien en elke rake zwakke stomp die hij gaf was voor een lijk op de grond. De laatste die hij gaf was voor hem zelf. Want met wijd opengesperde ogen besefte Leopold zonder achternaam dat zijn leven voorgoed over was.

[Mag ik onderbreken? Waarom doe je dit? Iedereen is inactief n__n]