De velden van Ujinara

Sorrow knikte kort. 'het stelt niks voor...' dat probeerde hij haar wijs te maken. Haar niet alleen maar ook zichzelf. Dit stelde niks voor. De pijn zou wel verdwijnen. Hij strekte zijn rug weer pakte Mia's hand en trok haar mee naar blok 2. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over hem. Dat deed hijzelf ook niet. Hij maakte zich zorgen over zijn dierbare dolk.

Mia knikte maar toen ze voelde dat hij haar hand pakte en mee trok naar blok 2. Ze was niet helemaal overtuigt maar kende hem niet zo goed dus messchien was het wel niks ergs. Ze wist het niet en vertrouwde wat hij zei maar. Toen ze eenmaal op blok 2 waren liet ze haar ogen over het veld met zonnbloemen gaan. Af en toe bewoog ergens een zonnebloem en even dacht ze dat ze het jochie zag.

Sorrow keek even rond en zag toen in de verte een zonnebloem onthoofd worden. Meteen schoot hij er naar toe en verdween tussen de zonnebloemen. Maar niet veel later kon je de jongen wel horen schrikken.

Mia zag hoe hij weer haastig doorrende toen hij het jongetje eenmaal gezien had. In het begin traag maar daarna op snelheid volgde ze hem. Vlak voordat ze bij Sorrow en het jongetje was hoorde ze een of andere angstschreeuw van het jongetje. Ookal was het niet de bedoeling een soort van medelijden voor het jongetje voelde ze wel. Hij was nog maar een jaar of 10 en best wel onwetend, als Sorrow hem té hard aanpakte was ze er positief van dat ze moest ingrijpen.

Sorrow hield de jongen aan zijn enkels vast en keek hem kwaad aan. 'waar heb je het gelaten' - 'meneer! waar heb je het over!' Sorrow schudde hem eens door elkaar. 'ik heb het ergens gesmeten, vraag me niet waar!' Klonk hij jammerend. Zijn blik verstarde. Had die kleine zijn dolk weggegooit? =,= nu word ie kwaaad.

Mia duwde wat zonnebloemen aan de kant zodat ze op een klein rondje uitkwam waar een stuk of 10 zonnebloemen afgesneden waren. Sorrow hield de jongen ondersteboven vast aan zijn enkels en gaf nogal een kwaade indruk. Ze zag de angstige indruk op het gezicht van het jongetje en beet even op haar lip. ''Kom op Sorrow, laten we het gaan zoeken, hij heeft hem niet, zet hem gewoon neer, en wees volwassen!'' ze probeerde het rustig te zeggen.

Sorrow hoorde wat Mia zei, mompelde iets onverstaanbaars en liet dat de jongen gewoon los waardoor hij neer viel. 'rotjong...' was dan weer wel iets dat je kon verstaan. Hij stak zijn handen in zijn zakken en begon dan maar te zoeken.

Mia haalde opgelucht adem en keek de jongen met een blik aan vandat hij snel moest oprotten. ''Hoe ziet hij er precies uit?'' Mia doelde op het mes dat ze ging zoeken. Het mes dat van Sorrow was hij waardoor hij zo pissed werd op het jongetje.

'eigenlijk nogal simpel, het lemet is zwart en er staat iets in gekerft.' Hij draaide zich om en hield zijn vingers alsof hij de grootte van iets toonde. 'zo groot ongeveer.' Eigenlijk vond hij het best wel raar dat ze er naar vroeg. Het was een dolk. Dat is toch duidelijk te herkennen?

''Dus niet specifiek iets speciaals?'' Ze keek op naar welke grootte hij toonde. Ze snapte niet echt waarom de dolk zo belangrijk was, maarja hij had vast wel een goede reden ofzo. Mia bukte lichtjes en duwde een zonnebloem aan de kant.

Sorrow keek overal. Hij moest gewoon die dolk vinden en anders was die kleine er geweest. Waarom had hij nu net zijn dolk gestolen? Het enigste aandenken aan zijn vader. Mensen moesten eens gaan leren dat ze van andermans spullen moesten afblijven. =,=

Toen er oppeens uit Mia's ooghoeken een omgetrapte zonnebloemen pas was volgde ze die. Geëriteerd duwde ze telkens wat zonnebloemen weg die terugsprongen. Toen ze een tijdje dat pad volgde stopte het oppeens. Ze wist niet precies hoe lang ze gelopen had, of waar Sorrow uberhoud was. Zoekend keek ze rond. Ze zakte half door haar knieeën en duwde een zonnebloem weer aan de kant. Half uit de grond stak een dolk, ''hebbes!'' mompelde ze zacht terwijl ze hem pakte en uit de grond trok. ''Sorro!'' schreeuwde ze hard terwijl ze overreind kwam.

Sorrow keek onmiddelijk op. 'Ik KOM!' Daarna volgde hij het pad van afgebroken zonnebloemen. Het duurde niet lang vooralleer hij haar neergehurkt zag zitten. Sorrow liep om haar heen en zag dat ze de dolk had gevonden. Zijn gezicht klaarde meteen op.

Mia kwam overreind en gaf hem de dolk. Ze zag de blijheid op zijn gezicht en grinnikte. Ze vond het leuk hem zo te zien, om iets zoveel geven. Zoveel geven om slechts een simpele dolk. Een typisch jongens ding volgens haar. Wat ze niet wist is dat die dolk speciale waarde voor hem had, dat die dolk van zijn vader geweest was.

'thxs,' Hij voelde het lemet weer in zijn hand. Het was iets te groot maar het kon hem helemaal niet schelen. Hij was trots dat hij dit mes bezat. Of het nu oorspronkelijk voor hem bestemd was geweest of niet. Florian had het hem dit gegeven. ... Vincent zou er nog spijt van krijgen dat hij zijn hem had vermoord. Maar nu, nu was hij 4 lvl's sterker dan hem. Als hij nu iets zou doen dan betekende het zijn dood.

''Geendank'' antwoorde Mia luchtig. Ze trok haar hooft omhoog zodat haar ogen op de lucht gericht was. De zon brande een beetje op haar gezicht maar dat probeerde ze te negeren. Het was nog steeds warm en er stond amper wind. Ze keek weer terug naar Sorrow en glimlachte, ''blijkbaar is die dolk speciaal voor je, toch?''

Hij knikte. 'idderdaad.' Hij wierp het in de lucht en ving het weer mooi op en het daarna weer tussen zijn riem te steken. 'het was ooit van mijn vader geweet.' Hij glimlachte zwakjes maar die glimlach verdween weer toen de pijn weer terug kwam. Deze keer voel was het zijn hals. razentsnel greep hij er naar en kreunde zachtjes van de pijn. Hij had willen schreeuwen maar dat vertikte hij in het bijzijn van iemand anders. In zijn huid kwamen barsten en als hij niet binnen de 10 minuten uit de zon was zou hij vergaan tot stof.

Mia glimlachte eerst even, die verdween snel toen hij een pijn flits over zijn gezicht streek. Met grote ogen keek ze hem aan toen de barsten in zijn huid zichtbaar werden. Paniekerig beet ze op haar lip, wist zij veel wat ze moest doen?

Sorrow beet hardnekkig op zijn tanden. Het was die verdomde zon die zo pijnlijk op zijn huid brandde. 'ga weg...' Klonk hij stil. Hij wilde niet dat Mia hem zo zag. Hij wilde dat niemand hem zag wanneer hij pijn had. Gelijk in welke mannier. Lichaamelijk of geestelijk. Hij kon het allemaal alleen aan.

''Ben je gek!?'' beet ze hem toe, als hij nou dacht dat ze wegging had hij het goed mis. ''Ga eerst in de schaduw zitten, dat helpt altijd.'' In de schaduw zitten was het eerste waar ze aan dacht. Messchien had hij wel een zonnesteek? Maar dat veroorzaakte geen barsten. Vanalles ging door haar heen terwijl ze hem aankeek.

Sorrow knikte. '1 probleem. Er staan ge bomen in de buurt of iets wat groot genoeg is om schaduw af te geven.' Weer schoot pijn door heel zijn lichaam. Het was echt alsof zijn huid helemaal in brand stond. Alles deed pijn. Iedere beweging die hij maakte was pijnlijk. Alsof zijn huid van hem af werd gescheurt. Hij kreeg zelfs bijna tranen in zijn ogen maar hij hield die zo lang mogelijk in.

Mia trok pakte zijn hand vast en trok hem deels omlaag, de zonnebloemen gaven een klein beetje schaduw. Vervolgens ging ze voor hem staan zodat de zon op haar scheen en hij in de schaduw zat. Mia floot op haar vingers in een bepaalt ritme. Even wachtte ze en vervolgens kwam Kinzaku omvliegen. Hij daalde neer en verplette honderde zonnebloemen, ze hadden op dit moment ergere dingen aan hun hooft. ''Sla je vleugels uit'' zei ze snel tegen kinzaku terwijl ze haar blik op Sorrow liet rusten. Een paar seconden later was er een ruimte van schaduw om hun beide heen.

'ok, dat is ook een oplossing' zei hij met een halve grijns. Hij zette zich neer met zijn zicht naar de grond. 'je hoeft niet te helpen...' wist hij uit te brengen. Het was lief van haar om zo bezorgt te zijn. Maar om iets zoals hem hoefde niemand zich zorgen te maken. Hij keek naar zijn handen en zag tot zijn schrik de barsten in zijn lijkbleke huid. Wat was dit... Weer zo'n vampier beieffeckt? Volgens de verhalen die hij in het zuiden had gehoort waren vampieren wezens die in de nacht leefden. Was dit de reden? Dus de zon was nu zijn vijand geworden? Hij zuchte diep en vetrok zijn gezicht toen hij weer een pijnscheut kreeg. Een paar barsten begonnen weer te verdwijnen op zijn huid maar de meeste bleven staan.

Mia knielde bij hem neer en negeerde het stukje; Je hoeft niet te helpen. Dat moest ze wel, zodra ze weggelopen zou zijn zonder te helpen zou ze zich schuldig voelen. Dat was gewoon zo. ''Gaat het beter?'' vroeg ze terwijl haar ogen gericht waren op de barsten in zijn huid. Ze probeerde zich de gezondsheidslessen die ze vroeger van een non gehad had te herinderen, tevergeefs.

Sorrow knikte. 'waarom help je me? ... je kent me amper...' Hij begreep niet waarom ze dit eigenlijk deed. Ze kende hem niet. Hij zou begrijpen moest het iemand zijn die hij al jaren lang kende. Waarvan hij zou weten dat die dat doen voor hem. Maar zij? Mia had hij maar amper 3 keer gezien.