Het basketbalveld in Yusanagi

Stenen liggen los. Er hangen al redelijk lang geen netten meer aan de doelen. 1 van de doelen is ingedeukt en noem maar op. Om het kort te houden. Het basketbalveld is redelijk vervallen. Toch spelen kinderen uit het dorp hier vaak aangezien dit de enigste plek is waar ze ongestoort mogen spelen. Op straat is het veel te gevaarlijk, zelfs thuis met hun familieproblemen is het nooit veilig. Hier kon je gerust op je gemak komen nedenken over dingen zolang er maar geen kinderen in de buurt zijn. Ze durven wel eens je te komen lastig vallen.


personen: vrij

Voetstappen weerklonken in de stilte die het basketbalveld omringde. Zachtjes blaasde de wind de afgevallen bladeren weg. Hij had eigenlijk gehoopt Lucas of iemand anders die hij hier kende tegen te komen waar hij nog bevriend mee was. Helaas voor hem was er niemand te bespeuren behalve een ouwe basketbal. Op zijn gemak boog hij door zijn knieën en liet zijn hand rusten op de bal. Voorzichtige pakte hij het op en liet het een paar keer op de grond neerkaatsen terwijl hij op weg was naar het doel. Met een mooie worp wierp hij de bal door het net. 'puur toeval' klonk het oppeens achter hem. Sorrow draaide zich met een ruk om en grijnsde breed toen hij Kyru zag staan en hij greinsde terug.

Met een stevig omhelzing begroete hij zijn beste vriend. 'gozer!, had even gewaarschuwt dat je ging komen' Hij pakte Sorrow zijn beide schouders vast en bekeek hem opp een afstand van armlengte. Hij leek hem even van top tot teen te bestuderen en je zag dat hij lichtjes zijn wenkbrauwen fronste. 'je ziet er niet echt anders uit' Lichtjes klonk hij teleurgesteld. Je zou kunnen gaan denken dat hij echt dacht dat Sorrow nu enorm machtig zou hebben uitgezien maar hij leek niet anders dan normaal.

'waarom zou ik er anders moeten uitzien?' Lang bleef hij daar niet over nadenken en draaide zich meteen op en floot met zijn 2 vingers. Entousiast keek hij naar Kyru. 'ik wil je iemand laten ontmoeten' Even leek er niks te geburen maar dan hoorde je een krachte slag van vleugels vlak achter hun. Kort daarna werden ze overspoelt met een windvlaag die er voor zorgde dat hun haar recht overiend kwam staan en de bladeren de lucht in liet vliegen. Zodra die weer rustig waren neer gedwarelt kon je een prachtig zwarte draak zien die fierheid uitstraalde. Ze was werkelijk prachtig. Bijna helemaal volgroeit. Ze richtje haar hoofd naar Sorrow en drukte haar snoet tegen zijn wang als begroeting. Hij aaide haar over haar hoofd terug.

Kyru kon izjn ogen niet geloven. 'waaa!' Riep hij over entouchiast uit. 'een draak! een echte, levende, grote draak!' Hij kon niet snel genoeg het hele wezen bekijken en iedereen detail bewonderen. 'is ze van jou?' Voorzichtig wilde hij zijn hand naar haar uitrijken om de schubben te voelen maar bedacht zich. Wie weet wat zoiets wel niet verstandig.

'Haar naam is Ciara en ik ben haar trots eigenaar' Je kon het ook horen aan zijn stem intonatie dat hij trots op haar was. Je zag het ook aan zijn gezicht. Overduidelijker kon het gewoon niet. Hij zag dat Kyru Ciara had willen aaien of iets dergelijks maar zich had teruggetrokken. 'ze bijt niet' zei hij met een grijns. 'denk ik...' zei hij daar stil er achteraan.

Kyru keek Sorrow verschrikt aan. 'bijt ze nu of niet?' Hij was altijd al goed gelovig geweest en zou dat ook zijn hele leven lang blijven. Hij wist momenteel echt niet wat hij moest denken. Ging ze hem nu wel of niet bijten als hij haar zou proberen aaien? Dit was een zwarte draak ten slotte. Ze stonden er om bekent agressief te zijn... als hij het juist had.

Hij klopte op een vriendelijke mannier hard op zijn rug. 'ze zal niet bijten als ik het niet beveel, doe dan! aai haar nu gewoon. Ik weet dat je al heel je leven lang een draak in het echt wou zien' Dat wist hij wel zeker. Ze waren samen opgegroeit en je zou Kyru zelfs als een soort drakenfreak kunnen beschouwen. In heel Yusanagi was hij de gene die het meest van draken afwist. Zonder geld of zelfs boekenwinkels wist hij informatie over deze wezens te vinden.

Voorzichtig, heel voorzichtig raakte hij de drakenschubben van Ciara aan. Het voelde verassend koud aan waardoor hij zich terugtrok. 'is ze wel ok? ze is ijskoud!' Hij keek Sorrow lichtjes geschokt aan. Hij wist wel dat draken een koude huid... schubben hadden maar zo koud? of was dat iets typies voor een zwarte draak? Hij wist het niet. Maar hij zou het wel te weten komen! Ciara keek hem met een schuin gehouden hoofd aan. Dit mensenwezen was weeral zo'n raar geval.

Sorrow schoot in de lach. 'natuurlijk is ze ok!,' Hij stopte met lachen toen hij Kyru's geinteresseerde blik op Kyru zijn gezicht zag. Hij kwam cooltjes naast hem staan en sprak op een rustige toon. 'wil je een lift?'

'hoe bedoel je?' Hij keek Sorrow verward aan maar besefte toen al wat hij hem net duidelijk probeerde te maken. 'no way! meen je dat?! natuurlijk!' Hij zette een stap naar Ciara maar toen weer terug gewoon omdat hij niet echt durfde. Wat mankeerde hem? Heel zijn leven lang wilde hij dit mee maken. Door de lucht vliegen op de rug van de draak. Hij had er al zo vaak van gedroomt. Maar nu deed hij het haast in zijn broek van schrik om op zo'n wezen haar rug te kruipen.

Sorrow kroop behendig op Ciara haar rug en reikte met een vriendelijk glimlach zijn hand naar Kyru uit. 'kom op watje. Sinds wanneer ben jij zo'n schijterd geworden?' Zijn vriendelijke glimlach veranderde in een speelse bij die woorden.

'ben ik niet' Door die woorden kreeg hij weer wat zelfvertrouwen en kroop achter Sorrow op Ciara haar rug. Nadat Sorrow zei dat hij zich goed moest vasthouden besefte Kyru noch niet al te goed waarom maar dat werd snel duidelijk toen Ciara oppeens vooruit schoot de lucht in. 'WAAAAAAA!' Met een snelle reactie greep hij Sorrow om zijn middel en durfde hij hem niet meer te lossen. Zijn ogen had hij dicht geknepen terwijl hij de ijzig koude wind op zijn gezicht voelde snijde.

-end- x3