Día de los Muertos - Dag van de doden

Het is 1 november, de dag na Helloween. Op 1 november komen de zielen van de kinderen terug naar de aarde, op 2 november de zielen van de volwassene. Midden in Kirkus is een plein met een groot Altaar erop waar degene van buiten het westen voedsel en drank offeren voor in overleden dierbare. Veel mensen nemen ook bloemen en andere versiersels mee om het altaar te versieren, ze rouwen en praten. Eigenlijk is het best wel gezellig

regels en alles vrij.

Kira liep naar het altaar, haar armen vol met bloemen en eten en drinken. Dit was voor het eerst dat ze dit feest zonder familie 'vierden'. Zij offerde speciaal voor haar grootouders en een vriendin van haar die ooit was verdronken in zee.

Mia liep op haar blote voeten tussen de mensen door. in haar armen had ze een mooie grote bos bloemen, ze kwam hier maar voor een persoon. in de verte zag ze kira's paarsige haar. ze liep er snel heen drukte een kus op kira's wang, iets wat ze altijd deed bij goede vrienden. ''hallo'' zei ze terwijl ze naar Kira's bloemen keek. ''mooie bloemen'' ze glimlahcte en keek weer naar kira.

Lumia liep over het pad heen ze hield een paarse lelie vast. Lumia praate een beetje inzichzelf 'nou ik heb een lelie voor je ook nog eens in je lievelings kleur' en ze glimlachte. Ze keek weer voor zich uit en zag ook 2 andere meisjes.

Moon liep richting het altaar waar twee meisjes stonden. Toen Moon dichterbij kwam bleken het Mia en Shimara te zijn.
'Hoi,' groette Moon terwijl ze een bos bloemen uit haar tas haalde.

Zero die net aan kwam lopen kwam met een hand vol met foto's en een beetje lucht in ze eigen hand. Hij ook liep het altaar op en bekeek iedereen. '' Dit is voor iemand speciaal..'' Hij leek bloed serieus, half dood letterlijk van het feit dat hij alles heeft gedaan om gewoon zijn eerbetoon te tonen..

Kira bloosde "Bedankt, jij ook". Ze legde ze op het altaar neer net als het voedsel dat ze had meegebracht. Ze keek om zich heen en zag dat het langzamer drukker werd

Zero zetten een foto van hem en een andere jongen op de foto en hij ging erbij zitten en bekeek het. Hij vergat alles om zich heen en voelde weer het verleden hem terugroepen. hij herinnerd wat hij schreeuwde op die dag...Deze dag.. "What do you know about me, if you had no siblings or parents? What do you know about me if you were alone from the start?! Huh?! I suffer because of the bonds I once had! You don't know what it's like to lose all that Hij keek onbeweeglijk naar het altaar

Mia glimlachte blij en legde haar eigen bos bloemen neer. ze keek kira en raakte snel even haar hand aan. ze voelde zich goed bij haar. Lumia en Mido merkte ze helemaal niet op.

Kira glimlachde toen Mia haar hand aan raakte. "Om wie leg jij je bloemen neer?"

Mia keek kira aan en beet op haar lip. ''mn moeder'' ze zweeg even, de tranen stonden in haar ogen. ''ik weet niet of ze dood is, maar toch'' ze sprak heel zacht tussen al die mensen die lawaai maakte.

Kira keek haar meelevend aan "Weet je niet of ze... ze dood is". Ze sloeg een arm om haar heen. Zelf legde ze bloemen neer voor haar grootouders en een oude vriendin, maar daarvan wist ze zeker dat ze overleden en begraven zijn.

((en nu kan ik niks typen in mijn msn vakje O.o))

Mia leunde zwakjes tegen kira aan en probeerde niet nog erger te gaan helpen. ''dankje'' fluisterde ze een paar keer acher elkaar.

(( Raar? ))

Kira dacht na "Misschien kunnen we over 2 dagen, -de dag dat de doden terug gaan naar hun graf gaan- naar het kerkhof gaan waar je denkt dat je moeder begraven kan zijn. Ik heb gehoord dat je bij de kracht helen met doden kan praten. Misschien kan ik contact krijgen met je moeder en als ik dat niet krijgt weten we dat ze nog leeft." Ze hoopte echt voor haar dat haar moeder nog leefde, zij kon het niet voorstellen dat ze geen moeder had.

Mia schudde zachtjes nee. ''het hoeft niet '' haar stem haperde de. ze draaide zich helemaal naar kira en knufelde haar zacht, ze had even iemand nodig om bij te staan. haar moeder lag altijd zwak bij haar.

"wat jij wilt" zei kira zacht. Ze hield Mia vast en keek naar de mensen die druk om hun heen liepen zonder op hun te letten. Ze glimlachde soms was het fijn om niet op te vallen

Mia sloot haar ogen en bleef zo even staan. kira's warmen lichaam verwarmde ook die van haar. toen zette ze een stapje achteruit en bloosde lichtjes. ''dankje'' fluisterde ze weer. ze streek verlegen een plukje achter haar oor, de tranen waren weg.

((ik moet weg >.<))

Kira glimlachde "geen dank hoor" Ze voelde zich op haar gemak, al wilde ze dat het wat rustiger zou zijn. Er bleken erg veel mensen te zijn die geen graf hadden om te bezoeken op de dag avn de doden

Zero die er nog steeds zat keek naar boven. Kut broer dat je bent.. Hij liet toen de telekinese op het altaar zetten van zijn foto om er voor te zorgen dat waar hij de hel ook was dat hij hem ooit zal vinden..en hem ooit zal doden..nooit zal hij hem levend achterlaten..

(( Jammer <3 ))

Mia pakte even haar hand vast en kneep er zachtjes in. ze keek naar het altar en herkende mido's warrige haar.

Sorrow staarde met zijn handen in zijn zakken naar de mensen om hem heen. Het zag er best vreemd uit om hier zoveel mensen bij elkaar te zijn. Allemaal hadden ze iemand verloren. Het voelde vreemd aan om zomaar naar dat altaar toe te lopen dus zou hij eht ook niet gaan doen. Florian had zoiets ook niet nodig bedacht Sorrow zich.

Zero die opstond ging weg naar huis. Ik zal je ooit vermoorden Broer.. Hij blies een warme lucht naar e foto's en hij liet ze weggaan met de wind.