Het MagiërsGilde

Hier zal je het verhaal lezen van één van die jonge Magiërs. Zij heeft nooit iets van het Gilde geweten, tot nu toe.

1. De brief

De brief die aan was gekomen had Rue geschokt. Het kleine vogeltje dat hem gebracht had was meteen weg gevlogen toen ze de brief los had gemaakt. Rue had hem nagekeken terwijl ze met trillende handen de brief had open gemaakt. Er stond geen afzender op de envelop, maar ze wist van wie hij kwam. Het Gilde. Ze las de brief een paar keer door, en pas toen werd haar ademhaling weer regelmatig. Ze stopte de brief weer in zijn envelop en stopte die in de holle boom waar ze ook haar andere waardevolle spullen bewaarde. Rue speurd even de hemel af, alsof ze verwachtte dat er nu al iets aan zou komen vliegen. Maar de lucht was blauw, en er was geen wolkje aan de lucht, laat staan een draak. Rue liet zich uit haar boom zakken, en ze liep door het bos naar het kleine beekje, wat ze elke dag deed. Ze vulde haar waterfles en dronk wat van het water. Weer keek ze naar de lucht. Nog niks. Ze had het kunnen verwachten. Terwijl Rue een beetje verdwaasd langs haar strukken liep en haar gevangen konijnen eruit haalde. De hele dag was Rue er niet helemaal bij geweesd. Ze had maar heel even gejaagd, maar ze had er al snel geen zin mee in gehad.
Nu zat Rue weer boven in haar boom, terwijl ze steeds opnieuw de hemel afspeurde. Maar de hele dag gebeurde er niks. Er was geen geklapper van vleugels, alleen het getjilp van de vogels, die er altijd waren. Ze frummelde wat aan een losse lok, die niet in haar vlecht was gebonden. Rue was altijd trots geweesd op haar lange, donkerrode haar, en ze vlocht het elke morgen met zorg.
Ook de volgende dag was er geen spoortje aan de lucht. Wel was er een klein vosje verschenen, dat de hele tijd achter haar aan hobbelde. Het was een erg schattig beestje, maar het joeg wel alle dieren weg. Pas de derde dag gebeurde er echt iets. Diep in het bos was erg veel gestommel geweesd, en Rue was er nieuwschierig op af geslopen. Natuurlijk met het vosje achter zich aan. Na een grote uitbrander was die een stuk stillen gaan lopen. En toen Rue op de grote open plek aankwam werden haar ogen groot van verbazing. Een prachtige, zilver-grijze draak war er geland, en lag nu, met haar kop op haar poten te slapen. Maar toen Rue naar haar toe liep deed ze haar sprekende ogen open. 'Moet ik met jou mee.' Vroeg Rue terwijl ze nog een paar stappen dichterbij liep. De draak maakte een beweging met haar hoofd dat wel wat op een knikje leek, en dus liep Rue naar haar toe en klom ze behendig op de masieve rug. De draak steeg hoog op, tot de bomen van het bos nog maar speldenprikjes leken, en de wind hard in haar gezicht waaide.

verder

Het leek eeuwen te duren tot ze weer landde. De maan stond hoog aan de hemel en de sterren flonkerden mooi op het zwart van de nacht. Rue was half in slaap gevallen, en pas toen er zachtjes aan haar schouder werd getrokken schrok ze wakker. Een meisje met zwart haar stond naast haar, met een flauwe glimlach op haar gezicht. 'Wat? Zijn we er al?' Vroeg Rue slaperig, terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef. Het meisje knikte. De draak lag ook al te slapen, precies als de vorige keer. Ze gaapte. Het meisje met het zwarte haar nam haar mee naar een hal, waar ze gebaarde dat ze moest wachten. Het verbaasde Rue dat er nog geen andere kwamen, maar daar kwam snel verandering in. Na vijf minuten kwam er een jongen binnen. Hij zag er, net als zij nog al slaperig uit. Beide zeiden ze niks, maar toen hij naast haar ging staan stak hij een slaperige hand op, als begroeting, die meteen daarna naar zijn mond ging om een gigantische geeuw te onderdrukken. Rue grijnsde flauwtjes en keek toen weer slaperig voor zich uit, naar de hoge trap die boven hen uit torende. Langzamer hand kwamen er steeds meer mensen binnen, meestal van twaalf of dertien, maar soms ook jongere of oudere. De meeste waren ook slaperig, alleen een jongen met blond haar die hyper door de hal ijsbeerde. Rue ging tegen de muur zitten en keek de kamer nog eens goed rond. Een klein meisje van hooguit negen kwam naast haar zitten en legde haar hoofd op Rue's schoot. Die laatste glimlachte flauwtjes en streek ze over het haar van het meisje. Het deed haar denken aan haar zusje, dat leek erg op haar, ook dat donkerbruine haar, ook die prachtige, felblauwe ogen. En langzaam viel ook Rue in slaap, tegen de muur, met het meisje nog steeds tegen haar aan.
Toen ze wakker werd lag het meisje nog steeds te slapen. Maar de deur was open gegaan, en een vrouw met donkerbruin haar was binnen gekomen. Ze had blijkbaar gewacht tot iedereen weer wakker was, want toen Rue om zich heen keek, zag ze dat iedereen nu tegen de muur aangezakt lag te slapen. Het duurde enkele minuten voor iedereen wakker was, en het kleine meisje rekte zich uit en keek Rue slaperig aan. 'Alles goed?' Vroeg die laatste. Het meisje knikte. 'Ik ben trouwens Rue, en jij?' 'Ik ben Pauw.' Zei het meisje. Rue glimlachte. 'Leuke naam.' Het meisje glimlachte en stond op. 'Ik weet het, dat hoor ik vaker.' Ook Rue stond op en ze liep wat dichter naar het groepje mensen toe, die om de vrouw waren gaan staan. Pauw pakte haar hand en klampte zich aan haar vast, alsof ze haar nooit meer los wou laten. Rue gaf een zacht kneepje in haar hand en ze ging bij de vrouw staan. 'Welkom,' begon de vrouw.' ik ben Kilaia Kian.'

Ik hoef niet te zeggen wat je moet doen neem ik aan toch? *I*

Pauw klemde zich dicht tegen Rue aan, en die drukte haar iets dichter tegen haar aan. 'Ik zal jullie vertellen wat jullie hier precies doen, en moeten doen.' Zei Kilaia Kian. 'Maar niet nu, nu is het tijd om naar bed te gaan, en aangezien jullie dat nog niet hebben gedaan, of iniedergeval niet op een gemakkelijke manier, dus zal ik jullie nu naar jullie kamers brengen.' Pas toen ze eenmaal liepen merkte Rue hoe groot dit huis eigelijk was. Pauw hield zich nog steeds aan haar vast. Een voor een dropen de kinderen af, naar maten er steeds meer naar hun kamer werden gebracht. Per twee gingen ze een kamer in, tot alleen Rue en Pauw nog over waren. 'Dan blijven jullie over voor de torenkamer,' zei Kiliaia Kian. 'hij is misschien dan wel hoog, maar je hebt een prachtig uitzicht en het is een mooie kamer.' Pauw glimlachte en knuffelde Kilaia. Die glimlachte en aaide Pauw over haar hoofd. Rue grijnsde en pakte Pauw aan haar hand, waarna ze haar meenam de lange wenteltrap op. Ze stak de sleutel die Kilaia haar gegeven had in het slot en draaide hem om. De kamer was rond en er stonden twee bedden in. Ook was er een tafel en een wasbak. Op de beide bedden lag een nachthemd. Rue plofte op één van de bedden neer en zuchtte. Pauw wreef vermoeid in haar ogen. 'Kom, je moet gaan slapen.' Ze hielp Pauw om zich uit te kleden en ze deed haar nachthemd aan. Pauw klom in haar bed en trok de dikke dekens op tot haar kin. Rue aaide haar even over haar hoofd en gaf Pauw een kusje op haar wang. Ze had het kleine schatje nu al in haar hart gesloten. Toch kon Rue nog een hele tijd niet slapen. Ze stond maar voor het raam, dat uitzicht gaf tot een groot donker bos, en daarachter, de Hoge Bergen. Pas rond drie uur 's morgens viel Rue eindelijk in slaap. Het leek dat haar hoofd het kussen nog maar net geraakt had, of er trok al iemand aan haar dekens. Rue had het kunnen verwachten. Pauw. 'Er staat iemand bij de deur Rue.'Zei ze met haar zachte, fluwele stemmetje. Slaperig stondt Rue op en rekte ze zich uit. 'Hoe lang klopt hij al op de deur?' Vroeg Rue. 'Eeh... Ik was net wakker toen het begon.' Rue zuchtte. 'Daar heb ik niks aan.' Vlug trok ze haar kleren aan en terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef opende ze de deur. Een meisje met een lichblauw jurkje met witte mouwen stond voor haar. 'Ik moest u vertellen dat u om negen uur aan tafel kan.' Rue keek haar nogal vreemd aan. 'U?' Vroeg ze. Ze dacht dat ze het verkeerd gehoord had, ze was ook net wakker, ze was nog slaperig. Het meisje leek verbaasd, maar bleef nog even met haar handen gevouwen staan. 'Je hoeft me geen "u" te noemen, zeg maar gewoon je of Rue.' Het meisje leek nu nog verbaasder. 'Hoe heet jij?' Het meisje aarzelde. 'Mira.'Zei ze toen. Haar stem was schor, als of ze al tijden niet meer gepraat had. 'Oke, Mira, noem mijn gewoon Rue, ja?' Mira knikte en liep snel weer weg.

Rue en Pauw stonden, allebij aangekleed, voor de grote deur die van de eetzaal moest zijn. Ze wisten allebij niet goed of ze naar binnen moesten gaan of niet. Op een gegeven moment deed Pauw gewoon de deur open. Er zaten vier mensen. Éen daarvan kenden ze. Kilaia Kian. Naast haar zat een man met zilvergrijs haar en een halflange baard. Tegenover hem zat een jongere man, zijn haar in een paardenstaart gebonden. Naast hem zat een meisje met zwart haar.

verder *I*

Pauw was de dapperste van de twee en huppelde al snel naar binnen, op Kilaia Kian af. Ze knuffelde haar en keek toen de andere drie perosnen, met haar prachtige blauwe ogen en lange wimpers. Je kon Pauw met één woord beschrijven: Schattig. Kilaia glimlachte. 'Dit zijn Alther Kiatos, Wyra Kiwira en Palim Kavandra.' Pauw liep van de ene kant van de tafel naar de andere en schudde iedereen zijn hand. Pas iets later stapte Rue naar binnen, een beetje trillerig. Ook zij gaf iedereen een hand. 'Hebben jullie lekker geslapen?' Vroeg Alther hen terwijl ze gingen zitten. Pauw wreef nog wat slaap uit haar grote ogen en knikte. 'Ja.' Antwoorde Rue ook. Ze pakte allebij een broodje. Rue keek nog eens goed rond. Wyra, het meisje met het zwarte haar had haar opgehaald toen ze was geland met haar draak. Alther was er die eerste keer ook bij geweesd. Maar die Palim, daar was iets raars mee. Hij keek te hart als je het vergeleek met de andere drie. Ook al glimlachte Wyra niet, ze keek niet boos, en in haar ogen zag je de gevoel, en in die van Palim niet. In die van hem zat zelfs een rare, rode zweem. Er ging een lichte schok door Rue heen toen ze dat zag. Maar het was vast de weerspiegeling van het licht geweesd, dat hoopte ze tenminste. Terwijl Pauw haar eerste broodje al op had, en Rue daar net aan begon, kwamen er meer mensen binnen. Nu, in het licht kon Rue ze eens goed bekijken. Als eerst kwam er een jongen van ongeveer twaalf binnen, met halflang, blond haar, en meteen daarna een jongen met bruin haar, ook ongeveer twaalf jaar. Beide zagen ze er nogal slaperig uit, alsof ze de hele nacht geen oog dicht hadden gedaan. Daarna kwamen er twee meisjes binnen, die er meteen een stuk uitgeslapener en ouder uitzagen, veertien ongeveer. Dit waren duidelijk zussen, allebij licht haar, allebij lichte ogen en dezelfde bouw. Ze waren niet speciaal mooi, maar ook niet lelijk, best normaal eigelijk, alsof ze uit een normaal dorp kwamen. Misschien was dat dan ook wel zo. En zo kwam er nog een handje kinderen aan, die allemaal aan tafel gingen zitten en wat aten. Maar Rue had geen honger meer, na twee broodjes kon ze het al niet meer aan. Ze was het niet gewend, zoveel eten, en ook nog best zwaar. Maar Pauw maakte het blijkbaar niks uit, die propte zich vol met vanalles en nog wat. Zij vondt het zo te zien heerlijk om veel te eten, ookal had ze er niet doorvoed uitgezien toen Rue haar de vorige avond had bekeken. Haar maag kon het blijkbaar wel aan. Ach ja, iedereen is anders. Voor Rue waren twee broodjes iniedergeval genoeg voor vanochtend. Na een tijdje, toen zo ongeveer iedereen klaar was met eten stond Alther op en kondigde hij aan dat rond twee uur vanmiddag ze bijeen zouden komen in de grote zaal, waar de dienstmeisjes hen heen zouden brengen. Tot dan mochten ze door het hele huis struinen en alles ontdekken wat er maar te ontdekken viel. En dat deden ze dan ook vol overgave. Pauw en Rue liepen de hele tijd door het huis en doorzochten elke vierkante centimeter, ze vonden het geweldig.