Het steegje naast de herberg

Kyryé trok even haar wenkbrauwen op. 'Zo zo, eerst kon je niet meer zeggen dan één enkel woordje en nu rolt er zowat een heel woordenboek uit. Maar, het is duidelijk dat je over iets praat waar je geen verstand van hebt. Weet je eigenlijk wel wie ik echt ben? Ik kende emoties, ik kende het leven van een mensen wezen. Ik kende alles van jullie wereldje, ik probeerde alles voor een beter bestaan. Ik heb altijd na gedacht over plannen, die konden helpen voor andere zodat ze betere strijders konden worden, toen ik nog mens was. En waarom zou ik iedereen uit willen moorden? Je praat over dingen, waarvan je geen enkel benul hebt. Volgens mij probeer je alleen maar groots over te komen, terwijl je dat niet bent,' sprak ze terwijl ze haar ogen half open hield.
Deze jongen ratelde werkelijk een heel boek bij elkaar. Maar de woorden waren dom, dwaas ben zomaar blindelings gezegd. Hij wist niks van haar, hij wist niks van wat het leven en de dood eigenlijk was.

'Zegt U, U die zomaar mensen dood? U die zomaar op een emotie loze toon praat? U bent zwak! Ik ben dan wel een dom, miezerig, stom joch, dat niet weet wat hij zegt, maar U bent zwak! U heeft het opgegeven! Kijk wat U heeft gedaan, U leeft niet meer dan in de schaduw van U eigen ziel..,' Resi's huid stak bleek af tegen het vage licht van de maan. 'Ik ben dom, ik ben dwaas, noem me zoals U mij noemen wilt, maar ik zou mij nooit gewonnen gegeven, nooit.., daar de meeste mensen sterven, huilen of brullen, of zoals U, en mijn zuster, "slecht" worden, zou ik blijven strijden,' zijn huid was ijskoud. Zijn rode oog vonkte, 'En nu, nu bent U aan de beurt, om me te doden? Waarom bent U eigenlijk hier? Alleen maar om te vragen hoe veel ik heb geleden door U demoon, gah, ik heb dagen in coma gelegen, ik heb in een rolstoel gezeten, ja ik heb geleden. Want ik ben dom en dwaas, zoals U dat zo zegt. Maar ik leer door vechten, tot alles wat uiteindelijk in een bitter einde eindigt!' Resi's stem werd stilaan harder, dreigender. Zijn ogen vlamde, zijn handen trilden, en zijn haren waaide zacht heen en weer in de ijzig koude wind die langs zijn magere wangen sneed, zijn blauwe lippen, en zijn -zowat- bevroren neus. 'Zowaar ik Resi Shadoe, en Kukoi ben, zowaar ik een dwaas ben.'

'Wauw, jij bent al de 10e waarvan ik die woorden hoor,' zei ze met een overduidelijke nep-onder-de-indruk toon. Verder schonk ze niet veel aandacht aan de woorden. Ze had alles al een keer gehoord en ze was er nooit van onder de indruk geweest. Niemand was er ooit in geslacht, dus waarom zou deze jonge anders zijn? Alle mensen wezens waren hetzelfde. Egoïstisch en laf.
'Wil je me doden, Resi Shadoe?' vroeg ze opeens en leek dwars door zijn ziel heen te kijken.

Resi staarde Kyryé aan, 'nee,' antwoorde hij alleen maar kortaf. 'Nee,' herhaalde hij weer zacht, 'er hoeft niemand te gedood te worden, want dan zou ik doen als iedereen zou doen, ik ben anders dan iedereen,' Resi staarde Kyryé aan. Ze keek door hem heen, over hem heen. Maar het maakte hem niet uit, hij staarde naar haar kille blik. Vlak over hem heen, hij sprak de waarheid. Zoals altijd. Hij was een gesloten boek, maar wat hij sprak, was -bijna dan, alleen leugens om eigen bestwil- waar. Haar ogen waren als een spiegel, je zag jezelf staan. Nee niet jezelf, jij hoe zij je zag. Als lucht. Als niets. Wacht maar Kyryé, wacht maar. Ooit zou hij het recht zelf zijn, al dood ze hem nu. Ooit zou hij heersen, en de wereld in rust en vrede hullen. Wacht maar.

'Wat is je missie dan? Mij stoppen? Ben je het naïeve type jongen dat geloofd dat er zoiets als "vrede" bestaat? Of weet je toch beter?' De druppels regen die al die tijd stil gehangen hadden in de lucht en voegde zich langzaam samen. Nu vormde de druppels een soort koepel om hen heen, van water. Langzamerhand kleurde het water rood. Nu leek het verdacht veel op bloed, in plaats van op water.

Resi staarde even naar het "dak" van bloed, zijn ogen stonden kil. 'Mij is me nog nooit verteld dat er vrede bestaat, laat staan dat het kan bestaan, nee, ik geloof in een betere wereld,' opeens begon er een moordlustig licht in zijn ogen op te laaien. Maar zijn gezicht bleef strak, 'er is maar een wereld Kyryé, en er is maar een soort van leven en dood,' zijn woorden waren vaag, maar je kon op een of andere manier toch precies begrijpen wat hij bedoelde. Wat hij voelde, een soort duister licht. Duister licht. Was dat wat zijn lichaam vulde? Een intense licht bron, overdreven goed. Meer dan een mens alleen kon dragen. Hij staarde Kyryé aan, recht in haar koude ogen. 'Er is mij nooit verteld wat vrede is, het is mij nooit bewezen.'

'Juist ja, daar zit je juist. Vrede bestaat niet, het is een sprookje, om kleine kinderen hoop te geven in het leven. Maar eigenlijk is het een dikke leugen. Mijn daden, die mensen vertellen zijn ook altijd lang niet waar. Geloof je niet in vrede, maar wel in die vage verhalen?' woorden kil, koud en scherp, als ijspegels.
Goed, kwaad, oprecht, leugens, het was in haar ogen allemaal hetzelfde. Goed en slecht bestond niet, want in goed zat altijd wel wat duisters en in iets slechts zat altijd wel wat licht. De lessen van Yin en Yang, die ze van jongs af aan als mensen wezen moest leren, flitste door haar hoofd. Ook al was ze veranderde de afgelopen jaren, hield ze die lessen dicht bij zich.

'U geeft mij niet de indruk dat U dat niet doet,' Resi staarde Kyryé vel aan. 'Goed en slecht bestaat wel, vrede bestaat niet,' mompelde hij. 'Het recht bestaat, het recht is mijn vrede.' Resi werd stilaan woest, hij kon er niet tegen, het goed en recht bestaat wel. 'Hoop bestaat ook, en als we allemaal zouden strijden voor het goede, dan zou er wel vrede zijn, een wereld vol gelukkige mensen, als we allemaal alles zouden kunnen delen, als we niet zo hebzuchtig waren, als de sukkels die zich "strijders" noemen niet alleen maar aan dat drinken en vrouwen dachten, als onze gedachtens niet in een droom bleven hangen, een droom die toch nooit waar zou worden aangezien als we er niks aan doen niks gebeurd, maar al die sukkels moeten nog afwachten, ze zouden allemaal het zelfde eindigen, alleen de sterkste, en dapperste zouden overleven,' Resi praten met een ingehouden sis.

'Jij praat over een wereld die niet bestaat uit mensen. Mensen hebben verschillende eigenschappen, zijn gierig, hebzuchtig, angstig, egoïstisch, het maakt me altijd ziek. Een betere wereld bestaat niet als mensen blijven bestaan. Maar zoals jij zegt, het beste soort van het mensen ras mag blijven bestaan. Ik zal je de wereld van een betere kant laten zien, zijn ware kant. Dan kan jij óók de waarheid zien en bij het goede ras horen,' zei zen grijnsde op een duivelse manier, maar toch ook leeg en inhoudsloos.
Ze hief haar hand op en er verscheen een rood-groene vlam in, die eerst heel klein was, maar later steeds groter werd. De koepel die om heen heen stond verharde en was nu geen water, maar meer glas.

Resi deed een stapje naar achter, zijn ogen werden groter. Het rode en groene licht weerkaatste in zijn ogen, 'W-Wat ga je doen?', opeens was er angst in zijn stem te horen. Hij botste plotseling tegen een muur van glas aan. Hij draaide zich om, en sloeg met zijn vuist tegen het glas aan. Het was zinloos. Hij draaide zich weer om, er liep zweet in straaltjes over zijn voorhoofd. Hij bleef een moment staan, en keek Kyryé recht in haar ogen. Opeens voelde hij zich weer klein, al de dappere woorden was hij kwijt geraakt. Hij voelde zich weer de prooi, die in de val zat.

De valse grijns van Kyryé leek groter te worden, samen met de vlam. Ze wist het wel, o zulke grote woorden, maar uiteindelijk stellen ze nooit veel voor als het erop aan komt. De angst van Resi zijn ogen was geweldig om te zien, alsof hij een ander persoon was dan een paar seconden geleden. Alsof hij die woorden, die zo dapper waren niet door hem gesproken waren. Ze wist het wel, het was een zwak mensen wezen, net als iedereen.
'Geen zorgen, het zal voor maar een paar dagen vreselijke pijn doen. Maar als je het eenmaal gewent bent, dan is het alsof het nooit anders is geweest,' en de vlam vloog op het gezicht van Resi af. Bij de ogen leek het erin te springen. 'Hiermee zal je de duistere kant van de wereld zien. En, misschien niet alleen zien, maar ook een deel ervan zijn. En nu moest ik maar eens gaan, ik heb nog meer strijders die ik moet bezoeken. Tahtah!' riep ze nog, hief haar beide armen op, waarna de koepel begon te kraken en allemaal barsten kreeg. Het klonk net als ijs. Na enkele seconden brak de koepel in 1000den stukjes uit elkaar en vielen de stukken op de grond. Maar nog voordat de stukken de grond raakte, was Kyryé verdwenen. Alsof ze in het niets opgelost was. Het enige wat er nog van haar was, waren drie zwarte veren die op een sierlijke manier naar beneden dwarrelde.

Resi voelde zijn ogen branden, nog nooit had hij zo'n pijn gevoeld. Hij zakte op de grond, en piepte jammerend. Hij taste met zijn handen naar zijn ogen, het deed vreselijk pijn. Geweldig veel pijn. Resi probeerde te huilen, het lukte hem niet. Er trokken witte lichten voor zijn ogen. Zo bleven hij een tijdje zitten, zou..zou hij nu blind zijn? bedoelde ze dat met "de duistere kant"? Nee, opeens kwam alles weer terug, de straat. De veertjes op de grond. De regen. Alles kwam weer terug. Maar de pijn ging niet weg. Er kroop voorzichtig een rat naar Resi toe, een moment bleef Resi stil zitten. En staarde naar de rat, de rat en zijn pik-zwarte kraaloogjes. Toen begon hij te lachen, gestoord hard. De rat schrok en probeerde weg te komen, maar Resi had het arme beest bij zijn staart gepakt, en trok hem omhoog. De rat piepte bang. 'STERF!' riep Resi, zijn ogen begonnen te vlammen. En zijn lach verdween, 'jij lelijk beest, jij hebt geen recht om in mijn perfecte wereld te leven! STERF!' hij smeet het beest tegen de grond aan, en vormde wat regen tot vlijmscherpe ijspegels. Als messen schoten ze op de rat af, dwars door het beest. Bloed, ingewanden. Resi grijnste, en deed een stap naar de dode rat toe, 'nog wat te piepen.. mormel?'. Opeens hoorde hij een zware mannen stem achter zich, 'wat doe jij hier? Bij mijn herberg?! Scheer je weg!' Resi draaide zich om, nog steeds met een krankzinnig glimlachje op zijn gezicht. 'Nee, jij gaat maar weg uit mijn wereld,' hij schoot brokken metaal naar de man toe. Die ze bang ontweek, 'RESI JE BENT GEK GEWORDEN,' gilde de man in paniek. De man kenden zijn naam, omdat hij wel eens ruzie had gehad met Resi, en hem daarom niet bij zijn herberg wou. 'Resi? Wie is Resi? Ik ben justice..,' mompelde Resi afwezig, en schoot nog een brok metaal naar de man toe. De man viel op de grond en kwam niet meer overeind, Resi deed een stapje dichterbij, en zette zijn handen in de man zijn nek. 'Nog wat laatste woorden?' sisde hij. De man gaf geen antwoord, 'dan niet,' sprak Resi poeslief. En draaide toen zijn handen, een slag. Paf, dood.

Met grote ogen keek Resi naar de man, had hij dit gedaan? Zijn oog branden. 'M-Meneer? W-Word wakker! M-Meneer!' de man gaf geen antwoord. Natuurlijk gaf hij geen antwoord. Resi zat nog vol ongeloof, 'meneer!' opeens hoorde hij stemmen achter hem. 'D-Dat is de moordenaar!' Moordenaar? Waar? Opeens besefte Resi dat het om hem ging, en hij begon te hollen. Hij voelde hoe hij werd achtervolgt, Maar hij was te snel, hij was veel te snel. Hij had zijn waaier laten liggen, zijn waaier? Hoe kon hij die nou zijn vergeten? Maar hij wou niet terug gaan. Hij hijgde uit bij een muurtje.
Resi Shadoe.. Een moordenaar?

Eind.

Een gil, een scherpe gil, die dwars door je ziel heen sneed. Dat was te horen tussen de straten door. Daarna, een pijnlijke en angstaanjagende stilte. Een stilte die iets lijkt te zeggen, zoals: Blijf weg, of je zult sterven. Ver weg, diep weggestopt in het donkere steegje naast de oude herberg, stonden twee figuren. Twee lichtblauwe lichtjes waren een klein beetje zichtbaar. De ogen van Anza, ook wel. Ze waren opgelicht, dus vermaakte hij zich.
Hij stond in zijn gebruikelijke houding, met zijn handen in zijn zakken. Het figuur voor hem, hing echter voor hem. Zijn voeten waren een paar centimeter van de grond af. Door zijn lichaam heen, waren scherpe voorwerpen gestoken. De botten van Anza. Zijn ribben, wel te verstaan. Zijn ribben staken uit zijn lichaam en staken dwars door de borstkas van het andere persoon heen, dat je alleen maar zacht kon horen kreunen, van de pijn.

Yuriko hoorde het geschreeuw aan het begin van de steeg. Even overwoog ze om via een andere weg te gaan, maar Yuriko's laatste angst was nog wel een steegje. Daarbij had ze wel vaker mensen horen schreeuwen.
Zonder enkele angst liep ze kalm door. Haar handen zaten in haar zak en haar ogen stonden compleet emotieloos. Het maan ligt dat op haar huid scheen leek het nog bleker te maken, en de lust om mensen te vermoorden werd sterker bij elke stap de ze zetten.
De geur van bloed ging door haar neus en ze begon automatisch sneller te lopen. Het blauwe licht was vaag te zien, maar bij elke stap die ze dichterbij zetten leek het feller en feller te worden. Ongeveer een meter van het ligt af bleef ze staan.

Nog een laatste krampachtige gil werd uit de man zijn longen geperst, samen met zijn laatste beetje lucht en hoop. De botten werden uit zijn lichaam getrokken en gingen weer netjes op de goede plek in het lichaam van Anza zitten. Alsof er niks gebeurt was. 'Zwak mens,' fluisterde Anza nog binnensmonds en draaide zich om, om weer weg te lopen. Maar na een stap bleef hij staan en keek strak voor zich, de duisternis in.
'Wie is de persoon die zich hier durft te wagen?' sprak hij langzaam en kalm, alsof het een doodnormale vraag was.

Ver in een schaduw zag ze de man op de grond zakken. Dood. Ze keek nog altijd met een emotie loze blik van de man naar de jongen die haar zo juist een vraag had gesteld, die wat langzaam door kwam. Even staarde ze hem aan en hield haar hoofd wat schuin. Zijn ogen deden een enorm effect op haar. Alsof ze verblind werd, bijna verstijfd stond. Maar nog altijd was ze niet van plan namen te geven aan vreemdelingen.
Zonder iets te zeggen liep ze langs heb, maar bleef staan toen ze hem voorbij was gelopen. 'Yuriko.', zei ze als een reflex

Anza deed een paar stappen vooruit en bleef naast haar staan. Hij keek de straat in voor zich, in het niets, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken net een glimp op kon vangen van Yuriko.
'Weet je niet dat het gevaarlijk kan zijn, op dit tijdstip?' zei hij haast fluisterend. Waarom hij zo zacht praatte wist hij zelf eigenlijk ook niet eens. Het was gewoon een soort van reactie.

Yuriko keek hem aan. Ze was wel meer gewend in haar eigen straat. Daar was alles nog twee keer zo eng als dit levenloze steegje. 'Doods eng', zei ze met een sarcastische onder stem.
Yuriko zag niet veel van hem, het enige wat ze zag was een waarschijnlijk twee keer zo lange gestelde met spieren. Ze kon er bijna een soort van Heathcliff uit halen, dat was waarschijnlijk de reden waarom de jongen haar tot nu toe nog niet afgeschrikt had.
'Als het zo gevaarlijk is..', zei ze zonder emotie toe te voegen in haar stem. 'Wat doe jij dan hier?'.

Anza begon uit verveling te gapen en sloeg zijn hand voor zijn mond. 'Als ik niet op straat rond zou lopen, zou er ook geen gevaar zijn,' zei hij terwijl hij nog na moest gapen.
Dit persoon schatte hij niet bepaald hoor in. Waarschijnlijk level 2, misschien zelfs 3. Veel zou ze niet echt voorstellen. Hij vond haar een beetje het typetje met de grote mond en de vele praatjes, maar eigenlijk, diep van binnen, zou ze niet veel voorstellen. Best vreemd eigenlijk. Hij kende een zwakke plek van haar, zonder dat hij eigenlijk goed met haar gesproken had of wat dan ook.

Yuriko lachte spottend. 'Nu maak je me echt heel erg bang', zei ze terwijl ze even haar hoofd schudde. Ze wist niet wat ze over hem moest denken. Het enige wat ze tot nu toe van hem vond, was een opschepper. Maar wie weet, had hij meer in huis dat deze saaie uitstraling. Misschien was dat de reden waarom ze bleef. Bij ieder andere jongen was ze door gelopen, had ze genegeerd. Of simpel weg vermoord als hij zoals deze gozer in haar weg stond.

'Welk level ben je? 1, 2, misschien 3? Welk level schat je mij?' vroeg hij na een tijdje stilte en hief zijn hoofd wat meer op. Zijn ogen, die eerder licht gegeven hadden, begonnen weer dof te worden, alsof het vlammetjes waren die langzaam uit gingen. Hij verveelde zich weer. En op een laat tijdstip als dit, was het gevaarlijk als Anza zich verveelde. Hij werd dan agressief, agressiever dan normaal gesproken, bij saaie mensen.

'2..', zei ze met enkele teleur stelling. 'En jij bent vast en zeker level 6, of lager?', vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Het begon haar steeds langer te duren, te vervelen hoe dit gesprek ging. Misschien was hij wel gewoon als alle andere jongens, alleen dan met een hoger level.
Ze keek even rond en besloot om na zijn antwoord gewoon verder te lopen.

Anza zuchtte verveeld en begon weer te gapen. 'Jij bent saai. Je bent precies het type dat ik me voorgesteld had weetje. Zo voorspelbaar. En vooral zo zwak,' zei hij met een verveelde ondertoon en liep de steeg uit.
Saaie mensen, zo irritant, zo dom en zo zwakjes. Het leek steeds moeilijker te worden om iets te vinden wat hem kon vermaken.

Yuriko hoorde de woorden en negeren kon ze ze niet. De woede stroomde door haar lichaam en met een ruk draaide ze zich om waarna er een enorme ijs straal uit haar handen die recht op hem op af gingen.
'Wie denk je wel niet dat je bent..', zei ze nog altijd zonder enkele emotie in haar stam terwijl de woede toch door haar gehele lichaam stroomde. 'Je bent helemaal niets behalve een of andere gozer met praatjes', ze kon zich zelf niet beheersen en iets zei haar dat zijn praatjes geen bluf zouden zijn.

Anza liet ze botten naar zijn rug toe groeien, waardoor hij het liet voorkomen dat hij bevroren werd. Natuurlijk drong de kou door zijn botten heen en voelde hij het. Maar dat was ook niet meer dan normaal, want hij was en bleef een mens. En zelfs hij was niet onsterfelijk. Maar, dit kleine meisje zou hem niet veel meer kunnen pijnigen. Daar zou hij zelf wel voor zorgen.
Zijn botten die hij zich net liet beschermen, liet hij uit zijn lichaam schieten als wortels van bomen en op Yuriko af vliegen, maar vlak voor haar gezicht, bij haar hart en haar maag stopte ze.
'Ik ben niet bepaald het denkende persoon. Ik doe liever iets. Dat gaat wat sneller,' zei hij kalmpjes.