Elizabeth Majune

[b]Misschien wel een van de bizarste zaken in het unifersum
Elizabeth Majune is een nog jongen vrouw, teminste, zo ziet zij eruit, sommige beweren dat ze hier al zo lang rond loop sinds "DE DAG".
Haar stem is verrassend laag. En ze heeft donkere ogen,
niemand komt er graag; er staan opgezette dieren, het is donker, Elizabeth is een rare-gekke vrouw, er staan wat lichaams delen op sterk water, en het stinkt er. Daarbij komt nog dat Elizabeth ter werk gaat met naalden en grote messen. Nee, niemand gaat hier voor zijn eigen pleziertje naar binnen. Maar het bied wel de oplossing voor gebroken botten die met spoed in elkaar moeten worden gezet. Of voor darmen die- ach, laten we daar maar niet over praten. Voor de meest gruwelijke dingen, die snel moeten worden genezen bied Elizabeth Majune de ultieme oplossing.

Regels:
Maar 1 persoon per keer
Probeer je aan te houden dat Elizabeth een gestoorde vrouw is, die soms iets anders doet wat de bedoeling is.

Level: Minstens over de 20 berichten
Toegang: 1 persoon per keer, tenzij je persé iemand wil meenemen die je handje moet vasthouden als je het eng vind. (zou ik ook doen )

--

Resi friemelden aan het papiertje dat hij in zijn hand had.
Het was hier, het stond er duidelijk op, ' DR. Elizabeth Majune.'
Toch wou Resi het zeker weten; het gebouw zag er niet aantrekkelijk uit,
het stonk er zelfs.
Hij rolde zich langzaam voord, [i]straks hoef ik me nooit meer vooruit te rollen, nooit meer..,
de gedachten schoot door zijn hoofd, en zorgde ervoor dat hij toch maar naar binnen ging,
als het niks was kon hij altijd nog weg.
Hoopten hij.
Waarom liet hij zich zo gek maken? Er zou vast niet engs zijn, die mensen uit het Westen konden soms zo gek zijn,
alles kon net zo goed een leugen zijn.
Alsnog rekende Resi niet op een aardige oude vrouw, met een koekjes trommel.
Maar nu zou hij niet weg gaan, hij had hier al teveel moeite voor gedaan.
Hij klopte aan, niks.
Hij klopte nogmaals.
Stilte.
Voor de derde keer, maar nu wat harder.
Eindelijk een geluid, een dreigend geritsel, een stem. Bulderend. 'Binnen!!.'
Het klonk als die van een oude man, maar toen Resi de deur openden zag hij misschien de mooiste vrouw die hij ooit in zijn leven had gezien-en Resi had veel mooie vrouwen gezien in zijn leven. Van die droevige bruine ogen waar je in verzonk, een bronzen huid.
Maar die stem!
Echt, vreselijk. Resi kon die stem bijna vergelijken met die van zijn vader.
Resi rolde zich naar binnen,
Elizabeth hielp hem niet eens, ze bleef alleen zo staan.
Toen Resi eindelijk binnen was begon ze pas te praten,
'Ik zie het al,'
gromde ze. Brulde ze bijna.
'Kom verder, hinke poot, een demonen beet, dat is zo gepiept.'

Resi werd op een soort bankje neer gelegd, of was het meer een tafel?
Zijn broek werd hem ruw ontnomen, Resi zweeg.
Zijn hemd werd uitgerukt, Resi zweeg.
Haar hand verplaatste zich naar zijn zij, Resi zweeg.
Haar hand naar zijn wond, Resi's gezicht vertrok.
Haar handen naar een grote tang die ze met enig geweld in zijn been boorde, Resi sloeg een kreet van de pijn.
Resi verloor zijn bewust zijn.

Met een nog kolkend hoofd, en zware oogleden kwam hij overeind.
Zijn gezicht was lijkbleek.
Elizabeth stond naast hem,
'je bent klaar,'
zei ze.
Wat klonk dat naar; Je bent klaar, alsof hij een pop was.
Hij durfde eerst niet naar zijn been te kijken, maar toen hij toch keek vertrok zijn gezicht naar een grimmige glimlach.
Er was niks meer van de wond te zien, het enige wat er inzat was een grote ijzerre pin.
'Die valt er vanzelf wel uit, naarmate je weer gaat lopen,'
legde Elizabeth uit, Resi zweeg.
Elizabeth knikte naar hem, 'loop,' was het enige dat ze zei.
Resi gehoorzaamde, voorzichtig zetten hij een stapje, moeiteloos.
Nog een stapje, niks geen pijntje.
3 grote snelle passen naar link, niks.
Elizabeth klapte in haar handen, en greep Resi toen bij zijn handen, op een kinderachtige speelse manier.
'Laten we een spelletje spelen,' sprak ze toen op een kinder achtig toontje.
Resi keek haar met grote ogen aan, zijn mond zakte open toen ze met haar handen wat naar onder gleed,
maar de deur vloog open en daar stond de volgende klant.
Elizabeth liet Resi met enige teleurstelling los.
En keek hem met een pruillipje aan, 'nya..Je bent net zo kawaii..,' sprak ze zacht.
Resi huiverde, meestal zou hij vriendelijk lachen en knikken als dank, maar nu niet.
Hij wist niet hoe snel hij het geld in Elizabeth's hand moest duwen,
en naar de deur te lopen, zijn rolstoel achter zich mee trekkend.
Even kort zijn hand op te steken en daarna snel te vertrekken.